Rechtbank Noord-Holland, 12-02-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:927, AWB - 13 _ 2005

Op grond van het beroepschrift, het daarin herhaald en ingelaste bezwaarschrift en het verhandelde ter zitting, stelt de rechtbank vast dat het geschil tussen partijen nog betrekking heeft op de weigering van de onder 2 en 6 gevraagde stukken en de beperkte verstrekking van de stukken gevraagd onder 8a, 8b, 8d, 8f, 8g en 8h van het verzoek; eiser kan zich niet verenigen met de beperkte openbaarmaking van de documenten genummerd onder 1 tot en met 19 en 21 tot en met 28.

De rechtbank heeft met toepassing van artikel 8:29, vijfde lid, van de Awb kennis genomen van de door verweerder aan de rechtbank overgelegde stukken waarvan de openbaarmaking is geweigerd.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob aan de weigering ten grondslag mogen leggen. Verweerder heeft de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene zwaarder mogen laten wegen dan het algemeen belang bij openbaarmaking. Eiser betoogt weliswaar terecht dat met betrekking tot ambtenaren, waar het hun beroepshalve functioneren betreft, slechts in beperkte mate een beroep kan worden gedaan op het belang van de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer. De gevraagde informatie ziet in dit geval echter voornamelijk op het persoonlijk functioneren van de betrokkene en is herleidbaar tot de betrokkene. Openbaarmaking van die informatie raakt de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene en om die reden heeft verweerder een beroep mogen doen op deze weigeringsgrond. Voor haar oordeel vindt de rechtbank steun in de uitspraken van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 14 maart 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BV8748 en 28 april 2010, ECLI:NL:RVS:2010:BM2629. Omdat de informatie, ook indien deze wordt bewerkt, herleidbaar blijft tot de betrokkene, heeft verweerder het openbaar maken daarvan geheel kunnen weigeren.

Verweerder heeft aan de weigering van de onder 6 gevraagde gegevens ook artikel 10, tweede lid, aanhef en onder g, van de Wob ten grondslag mogen leggen. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat dit artikel ook de belangen van – in dit geval – het KLPD beoogt te beschermen. Het KLPD was immers ook bij de bestuurlijke aangelegenheid betrokken. De weigeringsgrond kon in dit geval worden ingeroepen omdat het KLPD door openbaarmaking onevenredig zou worden benadeeld. Het is immers niet onwaarschijnlijk dat het KLPD in de toekomst vaker onderhandelingen dient te voeren over de afronding van een dienstverband met een medewerker. De daarbij betrokkenen moeten daarbij vrij zijn om – vertrouwelijk – met elkaar van gedachten te wisselen.

Reeds nu de openbaarmaking van de onder punt 6 verzochte informatie op grond van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e en g, van de Wob geheel kon worden geweigerd, ziet de rechtbank geen aanleiding voor een bespreking van de weigeringsgrond bedoeld in artikel 11 van de Wob.

Eiser stelt dat verweerder in de beperkt overgelegde stukken ten onrechte passages heeft verwijderd waarin de in aanmerking komende panden worden genoemd. Op grond van een ander verzoek op grond van de Wob is deze informatie immers openbaar gemaakt.

In het verweerschrift en nogmaals ter zitting heeft verweerder erkend dat in de stukken die naar aanleiding van de verzoeken onder 8a tot en met 8j beperkt zijn overgelegd, de namen van de in aanmerking genomen locaties ten onrechte zijn weggelaten omdat die informatie al eerder openbaar was gemaakt. Er is sprake van een kennelijke vergissing, aldus verweerder. Ter zitting is toegezegd dat verweerder de omissie zal herstellen door toezending van de betreffende stukken waarin de betrokken locaties zichtbaar zullen zijn.

Omdat verweerder heeft aangegeven dat hij op dit punt zijn besluit niet langer handhaaft, is het beroep gegrond. Van een kennelijke vergissing is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake, nu de door eiser gevraagde informatie niet door verweerder maar door een ander bestuursorgaan naar aanleiding van een verzoek van eiser openbaar is gemaakt. Het bestreden besluit komt voor vernietiging in aanmerking voor zover daarbij de beperkte openbaarmaking is gehandhaafd.

