Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 19-02-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:772, AWB 19 _ 4861

De berekening van het dagloon is naar het oordeel van de rechtbank echter niet gelijk te stellen aan de berekening van het maatmanloon en is daar ook niet van afgeleid. Met de in artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA opgenomen term ziekte wordt gedoeld op de eerste dag waarop door de verzekerde wegens ziekte niet is gewerkt als bedoeld in artikel 23, tweede lid, van de Wet WIA (de aanvang van de zogeheten wachttijd), en niet - zoals eiseres lijkt te betogen - op de dag waarop (de eerste) ziekteverschijnselen zich manifesteerden. De uitwerking van de te hanteren referteperiode in artikel 1, eerste lid, aanhef en onder q, van het Dagloonbesluit is in overeenstemming met het bepaalde in artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA.

In het geval van eiseres moet naar het oordeel van de rechtbank, uitgaande van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag van 24 maart 2017, daarom als refertejaar gelden de periode van 1 maart 2016 tot en met 28 februari 2017. Dit wordt door eiseres in zoverre ook niet betwist. De wet laat het UWV geen ruimte om bij die eerste arbeidsongeschiktheidsdag voor de vaststelling van de hoogte van het WIA-dagloon uit te gaan van een ander refertejaar.

De rechtbank overweegt vervolgens dat het maatmanloon - een begrip uit het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten - alleen een functie heeft bij het bepalen van de mate van arbeidsongeschiktheid. Het verschil tussen het maatmanloon en wat de werknemer nog kan verdienen bepaalt het arbeidsongeschiktheidspercentage en daarmee de arbeidsongeschiktheidsklasse die van toepassing is.

Uit het rapport van de arbeidsdeskundige van 12 februari 2019 blijkt dat de arbeidsdeskundige weliswaar het maatmanloon heeft berekend aan de hand van de verdiensten als management coördinator, maar ook dat hij heeft geconcludeerd dat er geen voorbeeldfuncties aan te wijzen zijn waarbij de belastbaarheid van eiseres niet wordt overschreden. Dit betekent dat er geen theoretische restverdiencapaciteit is vastgesteld, zodat de mate van arbeidsongeschiktheid op 100% is vastgesteld zonder dat het maatmanloon daarbij een rol heeft gespeeld. Het maatmanloon is daarom ook niet bij de heroverweging betrokken in de bezwaarfase. Aan het voorgaande doet naar het oordeel van de rechtbank niet af dat het UWV eiseres in een besluit van 14 februari 2019 aanvankelijk een loongerelateerde uitkering in verband met werkhervatting gedeeltelijk arbeidsgeschikten (WGA)-uitkering heeft toegekend op basis van een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. In het latere primaire besluit is dit immers gecorrigeerd naar een IVA‑uitkering en uit het rapport van de arbeidsdeskundige blijkt, zoals hiervoor ook is overwogen, dat deze geen voorbeeldfuncties heeft kunnen vinden zodat het arbeidsongeschiktheidspercentage 100 is.

De rechtbank overweegt tot slot, naar aanleiding van het beroep van eiseres op artikel 21 van het Besluit tijdens de zitting, dat dat artikel niet van toepassing is. De beoordeling waarover deze procedure gaat is immers de eerste WIA-beoordeling voor eiseres. Dat artikel gaat echter over de situatie waarin sprake is van toegenomen beperkingen na een eerdere WIA‑beoordeling.

De beroepsgrond dat de referteperiode moet worden verschoven zonder dat de eerste arbeidsongeschiktheidsdag wordt verschoven slaagt daarom niet.

Eiseres stelt dat zij in bezwaar tijdens de hoorzitting heeft aangevoerd dat het UWV alsnog de mate van arbeidsongeschiktheid per een eerdere datum dan 22 maart 2019 moet vaststellen wanneer dat ertoe kan leiden dat het dagloon wordt gebaseerd op het loon als management coördinator.

De rechtbank vindt het voldoende aannemelijk dat eiseres dit al tijdens de hoorzitting heeft aangevoerd ook al staat het niet in het verslag dat het UWV aan de rechtbank heeft gestuurd. Daartoe wordt overwogen dat eiseres in het aanvullend beroepschrift van 30 december 2019 heeft gesteld dat zij over het verslag bij het UWV heeft geklaagd dat het onvolledig is en dat zij vervolgens gelegenheid heeft gekregen het verslag aan te vullen. Een weergave van die aanvulling heeft eiseres opgenomen in het aanvullend beroepschrift. Tijdens de zitting bij de rechtbank heeft haar gemachtigde verklaard dat het UWV onlangs heeft laten weten dat de voorzet van eiseres om het verslag aan te vullen is toegevoegd aan het verslag van de hoorzitting. Het UWV heeft een en ander niet (schriftelijk) weersproken.

