Centrale Raad van Beroep, 01-08-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2347, 17/3686 ZW

Betrokkene is op 18 april 2016, vanuit de situatie dat zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) ontving, in dienst getreden bij [BV] . Zij is op 27 juni 2016 door ziekte uitgevallen voor haar werk. Bij besluit van 1 september 2016 heeft het Uwv, namens [BV] als eigen risicodrager, betrokkene in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW), waarbij het dagloon is vastgesteld op € 41,65. Betrokkene heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit omdat zij van mening is dat het dagloon te laag is vastgesteld.

Bij besluit van 6 oktober 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar gegrond verklaard en het dagloon vastgesteld op € 59,95. Aan dit besluit heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat betrokkene op 27 juni 2016 ziek is geworden en dat [BV] een aangiftetijdvak kent van een maand, zodat het refertejaar loopt van 1 mei 2015 tot en met 30 april 2016. Het dienstverband met [BV] is aangevangen op 18 april 2016. Het aantal dagloondagen vanaf 18 april 2016 tot en met 30 april 2016 bedraagt 10 dagen. Het dagloon op basis van de verdiensten van betrokkene heeft het Uwv als volgt vastgesteld: [(€ 555,08 - € 0,00) * 108/100 + € 0,00)] / 10 = € 59,95.

De rechtbank heeft vastgesteld dat de correcte toepassing van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) door het Uwv ongunstig uitpakt voor betrokkene. Omdat [BV] het loon steeds na afloop van een gewerkte week uitbetaalt, heeft betrokkene van het loon over de in de referteperiode gewerkte uren, slechts de helft in de referteperiode genoten en de andere helft direct na afloop van die periode. Nu op grond van het Dagloonbesluit slechts het in de referteperiode genoten loon in aanmerking mag worden genomen, leidt toepassing van het Dagloonbesluit tot een dagloon van 50% van het dagloon dat zou gelden indien dit zou (moeten) worden berekend over het loon dat betrokkene in de referteperiode heeft verdiend.

De Raad heeft in de hiervoor genoemde uitspraak van 15 april 2004 ook overwogen dat het in een dergelijk geval toelaatbaar is dat het dagloon rechtstreeks op het dervingsbeginsel wordt gebaseerd. In dit geval is daarvan sprake als niet het loon in de referteperiode is genoten, maar het loon dat over de referteperiode is genoten, in aanmerking wordt genomen. Naar het oordeel van de rechtbank biedt artikel 15 van de ZW hiervoor ook ruimte, omdat in deze bepaling niet het begrip “genoten” wordt gehanteerd, maar het begrip “verdiende”. Het begrip “verdienen” is niet nader gedefinieerd en biedt aldus ruimte voor een uitleg die in overeenstemming is met de voorgestane toepassing van het dervingsbeginsel. Voor dit oordeel vindt de rechtbank ook steun in artikel 25, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, nu daarin een loontijdvak wordt gedefinieerd als het tijdvak waarover en niet waarin het loon wordt genoten. Een en ander heeft de rechtbank tot de conclusie geleid dat de dagloonvaststelling in strijd met artikel 15 van de ZW heeft plaatsgevonden.

De rechtbank heeft vervolgens het dagloon als volgt berekend: [(€ 1.110,16 - € 0,00) * 108/100 + € 0,00] / 10 = € 119,90. Daarbij is de rechtbank ervan uitgegaan dat betrokkene€ 1.110, 16 aan loon over de referteperiode heeft verdiend.

Betrokkene heeft zich achter de aangevallen uitspraak geschaard en erop gewezen dat zij bij [BV] € 555,08 per week verdiende.

[BV] heeft zich aangesloten bij het standpunt van het Uwv.

Op dit geding zijn van toepassing de wettelijke bepalingen van de ZW en het Dagloonbesluit zoals deze ten tijde hier van belang golden. Voor zover van belang gaat het om de volgende artikelen.

Dat het loon over de laatste kalenderweek van april 2016 (week 17) niet is meegenomen in de dagloonberekening is een gevolg van het feit dat [BV] dit loon heeft uitbetaald na afloop van de gewerkte week en heeft opgenomen in de loonaangifte over mei 2016, welke maand na het refertejaar ligt. Daarmee is een juiste toepassing gegeven aan artikel 12d, eerste lid, van het Dagloonbesluit op grond waarvan betrokkene geacht wordt het loon te hebben genoten in het aangiftetijdvak waarover de werkgever van dat loon opgave heeft gedaan.

Dat de werking van artikel 12d, eerste lid, van het Dagloonbesluit in dit geval ongunstige gevolgen voor betrokkene heeft, biedt niet de mogelijkheid om ten aanzien van haar een ander dagloon vast te stellen. Het is juist dat aan de dagloonregelingen het beginsel ten grondslag ligt dat het dagloon een redelijke afspiegeling moet vormen van de welvaart in de periode voorafgaand aan de verzekerde gebeurtenis. Het Dagloonbesluit, dat daarvan een uitwerking is, biedt echter geen mogelijkheid in de vorm van een hardheidsclausule of een uitzonderingsbepaling om in geval van een onevenredige uitwerking van de gestelde regels af te wijken. Het is aan de besluitgever om eventuele ongewenste effecten van de in het Dagloonbesluit neergelegde dagloonsystematiek teniet te doen. Datzelfde geldt evenzeer in situaties waarin toepassing van deze systematiek leidt tot een voor de werknemer gunstig resultaat (uitspraak van 4 juli 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2091).

De twee door de rechtbank aangehaalde uitspraken vormen geen basis voor een andere conclusie. De overwegingen die in die uitspraken zijn gewijd aan het principe dat het dagloon een weerspiegeling moet zijn van het welvaartsniveau van de betrokkene bij het intreden van het verzekerde risico kunnen niet los worden gezien van de context en het wettelijk kader waarbinnen zij tot stand zijn gekomen. In de uitspraak van 23 november 2012 ging het om een zeer uitzonderlijke situatie waarin voor de betrokkene een negatief loon was ontstaan als gevolg van een voor de referteperiode door het Uwv gemaakte fout bij de betaling van een aan betrokkene toekomende WW-uitkering, waardoor het dagloon van betrokkene volgens het Uwv op nihil zou kunnen uitkomen. De uitspraak van 15 april 2004 betreft een situatie waarin het bij gebreke van een voor dat specifieke geval geldende regel in de destijds geldende Dagloonregelen WAO toelaatbaar was dat het Uwv het dagloon baseerde op het dervingsbeginsel. In de onderhavige zaak is daarentegen wel een specifieke regeling in het Dagloonbesluit opgenomen.

Wat in 4.2 tot en met 4.6 is overwogen leidt er toe dat het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak komt voor vernietiging in aanmerking. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen zal het beroep ongegrond worden verklaard.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.