Eiser stelt verder dat verweerder uit de beperkt overgelegde stukken ten onrechte de namen en telefoonnummers van de betrokken ambtenaren heeft verwijderd.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met een beroep op artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob de namen van de betrokken ambtenaren kunnen weglaten. Eiser betoogt terecht dat met betrekking tot ambtenaren, waar het hun beroepshalve functioneren betreft, slechts in beperkte mate een beroep kan worden gedaan op het belang van de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer. Uit vaste jurisprudentie van de Afdeling volgt evenwel dat namen en doorkiesnummers van ambtenaren persoonlijke en dus te beschermen gegevens zijn. Verweerder heeft deze dus terecht uit de overgelegde documenten kunnen verwijderen.

Verweerder heeft aan de beperkte openbaarmaking van de stukken, aan eiser toegezonden onder nummer 7 en 8, de weigeringsgronden van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e en g, van de Wob ten grondslag gelegd, alsmede artikel 11 van de Wob.

De rechtbank overweegt, onder verwijzing naar hetgeen hiervoor is overwogen, dat verweerder niet ten onrechte de namen en doorkiesnummers van de betrokken functionarissen uit de stukken heeft verwijderd met een beroep op artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob. Daarbij was al overwogen dat dit niet opgaat voor de naam van het Hoofd Bureau Veiligheid & Integriteit welke uit het stuk met nummer 008 is verwijderd, zodat het beroep van eiser in zoverre slaagt.

Met verweerder en onder verwijzing naar hetgeen hiervoor is overwogen, is de rechtbank van oordeel dat artikel 10, tweede lid, aanhef en onder g, van de Wob ook de belangen van – in dit geval – het KLPD beoogt te beschermen. Het KLPD was immers ook bij de bestuurlijke aangelegenheid betrokken. De weigeringsgrond kon in dit geval worden ingeroepen omdat het KLPD door openbaarmaking onevenredig zou worden benadeeld. Het is immers niet onwaarschijnlijk dat de beveiliging van locaties minder effectief kan worden en zal worden bemoeilijkt als de criteria waaraan wordt getoetst openbaar zouden zijn.

De beperkte openbaarmaking van de hier bedoelde stukken kon verweerder voorts baseren op artikel 11 van de Wob. Het advies, waarin persoonlijke beleidsopvattingen zijn opgenomen, is naar het oordeel van de rechtbank opgesteld ten behoeve van intern beraad. De stukken bevatten een quickscan ten aanzien van de beveiligingssituatie van twee genoemde locaties. Op basis van door de betrokken ambtenaar van belang geachte criteria is onder het kopje advies aangegeven welk van de twee panden beveiligingstechnisch het meest voldoet. Voor zover in het document ook feitelijke informatie is opgenomen, is deze dermate met de persoonlijke beleidsopvattingen verweven dat het niet mogelijk is ze te scheiden. Gelet hierop heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat openbaarmaking van deze stukken achterwege diende te blijven krachtens artikel 11, eerste lid, van de Wob.

Eiser heeft in beroep betoogd dat verweerder uit de stukken 9 tot en met 15 ten onrechte de namen en telefoonnummers, huurprijs, courtage, BTW en servicekosten heeft verwijderd.

Verweerder heeft aan de beperkte openbaarmaking van de stukken, aan eiser toegezonden onder nummer 9 tot en met 15, de weigeringsgronden van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder b en e, van de Wob ten grondslag gelegd, alsmede artikel 11 van de Wob.

Met verweerder en onder verwijzing naar hetgeen hiervoor is overwogen, is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat openbaarmaking van de namen en telefoonnummers van de betrokken ambtenaren achterwege diende te blijven op grond van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e van de Wob.

