Rechtbank 's-Gravenhage, 25-04-2001, AD5907, AWB 00/03783 MAWKLU

Reg. nr. AWB 00/03783 MAWKLU

Uitspraak in het geding tussen

A te B, eiser,

en

de Staatssecretaris van Defensie te Den Haag, verweerder.

Ontstaan en loop van het geding

Eiser, [rang] van de Koninklijke Luchtmacht en werkzaam bij de [onderdeel], diende zich op 9 september 1998 te laten inenten tegen tyfus. Eiser is na te zijn ingeënt onwel geworden, flauw gevallen en heeft daarbij een dubbele schedelbasisfractuur opgelopen. Na behandeling en genezing zijn er thans nog wel restverschijnselen aanwezig.

Van dit ongeval is op 12 november 1998 proces-verbaal opgemaakt.

Bij besluit van 20 augustus 1999 heeft verweerder beslist dat dit ongeval geen verband houdt met het gestelde in artikel 4 dan wel artikel 5 van de Regeling proces-verbaal van ongeval en rapportage medische aangelegenheden (verder te noemen: de Regeling).

Op 28 september 1999 heeft eiser tegen dit besluit een bezwaarschrift ingediend.

Op 23 februari 2000 is eiser omtrent zijn bezwaren gehoord.

Bij besluit van 2 maart 2000 heeft verweerder het bezwaarschrift ongegrond verklaard.

Motivering

Ingevolge artikel 147, eerste, onderscheidenlijk tweede lid van het Algemeen militair ambtenarenreglement (Amar), wordt van elk ongeval dat aan een militair in werkelijke dienst is overgekomen, al dan niet tijdens de uitoefening van de dienst en al dan niet op aanvraag van de militair, zo spoedig mogelijk een proces-verbaal opgemaakt. Ingevolge het derde lid van dit artikel beslist verweerder of het ongeval, waarop een proces-verbaal betrekking heeft, wordt geacht wel of niet in verband te staan met de uitoefening van de dienst, en wordt de militair van die beslissing schriftelijk in kennis gesteld.

Het bij het bestreden besluit gehandhaafde besluit is een beslissing als bedoeld in het derde lid van genoemd artikel 147 Amar.

Ter uitvoering van artikel 147 Amar is vastgesteld de reeds hiervoor aangeduide Regeling. Deze Regeling, die op 1 januari 1998 in werking is getreden, bevat voorschriften met betrekking tot het op grond van artikel 147 Amar op te maken proces-verbaal alsmede ook met betrekking tot een zogenaamd Rapport van medische aangelegenheden.

Artikel 5 van de Regeling luidt als volgt:

In het onderhavige beroep dient een antwoord te worden gegeven op de vraag, die partijen verdeeld houdt, of eiser op 9 september 1998 een ongeval heeft gehad en zo ja, of dit ongeval geacht moet worden wel of niet in verband te staan met de uitoefening van de militaire dienst als bedoeld in artikel 147 Amar. De rechtbank overweegt hierbij uitdrukkelijk dat hoewel een zekere samenhang niet kan worden ontkend in artikel 147 niet verwezen wordt naar artikel E11a van de Algemene militaire pensioenwet (Amp) en ook de formulering van beide artikelen niet op elkaar aansluit. De rechtsvraag, die bij de toepassing van artikel 147 Amar rijst is derhalve niet of het ongeval "in overwegende mate zijn oorzaak vindt in de aard van de aan de militair opgedragen werkzaamheden of in de bijzondere omstandigheden, waaronder zij moesten worden verricht, en niet aan zijn schuld of onvoorzichtigheid zijn te wijten", m.a.w. of er een dienstverband aanwezig is als bedoeld in artikel E11 Amp, maar of het ongeval geacht kan worden in verband te staan met de uitoefening van de dienst. De vraag of er een dienstverband aanwezig is in de zin van artikel E11a Amp dient te worden beantwoord bij de eventuele beslissing over de toekenning van een arbeidsongeschiktheidspensioen.

