Hoge Raad, 10-11-2009, BJ6924, 08/00377

10 november 2009

Strafkamer

Nr. 08/00377

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam van 21 december 2007, nummer 23/002169-07, in de strafzaak tegen:

[Verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1977, ten tijde van de betekening van de aanzegging gedetineerd in de Penitentiaire Inrichting "Midden Holland, locatie De Geniepoort" te Alphen aan den Rijn.

Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze hebben mr. G.P. Hamer en mr. B.P. de Boer, beiden advocaat te Amsterdam, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de beslissingen ter zake van het onder 1 tenlastegelegde feit, de oplegging van de ISD-maatregel en de beslissing op de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij 1] en de ten behoeve van haar aan verzoeker opgelegde schadevergoedingsmaatregel, en tot terugwijzing van de zaak naar het Gerechtshof te Amsterdam teneinde in zoverre op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan.

2.2. Het Hof heeft ten laste van de verdachte onder 1 bewezenverklaard dat:

"hij op 27 oktober 2006 in (de gemeente) Den Helder opzettelijk een personenauto (merk: Fiat, type: Cinquecento), toebehorende aan [benadeelde partij 1], welk goed verdachte anders dan door misdrijf, te weten in bruikleen, onder zich had, wederrechtelijk zich heeft toegeëigend."

2.3. Deze bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen:

a. een proces-verbaal van politie, voor zover inhoudende als verklaring van [benadeelde partij 1]:

"Pleegplaats: Den Helder

Ik ben eigenaresse van een personenauto, merk Fiat, type Cinquecento. Op 27 oktober 2006 om 23.20 uur heb ik voornoemde Fiat aan mijn vriend [betrokkene 1] uitgeleend. [Betrokkene 1] was toen samen met [verdachte]. Aangezien [betrokkene 1] geen rijbewijs heeft zou [verdachte] rijden. Ik heb [verdachte] niet specifiek toestemming gegeven om in mijn auto te rijden maar omdat [betrokkene 1] met hem mee zou gaan en [betrokkene 1] [verdachte] kende, voorzag ik geen problemen. Vervolgens zijn ze samen weggereden. Ik wist niet waar ze heen zouden gaan, [betrokkene 1] had tegen met gezegd dat ze binnen een uur terug zouden zijn. Vervolgens kwam [betrokkene 1] op zaterdag 28 oktober 2006 weer thuis. [Betrokkene 1] zei me dat [verdachte] mijn auto zo zou terugbrengen. Tot nu toe heeft [verdachte] mijn auto nog steeds niet teruggebracht."

b. de verklaring van de verdachte ter terechtzitting in eerste aanleg van 6 maart 2007, voor zover inhoudende:

"Ik heb op 27 oktober 2006 de auto van [benadeelde partij 1] min of meer geleend. Ik heb de auto niet meer bij de eigenares teruggebracht."

2.4. Het proces-verbaal van de terechtzitting in eerste aanleg houdt als verklaring van de verdachte in:

"Ten aanzien van de feiten 2 tot en met 4, zeg ik u dat ik deze ontken te hebben gepleegd. Ik heb er nu geen zin meer in om erover te praten en ik verwijs naar mijn eerder afgelegde verklaringen.

Voor wat betreft mijn persoonlijke omstandigheden merk ik op dat ik niet blij ben met de wijze waarop de Reclassering heeft gewerkt. Ik ben namelijk van mening dat als ik moet veranderen, ik dat zelf zal moeten willen."

2.5.2. Het hiervoor onder 2.3 sub b genoemde bewijsmiddel en de tot het bewijs gebezigde inhoud daarvan zijn in gelijke bewoordingen opgenomen in de aanvulling op het verkorte vonnis van de Rechtbank. Het Hof heeft dat onderdeel van de bewijsvoering dus klaarblijkelijk aan die aanvulling ontleend.

Het stond het Hof niet vrij die verklaring tot het bewijs te bezigen nu die verklaring niet voorkomt in het proces-verbaal van de terechtzitting van de Rechtbank en, anders dan het geval was in de zaak die heeft geleid tot de uitspraak van de Hoge Raad van 27 november 2007, LJN BD6375, NJ 2007, 647, in dat proces-verbaal wat betreft de inhoud van die verklaring evenmin naar de aanvulling op het vonnis wordt verwezen.

De Hoge Raad:

vernietigt de bestreden uitspraak maar uitsluitend wat betreft de beslissingen ter zake van het onder 1 tenlastegelegde feit, de sanctieoplegging, de beslissing op de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij 1] alsmede de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel ten behoeve van [benadeelde partij 1];

wijst de zaak terug naar het Gerechtshof te Amsterdam, opdat de zaak in zoverre op het bestaande hoger beroep opnieuw wordt berecht en afgedaan;

verwerpt het beroep voor het overige.