Centrale Raad van Beroep, 18-02-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:437, 13-3679 WW

1.1.

Appellant, aan wie een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) was toegekend, heeft op 13 september 2006 van het Uwv toestemming in de zin van artikel 77a van de WW gekregen om gedurende een startperiode van zes maanden met behoud van uitkering werkzaamheden te gaan verrichten in zijn eigen bedrijf. De WW-uitkering van appellant is beëindigd met ingang van 19 maart 2007, omdat appellant vanaf die dag volledig werkzaam was als zelfstandige.

1.2.

Vervolgens heeft het Uwv op grond van het Besluit vaststelling inkomsten startende zelfstandigen WW berekend dat appellant € 9.249,50 teveel aan uitkering heeft ontvangen. Bij besluit van 16 november 2009 heeft het Uwv dit bedrag van appellant teruggevorderd. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 16 november 2009, welk bezwaar bij besluit van 9 maart 2010 ongegrond is verklaard. Het tegen dit besluit ingestelde beroep heeft de rechtbank Den Haag bij uitspraak van 25 augustus 2010 ongegrond verklaard. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep heeft de Raad in zijn uitspraak van 29 juni 2011 ongegrond verklaard (ECLI:NL:CRVB:2011:BQ9827).

2.1.

Bij brief van 26 september 2011 heeft appellant gevraagd om herziening van het besluit van 16 november 2009, omdat op grond van nieuw beleid onder bepaalde omstandigheden (alsnog) wordt overgegaan tot matiging van het teruggevorderde bedrag.

2.2.

Bij besluit van 13 december 2011 heeft het Uwv het besluit van 16 november 2009 met toepassing van dit nieuwe beleid in zoverre herroepen, dat het terugvorderingsbedrag is gematigd tot € 3.229,20. Tevens heeft het Uwv appellant laten weten de proceskosten van de onder 1 bedoelde procedure te zullen vergoeden. Tegen dit besluit heeft appellant geen rechtsmiddelen ingesteld.

3.1.

Bij brief van 2 augustus 2012 heeft appellant het Uwv verzocht om kwijtschelding van het resterende terugvorderingsbedrag van € 3.229,20. Voor het geval dat dit verzoek zou worden afgewezen, heeft appellant verzocht om vergoeding van zijn schade ten gevolge van de door hem gevoerde procedures over de terugvordering van zijn WW-uitkering. Deze schade heeft appellant begroot op € 19.030,13.

3.2.

5.1.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat het besluit van 16 november 2009 is herzien bij het besluit van 13 december 2011 wegens achteraf gebleken onjuistheid van dat besluit. Daarmee staat volgens appellant vast dat het besluit van 16 november 2009 onrechtmatig was. Bovendien heeft het Uwv eraan bijgedragen dat de Raad het hoger beroep in de eerder lopende procedure over het besluit van 16 november 2009 ongegrond heeft verklaard door tijdens de zitting geen melding te maken van het nieuwe gewijzigde beleid. Als de Raad wel op de hoogte was geweest van dit nieuwe beleid, dan was het hoger beroep volgens appellant geslaagd. Deze handelswijze van het Uwv was onzorgvuldig. Uit het feit dat het Uwv appellant alsnog een (beperkte) proceskostenvergoeding heeft toegekend, kan worden afgeleid dat het Uwv meent dat de eerdere procedure ten onrechte is gevoerd en dat het onderliggende besluit van 16 november 2009 onrechtmatig was.

5.2.

Het Uwv heeft betwist dat er sprake is van een onrechtmatig besluit en bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

6.1.

Een beslissing over de vergoeding van beweerdelijk geleden schade is een appellabel besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht, indien deze schade beweerdelijk het gevolg is van een besluit, of een daarmee gelijk te stellen handeling, waartegen bezwaar en beroep bij de bestuursrechter mogelijk is (materiële connexiteit). Verder wordt het (hoger) beroep tegen een zelfstandig schadebesluit beoordeeld door de bestuursrechter die bevoegd is te oordelen over het (hoger) beroep tegen het schadeveroorzakende besluit (processuele connexiteit).

6.2.

Appellant heeft aan zijn verzoek om vergoeding van schade de onrechtmatigheid van het besluit van 16 november 2009 ten grondslag gelegd. Daarmee is sprake van processuele en materiële connexiteit.

6.3.

Op 1 juli 2013 is de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten (Stb. 2013, 50) in werking getreden. Op grond van het overgangsrecht blijft op deze zaak het recht van toepassing zoals dat gold vóór 1 juli 2013.

6.4.

Bij de toetsing van een zelfstandig schadebesluit wordt aansluiting gezocht bij het civielrechtelijk schadevergoedingsrecht. Voor vergoeding van schade is onder meer vereist dat de gestelde schade verband houdt met een onrechtmatig besluit (zie onder meer uitspraak van de Raad van 28 juni 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BR0611).

6.5.

6.6.

6.7.

Het Uwv heeft betwist dat het besluit van 16 november 2009 onrechtmatig is. Het besluit van 13 december 2011 vermeldt als reden voor herziening van het besluit van 16 november 2009 ook niet de onjuistheid van dit besluit, maar verwijst naar specifiek beleid dat op appellant van toepassing is, dat met zich meebrengt dat alsnog matiging van het teruggevorderde bedrag dient te worden toegepast. Tussen partijen is niet in geschil dat het besluit van 16 november 2009 is herzien op grond van pas sinds februari 2011 door het Uwv gevoerd buitenwettelijk begunstigend beleid, zoals neergelegd in een memo van het Uwv van 10 februari 2011. Op grond van dit beleid krijgt een werkloze werknemer, zoals appellant, die tussen april 2006 en oktober 2006 als zelfstandige is gestart, onder bepaalde voorwaarden het voordeel van de twijfel bij de inkomstenverrekening van zelfstandigen in de WW. Dit beleid gold dus nog niet ten tijde van het nemen van het besluit van 16 november 2009. In het herzieningsbesluit is geen impliciete erkenning van het Uwv van de onrechtmatigheid van het besluit van 16 november 2009 te lezen.

6.8.

6.9.

Dat het Uwv tijdens de hoorzitting in de hoger beroepsprocedure bij de Raad heeft verzuimd om melding te maken van het nieuwe beleid, kan gezien de bijzonderheden van dit geval zoals hiervoor uiteengezet, niet worden aangemerkt als een bijkomende omstandigheid, zoals bedoeld in 6.6, die maakt dat een uitzondering moet worden gemaakt op het beginsel van de formele rechtskracht.

6.10.

Uit hetgeen is overwogen in 6.5 tot en met 6.9 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal dan ook worden bevestigd.