Centrale Raad van Beroep, 29-01-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:245, 13 - 227 WUBO

1.1.

De Raad verwijst naar zijn tussenuitspraak van 5 juni 2014 voor een uiteenzetting van de feiten waarvan hij bij zijn oordeelsvorming uitgaat.

1.2.

1.3.

Bij het besluit van 18 juli 2014 heeft verweerder het bezwaar tegen het primaire besluit van 9 augustus 2012 alsnog gegrond verklaard. Aan appellant is ingaande 1 juli 2007 toegekend de toeslag ter verbetering van de levensomstandigheden. De vergoeding voor huishoudelijke hulp en de tegemoetkoming van deelname aan het maatschappelijk verkeer zijn toegekend met ingang van 1 mei 2008, zijnde de eerste dag van de maand waarin appellant deze voorzieningen destijds in het kader van de Wuv heeft aangevraagd.

1.4.

In reactie op het besluit van 18 juli 2014 is namens appellant gesteld dat appellant al vanaf 2001 geïnformeerd had dienen te worden over omzetting van de Wuv-aanspraken naar Wubo-aanspraken.

2.1.

Nu met het nieuwe besluit niet geheel aan appellant is tegemoetgekomen, strekt het geding in beroep zich, gelet op artikel 6:19, eerste lid, van de Awb, mede uit tot dit nieuwe besluit.

2.2.

Verweerder heeft naar aanleiding van de tussenuitspraak aan de omzetting van aanspraken van de Wuv naar de Wubo alsnog een terugwerkende kracht verleend van vijf jaar, omdat is voldaan aan voorwaarden die verweerder op dit punt heeft geformuleerd in het van toepassing zijnde en in de tussenuitspraak genoemde beleid. Dit wordt door appellant feitelijk niet bestreden.

2.3.

De namens appellant gegeven reactie op het besluit van 18 juli 2014 begrijpt de Raad aldus dat appellant beoogt de ingangsdatum van de Wubo-aanspraken, in elk geval voor zover het betreft de toeslag ter verbetering van de levensomstandigheden, in 2001 te plaatsen. Appellant kan hierin niet worden gevolgd. Volgens vaste rechtspraak zijn financiële aanspraken jegens de overheid op grond van de rechtszekerheid na een termijn van vijf jaar niet meer in rechte afdwingbaar (ECLI:NL:CRVB:2014:3834). Bijzondere omstandigheden die aanleiding geven om hieraan voorbij te gaan, zijn niet naar voren gekomen. De Raad ziet dus geen aanleiding om in dit geval te oordelen dat verweerder een langere terugwerkende kracht aan de aanspraken had moeten verlenen dan de, vanwege de eerder genoemde tekortkoming, toegepaste terugwerkende kracht van vijf jaar.

2.4.

Namens appellant is nog gesteld dat verweerder heeft nagelaten wettelijke rente toe te kennen. In de reactie van 21 augustus 2014 heeft verweerder echter uitdrukkelijk vermeld dat bij de uitvoering van het besluit van 18 juli 2014 automatisch wettelijke rente wordt berekend en dat deze bij een separate beschikking zal worden vastgesteld. De Raad vertrouwt erop dat dit zal gebeuren. Voor het geven van een opdracht daartoe ziet de Raad dan ook geen aanleiding.

2.5.

Uit de tussenuitspraak volgt dat het bestreden besluit onvoldoende zorgvuldig is voorbereid en niet berust op een deugdelijke motivering. Dit besluit moet daarom worden vernietigd. Nu uit deze uitspraak volgt dat het beroep tegen het besluit van 18 juli 2014 geen doel treft, moet dat beroep ongegrond worden verklaard.