Rechtbank Den Haag, 30-06-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:7975, AWB-13_7040

Ten aanzien van de vraag of eisers nog procesbelang hebben bij de beoordeling van hun beroep, voor zover gericht tegen het invorderingsbesluit, overweegt de rechtbank als volgt. Op grond van artikel 5:35 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) verjaart de bevoegdheid tot invordering van een verbeurde dwangsom door verloop van een jaar na de dag waarop zij is verbeurd. De rechtbank stelt vast dat niet in geschil is dat door het niet naleven van de opgelegde last op 18 mei 2013 het maximale bedrag aan dwangsommen van rechtswege is verbeurd. Uit de uitspraken van de Afdeling van 19 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:CA3682 en van het Gerechtshof ’s Hertogenbosch van 12 november 2013, ECLI:NL:GHSHE:2013:5332, volgt dat ingevolge artikel 5:33 van de Awb door het verbeuren van rechtswege de verplichting ontstond om de verbeurde dwangsom te betalen en dat deze betalingsverplichting niet pas ontstaat door een invorderingsbeschikking. Verjaring kan ingevolge artikel 4:105 van de Awb worden gestuit door een daad van rechtsvervolging overeenkomstig artikel 316, eerste lid, van Boek 3 van het Burgerlijk Wetboek en door erkenning van het recht op betaling. Artikel 4:106 van de Awb bepaalt voorts dat het bestuursorgaan de verjaring ook kan stuiten door een aanmaning als bedoeld in artikel 4:112, een beschikking tot verrekening of een dwangbevel dan wel door een daad van tenuitvoerlegging van een dwangbevel.

De rechtbank stelt vast dat de stuitingsacties ingevolge de genoemde artikelen niet hebben plaatsgevonden binnen één jaar na de laatste constatering van 18 mei 2013. Wel heeft verweerder bij brief van 16 oktober 2013 aan de voorzieningenrechter meegedeeld bereid te zijn het invorderingstraject op te schorten tot na de uitspraak in het beroep tegen het bestreden besluit 1, maar dit betreft geen uitstel van betaling als bedoeld in artikel 4:94, eerste lid, van de Awb (vergelijk de hiervoor genoemde uitspraak van de Afdeling van 19 juni 2013). De rechtbank volgt hierbij evenmin het betoog van verweerder dat het toewijzen van een proceskostenveroordeling naar aanleiding van het ingetrokken verzoek om voorlopige voorziening ten aanzien van het invorderingsbesluit, als een stuitingshandeling in vorenbedoelde zin kan worden aangemerkt. Dit leidt tot de conclusie dat verweerder de dwangsommen niet meer kan invorderen, nu deze bevoegdheid is verjaard. Eisers hebben dan ook geen belang meer bij een inhoudelijke beoordeling van het beroep tegen bestreden besluit 2. Dit beroep dient daarom niet-ontvankelijk te worden verklaard.

De rechtbank volgt eisers in hun betoog dat zij ondanks de verjaring van de invorderingsbevoegdheid nog belang hebben bij hun beroep tegen het bestreden besluit 1 nu zij gesteld hebben dat zij schade hebben geleden door dat besluit, bestaande uit de kosten die verbonden zijn aan het niet kunnen uitvoeren van puinbreekactiviteiten.

Vast staat dat op grond van de vigerende oprichtingsvergunning van 19 juli 2010 het slechts is toegestaan om inpandig puin te breken. Eisers hebben, door zonder vergunning van het college op het buitenterrein puin te breken, het bepaalde in artikel 2:1, eerste lid, onder e, van de Wabo overtreden. Verweerder was derhalve bevoegd om hiertegen handhavend op te treden. Niet in geschil is dat eisers het in hun macht hebben de overtreding ongedaan te maken.

