Hoge Raad, 21-12-2007, BB7699, 00995/07 U

21 december 2007

Strafkamer

nr. 00995/07 U

RR/JH

op het beroep in cassatie tegen een uitspraak van de Rechtbank te Haarlem van 28 maart 2007, nummer 15/700011-06, op een verzoek van Roemenië tot uitlevering van:

[de opgeëiste persoon], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1951, ten tijde van de betekening van de aanzegging zonder bekende woon- of verblijfplaats hier te lande.

2.1. Het beroep is ingesteld door de opgeëiste persoon.

Namens deze heeft mr. G.G.J. Knoops, advocaat te Amsterdam, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Knigge heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

Ik verzoek de rechtbank drie -door mij meegebrachte- getuigen te horen. Ik verwijs daarbij naar mijn schriftelijk verzoek aan de rechtbank, gedateerd 22 februari 2007. Het horen van [betrokkene 1] als getuige is essentieel met betrekking tot de betekenis van artikel 522, eerste lid, van het Roemeense Wetboek van Strafvordering. Hij kan aantonen dat de informatie van de Roemeense autoriteiten hieromtrent onjuist is. Op bladzijde drie van het uitleveringsverzoek staat dat de Opgeëiste persoon een nieuw proces zal krijgen in Roemenië.

Dit is onjuist. (...)

De officier van justitie voert het woord en verklaart -zakelijk weergegeven - als volgt:

Ik heb geen behoefte om [de opgeëiste persoon] nader te horen als getuige. Ik geloof haar verklaring. Ik heb geen bezwaar tegen het horen van [betrokkene 2]. [Betrokkene 2] zou nog kunnen verklaren over de procedure in Roemenië. [Betrokkene 1] heeft al verklaard.

Ik heb geen bezwaar, wanneer hij wordt gehoord met betrekking tot artikel 522, eerste lid van het Roemeense Wetboek van Strafvordering.

De rechtbank trekt zich voor korte tijd terug voor beraad.

Na het gehouden beraad deelt de voorzitter mede dat het verzoek van de verdediging wordt afgewezen. De rechtbank heeft kennis genomen van de verklaringen van [de opgeëiste persoon] en [betrokkene 2] en gaat er vanuit dat zij aldus hebben verklaard. De rechtbank heeft geen behoefte hen nadere vragen te stellen.

De rechtbank acht het daarom niet noodzakelijk om [de opgeëiste persoon] en [betrokkene 2] als getuigen te horen. Ten aanzien van het horen van [betrokkene 1] gaat het in de kern om de aan artikel 522, eerste lid van het Roemeense Wetboek van Strafvordering te geven uitleg. In dat kader gaat het om de vraag of de opgeëiste persoon recht heeft op een re-trial. De stelling van de verdediging is dat hij dat niet, althans niet zonder meer heeft, en dat zou volgens de verdediging een nog te plegen schending van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens opleveren. In het licht van de vaste jurisprudentie van de Hoge Raad staat het ter beoordeling van de Minister van Justitie of er sprake is van een dreigende schending van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en of dat aan uitlevering in de weg staat. De rechtbank acht het daarom niet noodzakelijk om [betrokkene 1] als getuige te horen."

3.2.2. Het uitleveringsverzoek, dat is gegrond op het Europees Uitleveringsverdrag (hierna: het EUV) en het Eerste en Tweede Aanvullende Protocol bij dit verdrag, houdt - voor zover hier van belang - het volgende in:

"In accordance with the dispositions of the article 69 in the Law no. 302/2004 as concerns the international judicial cooperation in penal matter, modified and completed by the Law no. 224/2006, the Dutch authorities are assured that the named [de opgeëiste persoon] will benefit, in the case of the admission of the petition of extradition, from the re-judging of the cause, in his presence, in accordance with the dispositions of the article 522.1 in the Romanian Code of Penal Procedure."

3.2.3. Ter zitting van de Rechtbank van 14 maart 2007 heeft de getuige-deskundige L.S. Hoefsmid verklaard dat de Nederlandse vertaling van art. 522, eerste lid, van het Roemeense Wetboek van Strafvordering als volgt luidt:

"522.1 Herberechting van diegene die bij verstek zijn berecht in geval van uitlevering

(1) In het geval dat om uitlevering wordt verzocht van een persoon welke is berecht en bij verstek is veroordeeld is het mogelijk dat de zaak zou kunnen worden herberecht door de 1e instantie die de zaak heeft berecht op verzoek van de veroordeelde

(2) bepalingen van art. 405 tot 408 worden toegepast op adequate wijze."

