Centrale Raad van Beroep, 29-06-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2212, 13-6749 WIA

1.1.

Appellante was laatstelijk werkzaam als aardbeienplukster. Op 28 november 2007 heeft zij zich voor dit werk ziek gemeld met rugklachten. Bij besluit van 3 februari 2010 heeft het Uwv vastgesteld dat voor appellante per einde wachttijd, met ingang van 25 november 2009, geen recht is ontstaan op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Appellante heeft tegen dit besluit geen rechtsmiddelen aangewend.

1.2.

Bij brief van 16 juli 2012 heeft appellante een melding gedaan van verslechtering van haar gezondheid sinds begin 2012. Na onderzoek heeft een verzekeringsarts van het Uwv geconcludeerd dat er op en na 17 juli 2012 geen sprake is van toegenomen beperkingen. Bij besluit van 8 oktober 2012 heeft het Uwv vastgesteld dat voor appellante geen recht op een uitkering op grond van de Wet WIA is ontstaan, omdat er op en na 17 juli 2012 geen sprake is van toegenomen beperkingen door dezelfde ziekteoorzaak.

1.3.

In bezwaar heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep van het Uwv de conclusies van de verzekeringsarts onderschreven. Met inachtneming van de beperkingen zoals neergelegd in de per einde wachttijd opgestelde Functionele Mogelijkhedenlijst (FML), heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep voorbeeldfuncties voor appellante geselecteerd en aan de hand van de mediane loonwaarde van deze functies de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op nihil. Bij besluit van 24 januari 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 8 oktober 2012 ongegrond verklaard.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep betoogd dat de geduide functies niet geschikt zijn te achten. De functie medewerker operations (SBC-code 111010) is niet geschikt, omdat de belasting in de functie op het item reiken de belastbaarheid van appellante overschrijdt. In de functies inpakster koekjes (SBC-code 111190) en productie medewerker (SBC-code 111180) voldoet appellante niet aan het vereiste opleidingsniveau. In de drie hiervoor genoemde functies voldoet appellante niet aan het vereiste de Nederlandse taal goed te beheersen.

3.2.

4.1.

De Raad stelt vast dat de verzekeringsgeneeskundige kant van het bestreden besluit niet in geschil is, nu appellante zowel in beroep als in hoger beroep uitsluitend arbeidskundige gronden heeft aangevoerd. In hoger beroep heeft appellante haar, uitsluitend arbeidskundige, gronden van beroep herhaald. Het Uwv heeft er ter zitting met juistheid op gewezen dat bij een beoordeling in het kader van artikel 55, eerste lid, aanhef en onder b van de Wet WIA volgens vaste rechtspraak een arbeidskundig onderzoek in een situatie als deze niet hoeft plaats te vinden. Maar nu er wel een arbeidskundige beoordeling heeft plaatsgevonden, het Uwv deze aan het bestreden besluit ten grondslag heeft gelegd en deze grondslag wordt aangevochten door appellante, moet worden beoordeeld of de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat de arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit deugdelijk is. De rechtbank heeft met juistheid geoordeeld dat appellantes gronden niet slagen. In zijn rapporten van 22 januari 2013 en 8 april 2013 heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep gemotiveerd dat de geduide functies geschikt zijn te achten voor appellante.

4.2.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft toegelicht dat de geduide functies alle functies betreffen op functie- en opleidingsniveau van maximaal 2. Appellante heeft opleidingsniveau 2, zij heeft de volledige basisschool doorlopen in Turkije. Betreffende de mondelinge beheersing van de Nederlandse taal wordt verwezen naar artikel 9, aanhef en onder a, van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten waarin - voor zover hier van belang - is bepaald, dat bij de bepaling van hetgeen betrokkene nog met arbeid kan verdienen in aanmerking wordt genomen die algemeen geaccepteerde arbeid waarmee betrokkene per uur het meest kan verdienen waaronder mede wordt begrepen arbeid waarvoor bekwaamheden nodig zijn die algemeen gebruikelijk zijn en binnen zes maanden kunnen worden verworven, tenzij betrokkene niet over dergelijke bekwaamheden beschikt en als gevolg van ziekte of gebrek dergelijke bekwaamheden niet kan verwerven. Onder deze bekwaamheden wordt ten minste verstaan de mondelinge beheersing van de Nederlandse taal. Aangezien bij appellante niet is gebleken van uit ziekte of gebrek voortkomende onmogelijkheid om de Nederlandse taal aan te leren, onderschrijft de Raad dan ook niet de stelling van appellante dat zij de meergenoemde functies om deze reden niet kan vervullen. Verder heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep toegelicht dat het spreken en verstaan van de Nederlandse taal in de geduide functies plaatsvindt op een eenvoudig niveau, met alledaags woordgebruik en in een laag tempo. De werknemer is hiermee in staat opdrachten en waarschuwingen te begrijpen, nadere instructies te vragen en met collega’s te communiceren. De geduide functies voldoen daarom aan de gestelde voorwaarden voor algemeen gebruikelijke bekwaamheden en aan het opleidingsniveau van appellante.

4.3.

Betreffende de grond die betrekking heeft op het item reiken in de functie medewerker operations (SBC-code 111010) heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in zijn rapport van 8 april 2013 vastgesteld dat de verzekeringsarts te kennen heeft gegeven, dat appellante voor het item reiken qua frequentie boven de normaalwaarde (1200 maal per uur) belastbaar is. Verder is in deze functie de verhouding tussen reikafstand (veel korter dan wat maximaal, dat wil zeggen volgens de normaalwaarde, mogelijk is voor appellante) en frequentie (die hoger ligt dan de normaalwaarde) dusdanig dat de hogere frequentie geen bezwaar oplevert voor de belastbaarheid van appellante. De Raad kan de hiervoor onder 4.2 en 4.3 weergegeven arbeidskundige motivering onderschrijven.

4.4.

Uit hetgeen is overwogen onder 4.1, 4.2 en 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.