Gelet op het algemeen belang dat is gediend met handhaving, zal in geval van overtreding van een wettelijk voorschrift het bestuursorgaan dat bevoegd is om met een last onder bestuursdwang of een last onder dwangsom op te treden, in de regel van deze bevoegdheid gebruik moeten maken. Slechts onder bijzondere omstandigheden mag van het bestuursorgaan worden gevergd dit niet te doen. Dit kan zich voordoen indien concreet zicht op legalisatie bestaat. Voorts kan handhavend optreden zodanig onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen belangen, dat van optreden in die concrete situatie behoort te worden afgezien (zie onder meer uitspraak van de Afdeling van 10 juli 2013, ECLI:NL:RVS:2013:191).

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder terecht geconcludeerd dat er ten tijde van het bestreden besluit 1 en het bestreden besluit 3 geen sprake was van een concreet zicht op legalisatie. Hiertoe wordt overwogen dat het college bij besluit van 30 december 2013 het voornemen heeft geuit de op 13 februari 2013 gevraagde omgevingsvergunning voor de inrichting, waarbij onder meer wordt voorzien in het naar buiten verplaatsen van de puinbreker, te weigeren, terwijl ook de eerdere aanvraag om een omgevingsvergunning van 30 september 2010 was geweigerd. Naar het oordeel van de rechtbank was in dit geval het enkele indienen van een ontvankelijke aanvraag op 13 februari 2013 onvoldoende om concreet zicht op legalisatie te bewerkstelligen, nu de gevraagde omgevingsvergunning van het afgeven van een vvgb afhankelijk was en in dit kader de aanvraag getoetst zou worden aan de Wet Bibob. Ten behoeve van dit onderzoek hebben eisers immers bij de aanvraag om omgevingsvergunning van 13 februari 2013 de Bibob vragenlijst ingevuld. Dat eisers in de veronderstelling verkeerden dat het verkrijgen van een vvgb geen problemen zou opleveren, maakt het vorenstaande niet anders. Dat voorts het college bereid was mee te werken aan het verlenen van de revisievergunning wat betreft de milieurechtelijke aspecten, geeft evenmin grond voor een ander oordeel, nu het college een vvgb aan verweerder had gevraagd en deze diende af te wachten. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 23 april 2014, ECLI:NL:RVS:2014:1414, merkt de rechtbank nog op dat de weigering van de vvgb deel uitmaakt van de weigering van de omgevingsvergunning. De rechtmatigheid van de vergunningprocedure staat hier niet ter beoordeling en betogen voor zover gericht tegen die procedure spelen in dit kader geen rol.

Eisers hebben voorts betoogd dat verweerder met hen de afspraak heeft gemaakt dat niet handhavend zou worden opgetreden wanneer een ontvankelijke aanvraag om een omgevingsvergunning zou zijn ingediend. De rechtbank begrijpt dit betoog aldus dat eisers aanvoeren dat in hun geval sprake is van bijzondere omstandigheden op grond waarvan verweerder van handhavend optreden had dienen af te zien.

Volgens vaste jurisprudentie is voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel vereist dat aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waaraan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend (zie onder meer de uitspraak van de Afdeling van 7 september 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BR6923). De rechtbank overweegt dat uit de stukken blijkt dat overleg is gevoerd tussen eisers en verweerder over een in te dienen aanvraag om een revisievergunning bij het college. Hieruit blijkt echter niet van een aan verweerder toe te rekenen concrete ondubbelzinnige toezegging dat al na indiening van deze aanvraag niet meer handhavend zou worden opgetreden tegen het breken van puin op het buitenterrein. Uit de door eisers overgelegde e-mail van 25 januari 2013 met de afspraken over het voorbereidingstraject voor het indienen van de aanvraag om een revisievergunning, volgt uit punt 3 en punt 5 dat verweerder slechts dan niet langer de handhaving doorzet indien de aanvraag op alle onderdelen voldoende gegevens bevat om positief te besluiten en de reactie van verweerder en het college op de ingeleverde stukken positief is. Deze e-mail kan dan ook niet worden aangemerkt als een ondubbelzinnige toezegging dat het enkele indienen van een aanvraag voor een revisievergunning voor verweerder voldoende is om af te zien van handhaving.

Gelet op het voorgaande zijn de beroepen gericht tegen de bestreden besluiten 1 en 3 ongegrond.