Centrale Raad van Beroep, 01-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4251, 13/6684 WWB

1.1.

1.2.

Bij besluit van 21 maart 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 12 juli 2013, (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag om bijstand afgewezen op de grond dat appellant als eigenaar van de auto wordt beschouwd en daarmee beschikt over een vermogen boven de voor hem geldende grens van het vrij te laten vermogen.

1.3.

Bij de aangevallen uitspaak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank, voor zover hier van belang, het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd, voor zover het betrekking heeft op de afwijzing in de periode van 22 oktober 2012 tot en met 21 maart 2013, en bepaald dat de rechtsgevolgen van dat deel van het vernietigde besluit in stand blijven. Daartoe heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank, samengevat, overwogen dat de auto vanaf 22 oktober 2012 niet meer tot het vermogen van appellant kan worden gerekend omdat de auto vanaf deze datum niet langer op zijn naam stond. Het bestreden besluit berust in zoverre op een verkeerde grondslag. Nu de auto tien jaar op naam van appellant heeft gestaan en hangende de bijstandsaanvraag aan zijn moeder is overgedragen, ligt het op de weg van appellant om met controleerbare en verifieerbare gegevens aannemelijk te maken onder welke voorwaarden de auto op naam van de moeder is gezet. Daarbij is ook van belang dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt waarom de auto tot 22 oktober 2012 op zijn naam heeft gestaan, terwijl zijn vader volgens appellant de eigenaar van de auto is. De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft aanleiding gezien de rechtsgevolgen van het vernietigde deel van het bestreden besluit in stand te laten omdat het recht op bijstand gezien de vermelde feiten in onderlinge samenhang bezien niet kan worden vastgesteld.

1.4.

1.5.

2.1.

Appellant kan zich niet met het nader besluit verenigen voor zover het college de toekenning van bijstand heeft beperkt tot en met 21 maart 2013, terwijl in de perioden hierna door het college geen andere feiten en omstandigheden aan de afwijzing van de aanvraag ten grondslag worden gelegd.

2.2.

Het college heeft voor de beperking tot en met 21 maart 2013, zijnde de datum van het besluit op de aanvraag, verwezen naar vaste rechtspraak, bijvoorbeeld ECLI:NL:CRVB:2013:BY9830, ECLI:NL:CRVB:2015:163 en ECLI:NL:CRVB:2015:511, waaruit blijkt dat in een geval van aanvraag van bijstand de door de bestuursrechter te beoordelen periode in beginsel loopt vanaf de datum waarop de betrokkene zich heeft gemeld om bijstand aan te vragen tot en met de datum van het besluit op aanvraag.

3.1.

Op grond van wat in de tussenuitspraak is overwogen slaagt het hoger beroep voor zover de rechtbank de rechtsgevolgen van het vernietigde gedeelte van het bestreden besluit in stand heeft gelaten. De aangevallen uitspraak komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking.

3.2.

Het nader besluit zal, gelet op het bepaalde in artikel 6:19, eerste lid, van de Awb, mede in de beoordeling worden betrokken, nu daarmee niet geheel is tegemoetgekomen aan appellant. Het college heeft in het nader besluit de toekenning van de bijstand immers beperkt tot de periode van 22 oktober 2012 tot en met 21 maart 2013.

3.3.

3.4.

Uit 3.3 volgt dat het college het in de tussenuitspraak geconstateerde gebrek niet op juiste wijze heeft hersteld en in het nader besluit slechts deels aan de bezwaren van appellant tegemoet is gekomen. Gelet hierop bestaat aanleiding om het beroep tegen het nader besluit gegrond te verklaren, en dat besluit te vernietigen voor zover de toekenning van bijstand is beperkt tot en met 21 maart 2013. Het nader besluit wordt in zoverre vernietigd.