Centrale Raad van Beroep, 23-08-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2885, 15/6376 WIA

1.1.

Appellant heeft van 26 januari 2009 tot en met 31 augustus 2009 een uitkering ontvangen op grond van de Werkloosheidswet (WW). Aansluitend is hij in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet, gevolgd door een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Na onderzoek ter uitvoering van een uitspraak van de Raad van 5 oktober 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BT6761) heeft het Uwv bij besluit van 5 maart 2012 vastgesteld dat appellant met ingang van 31 mei 2011 in aanmerking kwam voor een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet WIA. Bepaald is dat de uitkering loopt tot en met 27 juni 2013, dat het arbeidsongeschiktheidspercentage 53 bedraagt en het dagloon € 152,63. Dit besluit is in rechte komen vast te staan. DeWIA-uitkering is beëindigd toen appellant recht had gekregen op een uitkering op grond van de Algemene Ouderdomswet.

1.2.

Appellant heeft het Uwv bij brief van 9 juli 2014 gevraagd om terug te komen van het in 1.1 genoemde besluit van 5 maart 2012, voor zover daarbij het WIA-dagloon is vastgesteld op € 152,63. Bij besluit van 8 december 2014 heeft het Uwv het verzoek van appellant ingewilligd en het dagloon nader vastgesteld op € 175,92. Aan appellant is over de periode van 31 mei 2011 tot en met 27 juni 2013 een nabetaling gedaan.

1.3.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 8 december 2014, omdat ook het hogere dagloon naar zijn mening te laag is. Volgens hem is de WW-uitkering over de periode van 4 tot en met 31 mei 2009, die is uitbetaald in juni 2009, bij de berekening van het dagloon ten onrechte niet in aanmerking genomen. Het Uwv heeft het bezwaar van appellant bij beslissing op bezwaar van 17 april 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard en heeft het besluit van 8 december 2014 gehandhaafd. Aan het bestreden besluit ligt ten grondslag, dat de WW-uitkering over de hiervoor genoemde periode is betaald na afloop van het refertejaar, dat liep van 1 juni 2008 tot 1 juni 2009, zodat geen sprake was van ‘in het refertejaar genoten loon of uitkering’, wat bepalend was voor de hoogte van het dagloon.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit bij de aangevallen uitspraak ongegrond verklaard. De rechtbank heeft hiertoe onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 27 januari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV2690) overwogen dat artikel 13 van de Wet WIA, in verbinding met artikel 16 van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen, geen ruimte laat voor het Uwv om een buiten de referteperiode gelegen betaling van loon of uitkering bij de vaststelling van het dagloon te betrekken, dan wel om het aantal dagloondagen in de referteperiode te verminderen. De rechtbank heeft voorts de stelling van appellant verworpen, dat artikel 3 van de Beleidsregels Uwv gebruik polisgegevens (Beleidsregels) ruimte biedt om in dit geval niet de in de polisadministratie opgenomen gegevens te gebruiken.

3. Appellant heeft in hoger beroep zijn eerdere standpunt gehandhaafd en naar voren gebracht dat hij door de berekeningswijze van het Uwv is benadeeld, doordat enerzijds niet zijn inkomsten over 52 weken in aanmerking zijn genomen, maar anderzijds het door het Uwv berekende jaarinkomen wel is gedeeld door 261 ter verkrijging van het dagloon. Appellant meent dat hij recht heeft op een uitkering naar het maximum dagloon, omdat hij voorheen ook een uitkering naar het maximum dagloon ontving en een lager bedrag niet leidt tot een redelijke afspiegeling van zijn laatstverdiende loon. Appellant acht het bestreden besluit onredelijk, welke onredelijkheid voorkomen had kunnen worden door hetzij de in juni 2009 betaalde WW-uitkering toe te rekenen aan de referteperiode, hetzij met toepassing van artikel 3 van de Beleidsregels af te wijken van de gegevens in de polisadministratie, hetzij het aantal van 261 dagloondagen te verlagen met het aantal dagen dat buiten beschouwing is gebleven. Appellant heeft voorts gesteld dat het Uwv geen uitvoering heeft gegeven aan de in 1.1 genoemde uitspraak van de Raad van 5 oktober 2011.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Niet in geschil is dat het refertejaar in dit geval loopt van 1 juni 2008 tot 1 juni 2009 en dat de WW-uitkering van appellant over de periode van 4 tot en met 31 mei 2009 in overeenstemming met artikel 33 van de WW in juni 2009 is uitbetaald. Appellant heeft bepleit dat deze betaling wordt toegerekend aan het refertejaar en aldus wordt meegenomen in de berekening van het WIA-dagloon per 31 mei 2011. Dit betoog slaagt niet. Zoals de Raad in onder meer zijn uitspraken van 26 augustus 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BR5888), van27 januari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV2690) en van 20 april 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:1475) heeft geoordeeld bieden de tekst, de systematiek, noch de Nota van Toelichting bij het Besluit concrete aanknopingspunten om een reguliere, overeenkomstig artikel 33 van de WW gedane uitbetaling van een WW-uitkering na afloop van het refertejaar te beschouwen als te zijn gedaan in het refertejaar.

4.3.

Niet is gebleken dat de gegevens in de polisadministratie onjuist of onvolledig zijn. Evenmin is er een gegrond vermoeden dat die gegevens onjuist zijn. Het dossier bevat ook anderszins geen aanwijzing dat van een dergelijke situatie sprake is. Aan de voorwaarde, neergelegd in artikel 3, eerste lid, van de Beleidsregels om gegevens uit een andere bron te gebruiken, is dan ook niet voldaan.

4.4.

Appellant heeft betoogd dat het aantal dagloondagen op een lager aantal dan 261 vastgesteld had moeten worden teneinde een goed beeld te krijgen van zijn laatstverdiende loon. Ook deze stelling slaagt niet, nu noch de Wet WIA, noch het Besluit voorziet in afwijking van het bepaalde in artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA.

4.5.

In de in 1.1 genoemde uitspraak van 5 oktober 2011 heeft de Raad geoordeeld dat het aanvankelijke besluit van het Uwv waarbij appellant met ingang van 31 mei 2009 in aanmerking werd gebracht voor een uitkering op grond van de Wet WIA wat betreft de ingangsdatum op een onjuiste grondslag was gebaseerd. Over de hoogte van het dagloon heeft de Raad zich in die uitspraak niet uitgelaten. Ter uitvoering van bedoelde uitspraak heeft het Uwv het primaire besluit van 8 december 2014 genomen. Dat het Uwv geen uitvoering heeft gegeven aan de uitspraak van de Raad van 5 oktober 2011, zoals appellant meent, is dan ook niet juist.

4.6.

Uit wat is overwogen in 4.2 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.