De rechtbank stelt vervolgens – met eiseres – vast dat uit het bestreden besluit niet blijkt dat het UWV dit bezwaar bij de heroverweging heeft betrokken. Het beroep zal daarom gegrond worden verklaard en het bestreden besluit vernietigd wegens strijd met artikel 7:11 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het UWV heeft naar aanleiding van de beroepsgronden in het verweerschrift wel een standpunt ingenomen over de vraag of de eerste arbeidsongeschiktheidsdag moet worden verschoven naar een eerdere datum in het verleden op de grond dat eiseres moet worden aangemerkt als een medische afzakker. De rechtbank zal daarom beoordelen of er aanleiding is om de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten.

Volgens vaste rechtspraak moet een verzekerde als medische afzakker worden aangemerkt wanneer de verzekerde als gevolg van ziekte of gebreken minder is gaan werken en er om medische redenen een aanpassing van het arbeidscontract heeft plaatsgevonden in de zin van een vermindering van urenomvang of vermindering van de zwaarte en inhoud van de functie, zonder dat daar een periode van arbeidsongeschiktheid aan vooraf is gegaan. Het is daarbij aan de verzekerde om te onderbouwen dat de vermindering van arbeidsuren of wijziging van werkzaamheden objectief medisch noodzakelijk was, bijvoorbeeld op advies van een behandelend arts of een bedrijfsarts.

De rechtbank is van oordeel dat eiseres onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij als een medische afzakker moet worden aangemerkt.

Daartoe wordt allereerst overwogen dat eiseres in de aanvraag voor een WIA-uitkering heeft aangegeven dat zij op 24 maart 2017 voor het eerst niet kon werken door ziekte.

Bovendien ziet de rechtbank in het rapport van 5 februari 2019 van de arts die de WIA-beoordeling heeft gedaan geen aanwijzingen dat eiseres als medische afzakker moet worden beschouwd. Weliswaar staat daarin dat de gezondheidsklachten van eiseres al vele jaren bestaan en met de tijd zijn toegenomen, maar er blijkt niet uit dat zij om objectief medische redenen op advies van een behandelend arts of bedrijfsarts in de loop van de jaren haar werkzaamheden heeft aangepast.

Verder is de opmerking van de arbeidsdeskundige in het rapport van 12 februari 2019 dat eiseres moet worden aangemerkt als een medische afzakker gebaseerd op overleg met een collega arbeidsdeskundige en met de verzekeringsarts die de zogenoemde eerstejaars ziektewetbeoordeling per 23 maart 2018 heeft gedaan. Een arbeidsdeskundige is echter geen medicus. Bovendien maakt de arts die de WIA-beoordeling doet een eigen afweging die anders kan uitvallen dan de arts die eerder de ZW-beoordeling heeft gedaan.

Anders dan eiseres leest de rechtbank in het verslag van de hoorzitting niet dat het UWV tijdens de hoorzitting heeft bevestigd dat eiseres als een medische afzakker moet worden aangemerkt, nog los van de vraag welke consequenties dit zou kunnen hebben. Het blijkt overigens evenmin uit de aanvulling op dat verslag die eiseres aan de rechtbank heeft gestuurd.

Verder heeft eiseres in bezwaar en beroep geen medische stukken overgelegd waaruit blijkt dat zij als medische afzakken had moeten worden aangemerkt, waardoor de eerste arbeidsongeschiktheidsdag verschoven zou moeten worden.

Dit betekent dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven.

6. Griffierecht en proceskosten

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, moet het UWV aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoeden.

De rechtbank veroordeelt het UWV in de door eiseres gemaakte proceskosten. De proceskosten worden berekend volgens het Besluit proceskosten bestuursrecht. Het UWV wordt veroordeeld om de kosten van rechtsbijstand te vergoeden. Deze kosten stelt de rechtbank vast op € 1.050,00 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen op de zitting, met een waarde per punt van € 525,00 en een wegingsfactor 1).