Hoge Raad, 19-04-2005, AR7262, 00814/04

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

1. De bestreden uitspraak

1.1. Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Politierechter in de Rechtbank te Amsterdam van 30 mei 2002 - de verdachte ter zake van 1. "opzettelijke belediging van de vermoedelijke opvolger van de Koning en opzettelijke belediging van de echtgenoot van de vermoedelijke opvolger van de Koning" en 2. "opzettelijk en wederrechtelijk enig goed dat geheel aan een ander toebehoort beschadigen en/of onbruikbaar maken (meermalen gepleegd)" veroordeeld tot een geldboete van € 250,-, subsidiair vijf dagen hechtenis.

1.2. De aanvulling op het verkorte arrest als bedoeld in art. 365a, tweede lid, Sv is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het eerste middel

3.1. Het middel bevat onder meer de klacht dat het Hof heeft verzuimd de inleidende dagvaarding nietig te verklaren wegens innerlijke tegenstrijdigheid.

3.3. De klacht berust, blijkens de daarop gegeven toelichting, op de opvatting dat op de in de art. 111 en 112 Sr strafbaar gestelde misdrijven evenzeer de in Titel XVI van Boek II van het Wetboek van Strafrecht onderscheiden wijzen waarop de aldaar strafbaar gestelde vormen van belediging kunnen worden aangedaan, van toepassing zijn. Uit die opvatting vloeit, aldus het middel, voort dat de onderhavige tenlastelegging innerlijk tegenstrijdig is, omdat die tenlastelegging de verdenking behelst dat de verdachte, die door middel van een feitelijkheid de belediging heeft aangedaan, zulks in het openbaar heeft gedaan, terwijl art. 266 Sr belediging in het openbaar slechts strafbaar stelt ingeval die mondeling of bij geschrift of afbeelding wordt aangedaan en de strafbare belediging door middel van een feitelijkheid uitsluitend in tegenwoordigheid van het slachtoffer kan geschieden.

3.5. Aangenomen moet worden dat de in de art. 111 en 112 Sr bedoelde personen in meerdere mate tegen belediging beschermd worden dan anderen en dat die extra bescherming tot uitdrukking wordt gebracht door het laten vervallen van het klachtvereiste, door de hogere strafbedreiging die op de feiten is gesteld en doordat de in Titel XVI van Boek II van het Wetboek van Strafrecht omschreven strafuitsluitingsgronden niet op de onderhavige delicten van toepassing te zijn. Voor het overige zijn de in art. 266 Sr gemaakte onderscheidingen hier van toepassing.

3.6. De hiervoor onder 3.3 weergegeven opvatting is dus juist. De in het middel verwoorde klacht faalt evenwel, in aanmerking genomen dat de tenlastelegging zowel vermeldt dat het feit in het openbaar is begaan als tijdens de rijtoer met de gouden koets ter gelegenheid van het huwelijk van Z.K.H. Prins Willem-Alexander en diens echtgenote H.K.H. Prinses Maxima, waarin besloten ligt dat het feit in hun tegenwoordigheid is begaan, terwijl bovendien uit het verhandelde ter terechtzitting niet blijkt dat de tenlastelegging door de verdachte onbegrijpelijk werd geacht. Het middel is dus in zoverre tevergeefs voorgesteld.

4.1. Het middel komt op tegen de verwerping door het Hof van het verweer dat de onderhavige vervolging op grond van art. 112 Sr een ontoelaatbare inbreuk maakt op het de verdachte toekomende recht van vrijheid van meningsuiting zoals bedoeld in art. 10 EVRM.

4.3. De in het verweer betrokken stelling dat het handelen van de verdachte onder de hiervoor geschetste omstandigheden moet worden aangemerkt als een meningsuiting die onder de bescherming van art. 10 EVRM valt en waarop slechts op de in het tweede lid van die bepaling genoemde gronden een inbreuk mag worden gemaakt, is onjuist. Een gedraging, ook al is die gestoeld op een bepaalde overtuiging, kan immers niet worden aangemerkt als een door genoemde verdragsbepaling te beschermen meningsuiting, indien niet kenbaar is dat de gedraging moet worden begrepen als een deelname aan enig debat over het onderwerp waarop die overtuiging ziet. Het gooien van een verfbom kan niet worden beschouwd als een dergelijke deelname aan het debat.

4.4. Het vorenoverwogene in aanmerking genomen heeft het Hof het verweer terecht verworpen, wat er zij van de daartoe gebezigde overwegingen. Het middel is dus tevergeefs voorgesteld.

5. Beoordeling van het derde middel

5.1. Het middel behelst in de eerste plaats de klacht dat de bewezenverklaring van feit 2 onbegrijpelijk is omdat deze niet duidelijk maakt hoe de beschadiging en/of onbruikbaarmaking van de kleding van de daarin genoemde personen tot stand is gekomen.

5.3. De gebezigde bewijsmiddelen houden onder meer - voorzover hier van belang - in, dat de verdachte een zakje met verf heeft gegooid in de richting van de gouden koets, dat dat zakje op het dak van de gouden koets belandde en aldaar uit elkaar spatte en dat de kleding van de in de bewezenverklaring genoemde personen als gevolg van het uit elkaar spatten van de 'verfbom' werd getroffen door verfspetters.

5.4. Voorzover het middel berust op de stelling dat in een geval als het onderhavige de bewezenverklaring de causale keten van gebeurtenissen tussen het handelen van de verdachte en het - uiteindelijke - gevolg daarvan moet vermelden, stelt het middel een eis die het recht niet kent. Mede in aanmerking genomen dat uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat de beschadiging en/of onbruikbaarmaking van de kleding het resultaat is geweest van het gooien van de verfbom door de verdachte, is de klacht derhalve tevergeefs voorgesteld.

5.5. Voor het overige kan het middel evenmin tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO geen nadere motivering nu het middel in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

6. Slotsom

Nu geen van de middelen tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

7. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de president W.J.M. Davids als voorzitter, en de raadsheren J.P. Balkema, J.W. Ilsink, J. de Hullu en W.M.E. Thomassen, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 19 april 2005.