Centrale Raad van Beroep, 27-09-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3622, 14-7046 WWB

1.1.

Appellant ontving ten tijde hier van belang bijstand naar de norm voor een alleenstaande op grond van de Wet werk en bijstand (WWB). Appellant is bassist en wil op termijn met het geven van door de Stichting [naam Stichting] te verzorgen optredens in zijn eigen bestaanskosten voorzien. Om die reden heeft appellant het college verzocht om bij de vaststelling van de inkomsten uit de optredens de door hem te maken onkosten daarop in mindering te brengen alvorens deze inkomsten te verrekenen met zijn bijstand.

1.2.

Bij besluit van 28 november 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 13 mei 2014 (bestreden besluit), heeft het college appellant toestemming verleend als muzikant op te treden waarbij is aangetekend dat de inkomsten hieruit tijdig gemeld moeten worden en deze optredens niet aan de arbeids- en re-integratieverplichting van appellant in de weg mogen staan. Ten aanzien van de verrekening van de inkomsten met de bijstand heeft het college zich op het standpunt gesteld dat met de inkomsten uit de optredens rekening zal worden gehouden overeenkomstig de systematiek van de Kleine Vergoedingsregeling (KVR) van de Belastingdienst, maar dat de door appellant opgevoerde onkosten, waaronder reis- en verblijfkosten en kosten voor materialen en kleding, niet in mindering kunnen worden gebracht op de vast te stellen inkomsten.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college op juiste gronden vastgesteld dat de als verwervingskosten aan te merken onkosten van appellant bij de vaststelling van de inkomsten uit optredens buiten aanmerking blijven.

3. Appellant heeft zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Kort samengevat heeft hij aangevoerd dat de verwervingskosten noodzakelijk zijn om op te treden, dat deze kosten hoger zijn dan zijn inkomsten uit de optredens en dat het niet redelijk is om met deze kosten geen rekening te houden. Zonder optredens blijft hij afhankelijk van bijstand en dat is niet in zijn belang, maar ook niet in het belang van de maatschappij. Tevens is volgens appellant sprake van strijd met het gelijkheidsbeginsel omdat in andere gemeenten een gunstiger beleid wordt gevoerd ten aanzien van verwervingskosten.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Zoals ter zitting met partijen is besproken, is niet in geschil dat de aanvraag niet ziet op beleid ten aanzien van marginale zelfstandigen en dat het college, dat zulk beleid wel voert, de aanvraag niet zo moest opvatten.

4.2.

Naar vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraken van 17 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:411, en 23 februari 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:578) wordt bij vaststelling van de inkomsten uit arbeid die met toepassing van de artikelen 19, eerste en tweede lid, en 32, eerste lid, van de WWB op de bijstand in mindering worden gebracht, geen rekening gehouden met de voor de ontvangen inkomsten gemaakte verwervingskosten. Dat volgens appellant zijn verwervingskosten hoger zijn dan zijn inkomsten, vormt, los van het feit dat hij dit niet inzichtelijk heeft gemaakt, geen aanleiding om van deze rechtspraak af te wijken. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

4.3.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel slaagt evenmin. Appellant heeft betoogd met de ingestuurde stukken van de gemeenten Vaals, Eindhoven en Tilburg dat deze gemeenten bij de vaststelling van inkomsten uit muziekoptredens wel rekening houden met verwervingskosten op de door appellant voorgestane wijze. De WWB voorziet echter in een gedecentraliseerde uitvoering. De mogelijkheid van een verschillende uitvoering per gemeente is daarmee een gegeven. Op grond van het gelijkheidsbeginsel kan appellant het college niet dwingen zijn uitvoeringspraktijk gelijk te stellen met voor appellant gunstigere werkwijzen van bepaalde andere bijstandverlenende organen.

4.4.

Uit 4.2 en 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.