Centrale Raad van Beroep, 15-04-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1202, 13-6680 WW

1.1.

Appellant ontvangt sinds 2 januari 2012 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

1.2.

1.3.

Bij besluit van 7 januari 2013 heeft het Uwv appellant over het beslag en de gevolgen daarvan geïnformeerd. Het Uwv heeft daarbij onder meer vermeld dat appellant met ingang van 31 december 2012 nog een bedrag van € 553,20 per vier weken ontvangt.

1.4.

1.5.

Bij besluit van 12 maart 2013 heeft het Uwv appellant geïnformeerd dat op basis van telefonisch overleg met de deurwaarde de beslagvrije voet met ingang van 25 februari 2013 is verhoogd naar € 1.363,72 per vier weken.

1.6.

Bij beslissing op bezwaar van 1 mei 2013 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv de bezwaren van appellant tegen de besluiten van 7 januari 2013 en 12 maart 2013 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat hij in een geval als het onderhavige verplicht is de bedragen boven de beslagvrije voet af te dragen en dat indien appellant het niet eens is met de rechtmatigheid van het beslag en/of de hoogte van de beslagvrije voet, hij contact dient op te nemen met de beslaglegger. Het Uwv heeft er hierbij op gewezen dat de heroverweging in bezwaar van een besluit waarin wordt meegedeeld dat de hoogte van de uitkering wijzigt als gevolg van een gelegd beslag, beperkt is tot de vraag of het Uwv bij het nemen van de betalingsbeslissing binnen het kader van het beslag is gebleven, hetgeen naar de mening van het Uwv hier het geval is geweest.

1.7.

1.8.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep, onder verwijzing naar een arrest van een civiele kamer van het gerechtshof Amsterdam van 15 oktober 2013 aangevoerd dat nooit beslag op zijn WW-uitkering had mogen worden gelegd. Het beslag was volgens hem “illegal” in de zin van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Appellant heeft erkend dat het Uwv in zijn algemeenheid een beslagopdracht van een deurwaarder heeft uit te voeren. Onder omstandigheden dient het Uwv echter in de visie van appellant van dit uitgangspunt af te wijken en vragen te stellen aan de deurwaarder. Dit is volgens appellant met name het geval als een specificatie van het bedrag waarop beslag moet worden gelegd niet blijkt uit het vonnis, de beslagvrije voet afwijkt van de norm die is neergelegd in het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) en het beslag inhoudelijk bestreden wordt door degene ten laste van wie beslag wordt gelegd. Nu deze omstandigheden zich in zijn geval hebben voorgedaan had het Uwv niet zomaar uitvoering mogen geven aan het beslag. Als gevolg van de handelwijze van het Uwv heeft appellant kosten moeten maken. Appellant wenst deze kosten vergoed te zien. Appellant heeft in hoger beroep voorts, evenals in beroep, aandacht gevraagd voor de omrekening van de door de deurwaarder genoemde bedragen naar bedragen per vier weken. Appellant heeft in dit verband te kennen gegeven te betwijfelen of de door de deurwaarder genoemde bedragen maandbedragen zijn.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

4.2.

De Raad ziet in de door appellant genoemde omstandigheden geen aanleiding om af te wijken van de in 4.1 neergelegde lijn.

4.3.

Appellant heeft de geldigheid van het beslag voorgelegd aan de civiele rechter. Dit heeft geleid tot het in 3.1 genoemde arrest van het gerechtshof Amsterdam van 15 oktober 2013. In dit arrest heeft het gerechtshof de beslaglegger veroordeeld het op 11 december 2012 onder het Uwv ten laste van appellant gelegde beslag op te heffen (arrest onder 4.4). Daarnaast heeft het gerechtshof de beslaglegger veroordeeld om aan appellant te betalen hetgeen hij op grond van het beslag onder het Uwv heeft ontvangen en om er voor zorg te dragen dat de deurwaarder al hetgeen de beslaglegger nog zal ontvangen van het Uwv eveneens aan appellant zal afdragen. Dit alles onder vermeerdering van de wettelijke rente vanaf de dag dat het Uwv het bedrag aan de deurwaarder heeft afgedragen tot de dag der voldoening door de beslaglegger aan appellant (arrest onder 4.5).

4.4.

Indien appellant van mening is dat de deurwaarder bij het leggen van het beslag en/of het vaststellen van de hoogte van de beslagvrije voet heeft gehandeld in strijd met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM dient hij zich ook hieromtrent tot de civiele rechter te wenden. Dit betekent dat indien en voor zover het Uwv bij het nemen van zijn betalingsbeslissingen is gebleven binnen het kader van het beslag, het niet aan de bestuursrechter is een oordeel te geven over de toepassing van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM.

4.5.

Voor zover appellant met zijn betoog over de door het Uwv gehanteerde bedragen in relatie tot de door de deurwaarder genoemde bedragen heeft bedoeld te stellen dat het Uwv niet binnen de grenzen van het gelegde beslag is gebleven wordt het volgende overwogen.

4.6.

4.7.

4.8.

De WW-uitkering wordt per vier weken betaald. Om de juiste beslagvrije voet te hanteren moest het Uwv de door de deurwaarder genoemde maandbedragen omrekenen naar bedragen per vier weken. Het Uwv heeft dit op juiste wijze gedaan. Het Uwv is daarmee binnen de grenzen van het beslag gebleven.

4.9.

De door appellant geclaimde advocaatkosten van € 718,26 hebben betrekking op werkzaamheden die voor hem zijn verricht door mr. M.H.G. de Neef. Appellant heeft mr. De Neef ingeschakeld om de beslagvrije voet, die door de deurwaarder op € 601,60 was vastgesteld, te doen aanpassen. Dit heeft geresulteerd in de brief van 5 februari 2013 waarin de deurwaarder de beslagvrije voet heeft vastgesteld op € 1.483,05 per maand. Indien appellant de kosten verbonden aan het inschakelen van mr. De Neef vergoed wenst te zien dient hij zich, zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, tot de deurwaarder of de civiele rechter te wenden.

4.10.

4.11.

Uit 4.1 tot en met 4.10 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd. Het verzoek om schadevergoeding zal worden afgewezen.