Verweerder heeft aan de beperkte openbaarmaking van de stukken, aan eiser toegezonden onder nummer 16 tot en met 19, de weigeringsgronden van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder b en e, van de Wob ten grondslag gelegd

De rechtbank overweegt, onder verwijzing naar hetgeen hiervoor is overwogen, dat verweerder niet ten onrechte de namen en doorkiesnummers van de betrokken functionarissen uit de stukken heeft kunnen verwijderen met een beroep op artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob. Daarbij was al overwogen dat dit niet opgaat voor de naam van de Korpschef welke uit het stuk met nummer 016 is verwijderd, zodat het beroep van eiser in zoverre slaagt.

Verweerder heeft voorts niet ten onrechte passages waarin bedragen zijn opgenomen verwijderd met een beroep artikel 10, tweede lid, aanhef en onder b, van de Wob. Daartoe is redengevend dat de informatie zicht geeft in de overwegingen ten aanzien van de onderhandelingen over de voorwaarden en marges waaronder de Staat zaken wil doen. Openbaarmaking van die gegevens zou ertoe kunnen leiden dan de Staat in de toekomst in een onevenredig nadelige (onderhandelings-) situatie zou kunnen komen te verkeren.

Eiser betoogt dat in de stukken die deel uitmaken van de oplegnotitie (nummers 21 tot en met 28) ten onrechte de passages die betrekking hebben op de verschillende scenario’s zijn verwijderd.

Verweerder heeft aan de beperkte openbaarmaking van deze stukken de weigeringsgronden van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob en artikel 11 van de Wob ten grondslag gelegd.

Met verweerder en onder verwijzing naar hetgeen hiervoor is overwogen, is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat openbaarmaking van de namen en telefoonnummers van de betrokken ambtenaren achterwege diende te blijven op grond van artikel 10, tweede lid, aanhef en onder e, van de Wob.

Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat de oplegnotitie is opgesteld ten behoeve van intern beraad. Het stuk bevat persoonlijke beleidsopvattingen en feitelijke informatie. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder de passages die louter persoonlijke beleidsopvattingen betreffen terecht niet openbaar gemaakt met een beroep op artikel 11 van de Wob. Dit geldt ook voor de feitelijke informatie die zo is verweven met persoonlijke beleidsopvattingen dat die daarvan niet los kan worden gezien. Verweerder heeft evenwel miskend dat in het document ook feitelijke informatie is opgenomen, die wel voor openbaarmaking in aanmerking komt. Onder verwijzing naar hetgeen hiervoor onder 7 is overwogen betreft dit allereerst de locaties/namen van de in aanmerking genomen panden. Verder valt niet in te zien waarom de eerste alinea op pagina 22 niet in zijn geheel openbaar is gemaakt, nu deze louter feitelijke informatie bevat. Het beroep van eiser slaagt derhalve in zoverre.

De rechtbank ziet geen aanleiding te komen tot een finale beslechting van het geschil. Het bestreden besluit zal worden vernietigd en verweerder zal worden opgedragen een nieuw besluit te nemen met inachtneming van deze uitspraak.

Ter voorlichting van eiser merkt de rechtbank op dat de gegrondverklaring van het beroep en de vernietiging van het bestreden besluit niet betekent dat eiser op alle onderdelen van het beroep gelijk heeft gekregen. Uit het voorafgaande blijkt dat de rechtbank een aantal beroepsgronden uitdrukkelijk en zonder voorbehoud heeft verworpen. Indien eiser zich niet kan verenigen met de verwerping van deze beroepsgronden en wil voorkomen dat dit oordeel van de rechtbank in rechte komt vast te staan, zal hij, ondanks de gegrondverklaring van het beroep, tegen deze uitspraak tijdig hoger beroep moeten instellen. Dat is ook het geval indien verweerder hoger beroep instelt.

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 974,- 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487,- en een wegingsfactor 1).

Eiser heeft in het bezwaar- en beroepschrift gevraagd om een vergoeding van de proceskosten in bezwaar. Over dit verzoek zal verweerder zich in het nieuw te nemen besluit moeten uitlaten.