Centrale Raad van Beroep, 16-10-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3270, 15/8128 WWB

1.1.

Appellant ontving samen met zijn echtgenote [naam C] (C) van 10 september 2004 tot en met 31 mei 2007 en vanaf 22 december 2008 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor gehuwden.

1.2.

In het kader van het project ‘Vermogen in het buitenland’ heeft een handhavingsspecialist van het team Fraudebestrijding van de gemeente Tilburg onderzoek gedaan naar de rechtmatigheid van de aan appellant en C verleende bijstand. In dat kader is een opdracht verstrekt aan Bureau Buitenland, die vervolgens een onderzoeksopdracht heeft geformuleerd voor advocatenbureau A. Hakan Gürdal (Gürdal) in [plaats] om onderzoek te doen naar op naam van appellant en van C geregistreerde onroerende zaken in Turkije. Uit het door Gürdal uitgevoerde onderzoek is gebleken dat appellant sinds 16 augustus 2005 in de digitale registers van het Kadastraal Register van het district [naam district] in de provincie [naam provincie] staat geregistreerd als eigenaar van een woning, in de wijk [naam wijk] van de gemeente [naam gemeente] (appartement). Een door Gürdal ingeschakelde taxateur heeft de waarde van het appartement getaxeerd op 180.000 Turkse Lira (omgerekend € 67.000,-). De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in rapporten van 16 september 2014 en 29 september 2014.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 5 maart 2015 (bestreden besluit 1) heeft het college de door appellant en C tegen de besluiten van 29 september 2014 en 6 oktober 2014 gemaakte bezwaren ongegrond verklaard.

1.5.

De onderzoeksresultaten zijn voor het college voorts aanleiding geweest om een onderzoek te starten naar het recht van appellant en C op deelname aan de collectieve zorgverzekering. Bij besluit van 28 oktober 2014 heeft het college het recht van appellant en C op deelname aan de collectieve zorgverzekering bij VGZ met ingang van 1 januari 2015 beëindigd. Bij besluit van 6 maart 2015 (bestreden besluit 2) heeft het college het door appellant tegen het besluit van 28 oktober 2014 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. Hangende het hoger beroep heeft het college bij het nader besluit onder verwijzing naar de uitspraak van 12 december 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:4327) bestreden besluit 1 herroepen en de bezwaren tegen de besluiten van 29 september 2014 en 6 oktober 2014 wederom ongegrond verklaard. Het college heeft aan het nader besluit ten grondslag gelegd dat appellant, door geen melding te maken van de eigendom van een appartement in Turkije, de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden. Het college heeft vastgesteld dat de gegevens die appellant bij zijn aanvraag om bijstand van 19 juli 2015 heeft overgelegd, te weten een brief van 31 januari 2015 en een Tapu Senedi, op rechtmatige wijze zijn verkregen zodat het college bevoegd is deze gegevens bij de heroverweging te betrekken. Gelet op wat uit die gegevens blijkt was de bijstand op goede gronden ingetrokken en teruggevorderd.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.1.

5.2.

Het college heeft met het nader besluit het standpunt waarop bestreden besluit 1 is gebaseerd verlaten en dat besluit herroepen. Hieruit volgt dat de aangevallen uitspraak voor zover die ziet op bestreden besluit 1 reeds daarom moet worden vernietigd.

5.3.

Het nader besluit wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), mede in de beoordeling betrokken.

5.4.

5.5.

5.6.

Uit de gegevens die appellant in het kader van de nieuwe aanvraag heeft overgelegd, te weten de brief van 31 januari 2015 en de Tapu Senedi, is gebleken dat appellant beschikte over het appartement in Turkije en dat appellant dit appartement op 7 mei 2015 heeft verkocht aan een derde. Ter zitting van de Raad heeft appellant uit de Tapu Senedi afgeleid dat hierin als aankoopdatum 24 juni 2005 staat vermeld. Appellant heeft verklaard dat hij het appartement op die datum in aanbouw heeft gekocht. Appellant heeft evenwel niet met objectieve en verifieerbare gegevens aannemelijk gemaakt wat de waarde(ontwikkeling) was van het appartement vanaf 24 juni 2005 en evenmin dat hij dit appartement op 7 mei 2015 voor een bedrag van € 30.000,- heeft verkocht. Uit het voorgaande volgt dat het college terecht heeft geoordeeld dat appellant in de periode vanaf 24 juni 2005 de beschikking had over vermogen en dat hij hiervan geen melding heeft gemaakt aan het college. Nu appellant de waarde(ontwikkeling) van het appartement niet aannemelijk heeft gemaakt, kan het recht op bijstand over de periode van 24 juni 2005 tot en met 31 mei 2007 en van 22 december 2008 tot en met 29 september 2014 niet worden vastgesteld. Dit betekent dat het college de bijstand over die perioden terecht heeft ingetrokken en teruggevorderd.

5.7.

5.8.

5.9.

Het college zal een nieuwe berekening van het terug te vorderen bedrag moeten maken over de periode van 10 september 2004 tot 24 juni 2005. Nu het hier gaat om een financiële uitwerking, waarvoor de Raad onvoldoende gegevens heeft, zal het college worden opdragen opnieuw te beslissen op het bezwaar van appellant tegen het besluit van 6 oktober 2014 inzake de terugvordering.

5.10.

Met het oog op een efficiënte afdoening van het geschil ziet de Raad verder aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen het nieuwe besluit slechts bij hem beroep kan worden ingesteld.