Parket bij de Hoge Raad, 12-03-2002, AD7857, 00082/01

1. Verzoekster is door het gerechtshof te Arnhem bij arrest van 27 november 2000 wegens - kort gezegd - het opzettelijk aanwezig hebben van ongeveer 158 hennepplanten, veroordeeld tot het verrichten van 60 uren onbetaalde arbeid ten algemenen nutte in plaats van vier weken gevangenisstraf, alsmede tot een voorwaardelijke geldboete van fl. 2.000,=, subsidiair 35 dagen hechtenis met een proeftijd van twee jaren.

2. Namens verzoekster heeft mr H.K. ter Brake, advocaat te Hoorn, één middel van cassatie voorgesteld.

3. Het middel bevat de klacht dat het onrechtmatig verkregen bewijsverweer (wegens ontoelaatbare observatie) ten onrechte en onvoldoende gemotiveerd door het hof is verworpen.

Het in artikel 10 van de Grondwet, alsmede in artikel 8 EVRM vervatte recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer vormt één van de essentiële fundamenten van de democratische rechtsstaat, die beschermd moeten worden. Dit recht is geen recht waaraan alle andere rechten ondergeschikt zouden zijn. Het vindt zijn begrenzing in bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, waaronder die in het Wetboek van Strafvordering en de Opiumwet. Dergelijke begrenzingen worden in internationale verdragen -binnen zekere grenzen- gerespecteerd.

5. Voorop dient te worden gesteld dat de in het middel bedoelde thermische opnamen niet voor het bewijs zijn gebruikt. Uit 's hofs overwegingen volgt dat mede op grond van de thermische opnamen slechts de verdenking ontstond van de aanwezigheid van een hennepplantage in de woning van verzoekster. 's Hofs oordeel dat geen inbreuk is gemaakt op het recht op bescherming van de persoonlijke levenssfeer is niet onbegrijpelijk. Het hof heeft immers vastgesteld dat de inzet van de thermische opnamen beperkt is gebleven tot één keer en niet meer kan opleveren dan een algemene aanwijzing voor een ongewone warmtebron. Met name de laatste vaststelling dat de opsporingsmethode slechts een algemene aanwijzing voor een ongewone warmtebron kan opleveren, ondersteunt 's hofs oordeel dat geen inbreuk is gemaakt op de privacy van verzoekster. 's Hofs oordeel is derhalve niet onbegrijpelijk.

6. Met de verwijzing naar de memorie van toelichting bij de op 1 februari 2000 in werking getreden Wet bijzondere opsporingsbevoegdheden wordt miskend dat deze wet in deze zaak niet van toepassing is (vgl. HR 16 maart 1999, NJ 1999, 686, m.nt. JR). Overigens kan erop worden gewezen dat de aangehaalde passage ziet op observatie met gebruik van een technisch hulpmiddel waarmee zodanig wordt geobserveerd en geregistreerd dat een min of meer volledig beeld ontstaat van de gangen van een persoon. In casu is in het geheel geen sprake van een dergelijk geval. Met name niet dat verzoekster, gelegen op een in werking zijnde zonnebank voor haar brandende open haard een huisdier aan het aanhalen was. Er is immers geen persoon geobserveerd en er is geen sprake van het vastleggen van gegevens.

7. De toelichting op het middel bevat voorts de klacht dat sprake is geweest van schending van art. 1 Sv. Met deze klacht wordt miskend dat uit 's hofs overwegingen volgt dat ten tijde van de inzet van de thermische verkenning nog geen sprake was van een verdenking ten aanzien van verzoekster. Er was derhalve geen sprake van 'strafvordering' zoals bedoeld in art. 1 Sv (zie HR 14 oktober 1986, NJ 1987, 564 en HR 19 maart 1996, NJ 1997, 85). Bij deze vaststelling is het belangrijk te constateren dat art. 132a Sv, dat een nieuw - ruim - opsporingsbegrip heeft geïntroduceerd ten deze nog niet van toepassing was (vgl. HR 16 maart 1999, NJ 1999, 686, m.nt. JR). Deze klacht berust aldus op een onjuiste rechtsopvatting met betrekking tot art. 1 Sv.

8. Het voorgestelde middel faalt in alle onderdelen en leent zich voor toepassing van art. 101a RO. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

9. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.