3.2.4. Art. 3, eerste lid, Tweede Aanvullend Protocol bij het EUV luidt in de Nederlandse vertaling als volgt:

"Wanneer een Verdragsluitende Partij een andere Verdragsluitende Partij om de uitlevering van een persoon verzoekt ten einde een strafvonnis of een bevel tot vrijheidsbeneming ten uitvoer te leggen dat bij verstek is gewezen, kan de aangezochte Partij weigeren hiertoe uit te leveren wanneer naar haar oordeel bij het strafproces de rechten van de verdediging niet in acht zijn genomen die tenminste aan een ieder, tegen wie een strafvervolging wordt ingesteld, behoren toe te komen. Niettemin dient uitlevering te worden toegestaan als de verzoekende Partij een verzekering geeft die voldoende wordt geacht om de opgeëiste persoon het recht te waarborgen op een nieuw proces waarin de rechten van de verdediging worden gegarandeerd. Deze beslissing geeft de verzoekende Partij de bevoegdheid om hetzij het desbetreffende vonnis ten uitvoer te leggen indien de veroordeelde persoon geen verzet doet, hetzij een strafproces tegen de uitgeleverde persoon aan te

vangen indien deze wel verzet doet."

3.2.5. In de bestreden uitspraak heeft de Rechtbank naar aanleiding van gevoerde verweren - voor zover hier van belang - het volgende overwogen:

"2.3.3. Overige verweren

Reeds plaatsgevonden hebbende flagrante schendingen van het EVRM en het risico van flagrante schendingen van het EVRM na uitlevering zomede het ontbreken van een effective remedy als bedoeld in artikel 13 EVRM

Namens de opgeëiste persoon is betoogd, dat de verzochte uitlevering ontoelaatbaar dient te worden verklaard in verband met reeds plaatsgevonden hebbende en te verwachten schendingen van het EVRM zomede het ontbreken van een effective remedy als bedoeld in artikel 13 van het EVRM, een en ander als verwoord in de overgelegde pleitnota.

De rechtbank stelt in dit verband voorop, dat op grond van het vertrouwensbeginsel er vanuit moet worden gegaan dat de verzoekende staat, die evenals Nederland partij is bij het EVRM, haar uit dat verdrag voortvloeiende verplichtingen zal nakomen en dat op de juistheid van die toezeggingen van de verzoekende staat mag worden vertrouwd. Gelet op de toezegging van het Roemeense Ministerie van Justitie moet er derhalve van worden uitgegaan dat, zo de beweerde flagrante schendingen van het EVRM hebben plaatsgevonden, deze op afdoende wijze kunnen worden gecompenseerd door een nieuw aan de eisen van het EVRM voldoend proces in Roemenië waar de opgeëiste persoon na zijn uitlevering (desgewenst) aanspraak op maakt. Anders dan door de verdediging is betoogd, volgt uit artikel 2, eerste lid van het Zevende

Protocol bij het EVRM niet dat er een recht op berechting bestaat in twee instanties in aanwezigheid van een verdachte.

3.3. Bij de beoordeling van de middelen moet het volgende worden vooropgesteld. Op grond van art. 3, eerste lid, Tweede Aanvullend Protocol bij het EUV kan uitlevering ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een verstekvonnis weliswaar worden geweigerd, doch niet indien de verzoekende staat "een verzekering geeft die voldoende wordt geacht om de opgeëiste persoon het recht te waarborgen op een nieuw proces waarin de rechten van de verdediging worden gegarandeerd". Het gaat hier om een door de uitleveringsrechter te hanteren weigeringsgrond. Indien naar het oordeel van de uitleveringsrechter de door de verzoekende staat in dit verband gegeven verzekering onvoldoende is, dient hij de gevraagde uitlevering ontoelaatbaar te verklaren.

Voorts brengt het vertrouwensbeginsel mee dat de uitleveringsrechter in beginsel ervan dient uit te gaan dat de verzoekende staat de bepalingen van de toepasselijke uitleveringsverdragen zal naleven. Dat lijdt slechts uitzondering indien - voor zover hier van belang - (a) uit feiten en omstandigheden blijkt dat er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de verzoekende staat de gedane toezegging niet zal nakomen, waardoor de opgeëiste persoon door zijn uitlevering zou worden blootgesteld aan het risico van een flagrante inbreuk op enig hem ingevolge art. 6, eerste lid, EVRM toekomend recht, en (b) voorts naar aanleiding van een voldoende onderbouwd verweer is komen vast te staan dat hem na zijn uitlevering niet een rechtsmiddel als bedoeld in art. 13 EVRM ten dienste staat ter zake van die inbreuk.

3.4. De Rechtbank heeft het verzoek tot het horen van de getuige [betrokkene 1] afgewezen op de grond dat de noodzaak daartoe ontbreekt, nu het verzoek is gedaan met het oog op het aannemelijk maken van een dreigende schending van het EVRM, doch zulks niet ter beoordeling staat van de uitleveringsrechter, maar van de minister van Justitie. Deze motivering kan, gelet op de inhoud van het verzoek zoals hiervoor onder 3.2.1 weergegeven en in aanmerking genomen hetgeen hiervoor onder 3.3 is vooropgesteld, de afwijzing van het verzoek niet dragen.

In zoverre is het eerste middel terecht voorgesteld. Dit behoeft echter niet tot cassatie te leiden, nu de Rechtbank op grond van het navolgende het verzoek slechts had kunnen afwijzen.