Centrale Raad van Beroep, 03-06-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1870, 14-5378 WW

1.1.

[werknemer] (werknemer) is tot 1 augustus 2011 werkzaam geweest bij appellante.

1.2.

Het Uwv heeft werknemer met ingang van 1 augustus 2011 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

1.3.

1.4.

Bij besluit van 22 februari 2013 heeft het Uwv het verzoek van appellante om herziening van de WW-uitkering van werknemer afgewezen. Uit het sollicitatiegedrag van werknemer is volgens het Uwv niet gebleken dat hij onvoldoende solliciteert. In de door appellante gedane melding is geen aanleiding gezien om werknemer een maatregel op te leggen. Bij beslissing op bezwaar van 25 juli 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 22 februari 2013 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft toegelicht dat de vraag of een werknemer te eenzijdig heeft gesolliciteerd een aspect is dat valt onder de kwalitatieve aspecten van de sollicitatieplicht en dat dit punt door appellante had moeten worden geregeld in een re-integratievisie.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep - onder verwijzing naar de Richtlijn Passende arbeid 2008 - aangevoerd dat voor iedere werkloze geldt dat na één jaar werkloosheid arbeid op ieder niveau passend is. Hiervoor hoeven geen afspraken in het kader van de re-integratie te worden gemaakt. Volgens appellante heeft werknemer niet aan de op hem rustende sollicitatieplicht voldaan, omdat hij zich heeft beperkt tot het solliciteren op functies binnen de grafische sector en op functies met hetzelfde niveau. Gelet op de duur van zijn werkloosheid had van werknemer mogen worden verwacht dat hij breder solliciteerde. Het Uwv had werknemer een maatregel moeten opleggen, dan wel appellante schadeloos moeten stellen.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Volgens het Uwv zijn de sollicitatie-activiteiten van werknemer gericht geweest op passende arbeid in de zin van de Richtlijn passende arbeid 2008. Voorts is gebleken dat werknemer niet alleen heeft gereageerd op functies op HBO-niveau, maar ook op MBO-niveau. Gelet op het feit dat niet is gebleken van enige ondersteuning bij de re-integratie van werknemer door appellante, ziet het Uwv niet in waarom de sollicitatie-activiteiten van werknemer niet voldoende zijn geweest. Volgens het Uwv is er geen reden om appellante schadeloos te stellen.

4.1.

Ter zitting heeft appellante toegelicht dat zij met deze procedure niet beoogt dat het Uwv werknemer alsnog een maatregel oplegt, maar slechts dat het Uwv de schade vergoedt die appellante heeft geleden als gevolg van het feit dat er geen maatregel is opgelegd op de uitkering van werknemer en een te hoog bedrag aan uitkering van werknemer op appellante is verhaald.

4.2.

Voor de beoordeling of het Uwv in de melding van appellante aanleiding had moeten zien voor het opleggen van een maatregel is de volgende wet- en regelgeving van belang.

4.3.

Niet in geschil is dat op werknemer de verplichting rustte om gemiddeld vier sollicitaties per vier weken te verrichten. Voorts is niet in geschil dat werknemer gemiddeld vier keer per vier weken heeft gesolliciteerd. Partijen verschillen van mening over de vraag of het Uwv in de melding van appellante aanleiding had behoren te zien na te gaan of werknemer zich bij zijn inspanningen om te voldoen aan zijn sollicitatieverplichting voldoende ruim heeft opgesteld. Voorts verschillen partijen van mening over de vraag of werknemer - gezien de duur van zijn werkloosheid - voldoende ruim heeft gesolliciteerd naar functies.

4.4.

In de Werkwijzer ‘artikel 72a WW’ (Werkwijzer) zijn de afspraken tussen het Uwv en het Verbond Sectorwerkgevers Overheid en enkele overheidswerkgevers neergelegd. In de Werkwijzer is bepaald dat het Uwv steekproefsgewijs controleert of een werkloze overheidswerknemer aan zijn sollicitatieplicht voldoet. De kwalitatieve aspecten, zoals de inhoud van de sollicitatiebrieven en de selectie van vacatures waarop wordt gesolliciteerd behoren tot de taken van de overheidswerkgever.

