Rechtbank Rotterdam, 12-05-2017, ECLI:NL:RBROT:2017:3587, ROT 16/4563

1. Bij brief van 6 april 2016 heeft eiser verweerder verzocht om inzage en afgifte van het dossier met betrekking tot [Naam kind].

2. Verweerder heeft inmiddels bij besluit van 18 augustus 2016 op eisers verzoek beslist. Eiser heeft dus geen belang meer bij een beoordeling van zijn beroep tegen het niet-tijdig beslissen op dit verzoek. Dit beroep is niet-ontvankelijk. Omdat het besluit inhoudelijk aan eisers verzoek tegemoet komt, heeft eiser in zoverre geen belang bij een beoordeling van het beroep tegen het alsnog genomen besluit op de voet van artikel 6:20, derde lid, van de Awb. In zoverre is het beroep eveneens niet-ontvankelijk.

2. In geschil is nog of verweerder een dwangsom verschuldigd is aan eiser, zodat de rechtbank deze met toepassing van artikel 8:55c van de Awb moet vaststellen.

3. Verweerder betwist eisers ingebrekestelling van 7 mei 2016 te hebben ontvangen.

4. Uit vaste jurisprudentie (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Centrale Raad van beroep van 6 juni 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BW7768) volgt dat indien de geadresseerde stelt dat hij een niet-aangetekend verzonden poststuk niet heeft ontvangen, het in beginsel aan de verzender is om aannemelijk te maken dat het wel aan het adres van de geadresseerde is verzonden. Indien de verzender daarin is geslaagd, ligt het vervolgens op de weg van de geadresseerde om dit te ontzenuwen.

5. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser de verzending van de ingebrekestelling van 7 mei 2016 niet aannemelijk gemaakt, nu niet is gebleken van enig verzendbewijs van deze brief. Dat eiser via bankafschriften kan aantonen dat hij op 23 maart 2016 en 3 mei 2016 diverse postzegels heeft gekocht is daartoe onvoldoende. Hetzelfde geldt voor zijn stelling en de in dit verband overgelegde stukken dat het vaker mis gaat met de postverwerking binnen de Raad voor de Kinderbescherming. Het komt voor eisers risico dat hij zijn brief niet aangetekend heeft verzonden.

6. Omdat de ingebrekestelling op grond van artikel 4:17, derde lid, van de Awb een vereiste is voor het toekennen van een dwangsom, heeft verweerder geen dwangsom verbeurd. De rechtbank wijst het verzoek om vaststelling van een dwangsom dan ook af.

7. Omdat verweerder na het instellen van het beroep en na het verstrijken de beslistermijn alsnog heeft beslist op het verzoek van 6 april 2016, ziet de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vast op een bedrag van € 12,22, zijnde de gevraagde reiskosten per openbaar vervoer om de zitting bij te wonen. De op het proceskostenformulier vermelde verletkosten als zelfstandige komen niet voor vergoeding in aanmerking, omdat deze kosten niet dan wel onvoldoende zijn onderbouwd. Van andere kosten die voor vergoeding in aanmerking komen is de rechtbank niet gebleken.

8. Tevens bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.