Verweerder heeft in het bestreden besluit overwogen dat het ondergaan van de vaccinatie niet als een ongeval in de zin van de Regeling is aan te merken. Dit is juist. Het ondergaan van een lege artis verrichte medische handeling kan niet worden gebracht onder het begrip ongeval, zoals dat is gedefinieerd in ter zake bestaande jurisprudentie en ook is neergelegd in artikel 1 onder d van de Regeling.

Vervolgens heeft verweerder in het bestreden besluit het volgende overwogen:

De rechtbank kan, evenals eiser, verweerder hierin niet volgen. Eiser diende te worden ingeënt in verband met een komende uitzending. Hij was daartoe krachtens zijn militaire betrekking verplicht. Hij had dus opdracht om zich te laten inenten. Het zich begeven naar de MGD, het verblijf aldaar teneinde zich laten vaccineren, behoort dus onmiskenbaar tot de werkzaamheden, die eiser in kader van de uitoefening van de dienst zijn opgedragen. Het flauwvallen van eiser met het daarbij opgetreden letsel, dat veroorzaakt is door de vaccinatie, staat derhalve in een direct verband met de uitoefening van de militaire dienst.

Vervolgens kan aan verweerder worden toegegeven dat het denkbaar is dat een in verband met de uitoefening van de dienst opgetreden ongeval in zodanige mate aan de betrokken militair is te wijten dat in het kader van artikel 147 Amar dit ongeval niet als een dienstongeval kan worden aangemerkt; de militair kan dan in feite zelf als de veroorzaker van het ongeval worden aangemerkt. Ook in de jurisprudentie betreffende de toepassing van artikel 147 Amar is aanvaard dat dit een omstandigheid is die kan leiden tot het niet als een dienstongeval in de zin van artikel 147 Amar aanmerken van een ongeval.

De rechtbank ziet hierbij geen aanknopingspunten om af te wijken van hetgeen ook voor 1 januari 1998 reeds gold, namelijk dat dit uitsluitend het geval is, indien sprake is van grove schuld of zeer ernstige nalatigheid van de militair, waarbij het ontstaan van het ongeval hem in overwegende mate kan worden aangerekend.

Naar het oordeel van de rechtbank kan, gelet op hetgeen vaststaat omtrent de gang van zaken op 9 september 1998, niet worden gezegd dat eiser grove schuld heeft aan het onwel worden, dan wel ernstig nalatig is geweest. Eiser is zelf, omdat hij een beetje duizelig werd, na de inenting op bed gaan liggen. Toen hij zich na korte tijd weer goed voelde is hij opgestaan, waarna hij wederom plotseling onwel werd. Zelfs indien eiser nog voordat hij opstond het advies heeft gekregen nog even te blijven liggen (eiser ontkent dit overigens) dan nog kan het feit dat eiser, die zich op dat moment weer goed voelde, dit advies niet heeft opgevolgd, niet leiden tot de conclusie dat eiser grove schuld of ernstige nalatigheid kan worden verweten, en dat hij in overwegende mate zelf schuldig is aan het ontstaan van het ongeval.

Uit het voorgaande volgt dat de rechtbank van oordeel is dat het bestreden besluit onjuist is en dat het eiser overkomen ongeval geacht moet worden in verband te staan met de uitoefening van de militaire dienst, zoals bedoeld in artikel 147 Amar.

Gelet op de gegrondverklaring van het beroep ziet de rechtbank aanleiding verweerder op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht te veroordelen in de proceskosten.

Beslissing

De Arrondissementsrechtbank 's-Gravenhage,

RECHT DOENDE:

verklaart het beroep gegrond;

vernietigt het bestreden besluit;

bepaalt dat verweerder een nieuw besluit zal nemen met in achtneming van het hiervoor overwogene;

veroordeelt verweerder in de proceskosten ad f 1.420,- onder aanwijzing van de Staat der Nederlanden (Ministerie van Defensie), die deze kosten aan eiser dient te vergoeden;

bepaalt dat de Staat der Nederlanden, (Ministerie van Defensie) aan eiser eveneens het door hem betaalde griffierecht ad f 225,- zal vergoeden.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep.

Aldus gegeven door mr. A.A.M. Mollee, en in het openbaar uitgesproken op 25 april 2001, in tegenwoordigheid van de griffier, E.Y.W. de Rozario.

Verzonden op: