Centrale Raad van Beroep, 16-05-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1466, 15/4104 WW

3.1.

Appellant heeft hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak. Hangende dit hoger beroep heeft het Uwv op 17 november 2016 een nieuwe beslissing op bezwaar genomen, waarbij appellant alsnog de gevraagde faillissementsuitkering is toegekend ten bedrage van € 39.845,76 bruto aan loon, vakantietoeslag en vakantiedagen en € 443,29 netto aan telefoonkosten. Deze bedragen zijn aan appellant uitbetaald, vermeerderd met wettelijke rente.

3.2.

Appellant heeft te kennen gegeven zich te kunnen verenigen met de toegekende uitkering, vermeerderd met de wettelijke rente. Hij heeft verzocht om vergoeding van de schade die hij stelt te hebben geleden ten gevolge van de onrechtmatige besluiten van het Uwv. Appellant heeft zijn schade begroot op € 21.000,- aan misgelopen premiekorting op grond van artikel 47, eerste lid, van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) gedurende drie jaar en op € 82.000,- aan loonderving in verband met het noodgedwongen aanvaarden van veel lager betaald werk bij verschillende werkgevers vanaf 1 februari 2014. Appellant heeft zich beroepen op het arrest van de Hoge Raad van 30 juni 2017 (ECLI:NL:HR:2017:1187).

3.3.

Het Uwv heeft afwijzing van de schadevordering bepleit. Naar de mening van het Uwv ontbreekt het causaal verband tussen de onrechtmatige besluiten en de gestelde schade. Daartoe heeft het Uwv aangevoerd dat de door appellant bedoelde premiekortingsregeling een voordeel biedt aan werkgevers, wat betekent dat eventuele schade door het mislopen van dit voordeel niet door appellant, maar door zijn werkgevers is geleden. Wat betreft de loonderving heeft het Uwv naar voren gebracht dat het Uwv niet aansprakelijk is voor het feit dat appellant bij nieuwe werkgevers tegen een lager loon is gaan werken.

4.2.

Op grond van artikel 8:88, eerste lid, aanhef en onder a, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is de bestuursrechter bevoegd op verzoek van een belanghebbende een bestuursorgaan te veroordelen tot vergoeding van schade die een belanghebbende lijdt of zal lijden als gevolg van een onrechtmatig besluit.

4.3.

Het is vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraken van de Raad van 8 maart 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1103 en van 18 oktober 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3722) dat de bestuursrechter bij het beantwoorden van de vraag of er voldoende aanleiding is om een gevraagde schadevergoeding toe te kennen, zoveel mogelijk aansluiting zoekt bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht. Voor vergoeding van schade is vereist, dat sprake is van een onrechtmatig besluit en dat causaal verband aanwezig is tussen het onrechtmatige besluit en de gestelde schade. Vervolgens komen alleen die schadeposten voor vergoeding in aanmerking die in een zodanig verband staan met dat besluit, dat zij het bestuursorgaan, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als een gevolg van dat besluit kunnen worden toegerekend.

4.4.

Als gevolg van het besluit van 17 november 2016 staat de onrechtmatigheid van de besluiten van 3 februari 2014 en 5 juni 2014 vast. Met de geconstateerde onrechtmatigheid is de schuld van het Uwv in beginsel gegeven en op die grond is het Uwv gehouden om appellant de ten gevolge van de onrechtmatige besluiten geleden schade te vergoeden.

4.5.

Gelet op het standpunt van appellant is tussen partijen in geschil of sprake is van een causaal verband tussen de onrechtmatige besluiten en de door appellant gestelde schade, zoals weergegeven in 3.2. Wat betreft de schade veroorzaakt door misgelopen premiekorting, wordt het standpunt van het Uwv onderschreven dat, indien van een dergelijke schade al sprake is, deze niet is geleden door appellant, maar door zijn werkgevers. Een causaal verband ontbreekt dan ook

4.6.

Appellant heeft al voordat op zijn faillissementsaanvraag was beslist, lager betaalde arbeid aanvaard bij een andere werkgever. De beslissing van appellant om dat werk te aanvaarden kan daarom niet het gevolg zijn van het enkele dagen later genomen besluit van 3 februari 2014, noch van het bestreden besluit. Een causaal verband ontbreekt derhalve ook hier. Daar komt bij dat aannemelijk is dat de beslissing van appellant om lager betaalde arbeid te aanvaarden met name voortvloeide uit het feit dat hij werkloos was ten gevolge van het faillissement van [werkgeefster]. Ook van de nadien aanvaarde dienstbetrekkingen kan niet worden gezegd dat de daardoor beweerdelijk geleden schade in de zin van loonverlies een rechtstreeks gevolg is van de onrechtmatige besluiten van het Uwv. Niet vaststaat dat appellant deze gestelde schade zonder die besluiten niet zou hebben geleden.

4.7.

Het beroep van appellant op het arrest van de Hoge Raad van 30 juni 2017 slaagt niet, nu dat arrest ziet op een billijke vergoeding als bedoeld in artikel 7:681, eerste lid, aanhef en onder a, van het Burgerlijk Wetboek, waarvoor andere criteria gelden dan voor schadevergoeding op grond van artikel 8:88, eerste lid, aanhef en onder a, van de Awb.

4.8.

Uit 4.3 tot en met 4.7 volgt dat het verzoek om schadevergoeding moet worden afgewezen.