4.5.

Gelet op deze afspraken geldt als uitgangspunt dat het Uwv kan volstaan met een beoordeling of een werknemer voldoet aan de kwantitatieve norm van gemiddeld vier sollicitaties per vier weken. Dit is anders in het geval een overheidswerkgever het Uwv erop wijst dat een voormalige werknemer zich niet aan zijn sollicitatieplicht houdt, omdat hij niet voldoet aan de kwalitatieve eisen die aan de sollicitaties worden gesteld en de overheidswerkgever dit standpunt ook heeft onderbouwd. In dat geval zal het Uwv bij de beoordeling of een werknemer heeft voldaan aan zijn verplichting om passende arbeid te verkrijgen ook deze kwalitatieve aspecten van de sollicitaties moeten betrekken. Daarbij is niet doorslaggevend of een werkgever met een werknemer nadere afspraken heeft gemaakt in het kader van een re-integratietraject. Deze kwalitatieve eisen aan de sollicitaties vloeien immers voort uit artikel 24, eerste lid, aanhef en onder b, ten eerste, van de WW.

4.6.

Het is vaste rechtspraak van de Raad dat van een werknemer wordt verwacht dat naarmate hij langer werkloos is hij zich bij zijn sollicitatie-activiteiten niet beperkt tot het zoeken naar functies op zijn eigen vakgebied, maar dat hij ook moet kijken naar andere, lager gekwalificeerde functies (zie bijvoorbeeld CRvB 15 december 2004, ECLI:NL:CRVB:2004:AS3497 en CRvB 8 oktober 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BG1723). Dit uitgangspunt is neergelegd in de Richtlijn passende arbeid 2008. Daarin is uiteengezet dat het begrip passende arbeid ruimer moet worden uitgelegd naarmate de duur van de werkloosheid toeneemt of de kans op werkhervatting kleiner is. Een werkloze met geringe kansen op het vinden van werk zal concessies moeten doen ten aanzien van - onder meer - de aard van de te aanvaarden arbeid (met name het beroep en opleidingsniveau) en het loonniveau.

4.7.

Gelet op de duur van de werkloosheid van werknemer ten tijde van de melding, gold ook voor hem een ruime uitleg van het begrip passende arbeid, zodat op hem de verplichting rustte om uit te kijken naar andere, lager gekwalificeerde, functies. Uit de brief van werknemer aan het Uwv van 19 juni 2013 blijkt ook dat werknemer zich bewust was van zijn verplichting om breder te solliciteren. Voorts blijkt uit de door appellante overgelegde bewijsstukken van sollicitaties van werknemer dat hij zich heeft beperkt tot het zoeken naar functies op MBO- en/of HBO-niveau en naar functies in de grafische sector. Daarmee heeft hij een te beperkte invulling gegeven aan de op hem rustende verplichting om in voldoende mate te trachten passende arbeid te verkrijgen, bedoeld in artikel 24, eerste lid, aanhef en onder b, ten eerste, van de WW. Er zijn geen omstandigheden gebleken op grond waarvan geconcludeerd zou moeten worden dat werknemer het niet nakomen van de verplichting niet in overwegende mate kan worden verweten. De omstandigheid dat werknemer destijds niet is begeleid door appellante bij het zoeken naar ander werk levert geen grond op om af te wijken van de standaardmaatregel. Op grond van artikel 2, in samenhang met artikel 6, van het Maatregelenbesluit socialezekerheidswetten was het Uwv gehouden een maatregel op te leggen van 25 procent van het uitkeringsbedrag gedurende ten minste vier maanden. Het Uwv heeft dit ten onrechte niet gedaan. Dit betekent dat het Uwv appellante de schade moet vergoeden die zij heeft geleden als gevolg van het niet opleggen van een maatregel.

4.8.

Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal het beroep gegrond worden verklaard. Het bestreden besluit zal wegens strijd met artikel 27, derde lid, van de WW worden vernietigd en het Uwv zal worden opgedragen een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar van appellante. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil ziet de Raad aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht te bepalen dat tegen het door het Uwv te nemen besluit slechts beroep kan worden ingesteld bij de Raad.