Centrale Raad van Beroep, 29-10-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4471, 12-2824 WIA-G

1.1.

Bij besluit van 8 juli 2011 (besluit 1) heeft het Uwv met betrekking tot het eerder vastgestelde recht van appellante op een loongerelateerde uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) de mate van arbeidsongeschiktheid met ingang van 20 april 2011 bepaald op 53%.

1.2.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 14 december 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen besluit 1 niet-ontvankelijk en het bezwaar tegen het besluit 2 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante nader vastgesteld op 70,78%. Daaraan liggen een gewijzigde Functionele mogelijkhedenlijst en nieuw geselecteerde passende functies ten grondslag. Omdat de mate van arbeidsongeschiktheid blijft tussen de 35 tot 80% heeft appellante geen recht op vergoeding van de in bezwaar gemaakte kosten.

2.1.

Ter zitting bij de rechtbank heeft het Uwv bevestigd dat het besluit 2 in de plaats is getreden van het besluit 1. De rechtbank heeft geoordeeld dat het besluit 1 daarbij is ingetrokken.

2.2.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op het standpunt gesteld dat de rechtbank de feiten onjuist heeft vastgesteld door te oordelen dat besluit 2 met een aanvulling gelijkluidend is aan besluit 1. Evenals in beroep meent appellante dat ten onrechte nieuw gebleken feiten en omstandigheden bij de beoordeling door het Uwv buiten beschouwing zijn gelaten. Voorts meent appellante dat de artikelen 60 en volgende, van de Wet WIA niet op haar van toepassing zijn. Ten slotte is appellante van mening dat ten onrechte is geoordeeld dat er in dit geval geen aanleiding is om de kosten in bezwaar te vergoeden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Uit het hoger beroepschrift kan worden afgeleid dat in het proces verbaal van de bij de rechtbank gehouden zitting terecht is opgetekend dat ter zitting het beroep van appellante tegen de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar tegen het primaire besluit 1 is ingetrokken. Het in hoger beroep aangevoerde over het beweerdelijke verschil tussen besluit 1 en besluit 2 kan daarom buiten bespreking blijven.

4.2.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het Uwv de beperkingen voor arbeid van appellante op 20 april 2011 zorgvuldig en juist heeft beoordeeld. Wat betreft de stelling van appellante dat in bezwaar en beroep naar voren gebrachte feiten ten onrechte buiten beschouwing zijn gelaten, kan worden aangesloten bij de overwegingen van de rechtbank dat de medische informatie, voor zover die betrekking heeft op de situatie van appellante na de datum in geding, niet in de beoordeling hoeft te worden meegenomen. Aan de mededeling ter zitting dat de medische situatie van appellante er in de loop van de tijd niet beter op is geworden, wat daarvan ook zij, komt dan ook geen betekenis toe.

4.3.

Op grond van artikel 60, derde lid, van de Wet WIA geldt voor een verzekerde die op de dag dat recht ontstaat op een WGA-uitkering slechts in staat is geweest om met arbeid ten hoogste 20% van het maatmaninkomen te verdienen, geen inkomenseis tot de dag dat zijn resterende verdiencapaciteit gedurende een periode van 24 kalendermaanden hoger dan 20% van zijn maatmaninkomen per uur is geweest. Nu de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante per 20 april 2011 is vastgesteld op 70,78% en daarom blijft tussen de 35 tot 80%, geldt voor appellante de inkomenseis. Ingevolge artikel 60, derde lid, van de Wet WIA heeft het Uwv in het bestreden besluit terecht vastgesteld dat de inkomenseis voor appellante vanaf 24 maanden na 20 april 2011 zal gelden.

4.4.

Het Uwv heeft in besluit 2 vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante 53% bedraagt, hetgeen betekent dat er een inkomenseis geldt. In het bestreden besluit is de mate van arbeidsongeschiktheid bepaald op 70,78% en is tevens de resterende verdiencapaciteit gewijzigd. Aangezien de resterende verdiencapaciteit van belang is voor de vaststelling van de in artikel 60 van de Wet WIA bedoelde inkomenseis, is met de wijziging van de resterende verdiencapaciteit ook een verandering in de rechtspositie van appellante aangebracht. In het verlengde van zijn uitspraak van 15 januari 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1, is de Raad van oordeel dat, wanneer in de bezwaarfase het arbeidsongeschiktheidspercentage wijzigt en er daarmee een wijziging in de resterende verdiencapaciteit ontstaat, dit een wijziging van de rechtspositie tot gevolg heeft. Anders dan de rechtbank heeft overwogen, betekent dit dat sprake is van herroepen als bedoeld in artikel 7:15, tweede lid, van de Awb. Hieruit volgt dat het Uwv ten onrechte het bezwaar van appellante tegen het besluit 2 ongegrond heeft verklaard en ten onrechte heeft geweigerd de kosten in bezwaar te vergoeden.

5. Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 volgt dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd.

6. Er bestaat aanleiding om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in bezwaar, beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 487,- in bezwaar,

€ 974,- in beroep en € 774,- in hoger beroep.