Centrale Raad van Beroep, 21-02-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:558, 15/6037 WW

Omdat betrokkene zag aankomen dat haar dienstverband bij [naam bedrijf] ging eindigen, heeft zij haar bij PFZW opgebouwde ouderdomspensioen met ingang van 1 februari 2014 vervroegd laten uitbetalen (prepensioen). Dit prepensioen bedroeg € 902,- netto per maand. Het dienstverband van betrokkene bij [naam bedrijf] is vervolgens geëindigd per 1 juli 2014.

Bij besluit van 23 juni 2014 heeft appellant betrokkene met ingang van 1 juli 2014 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) toegekend. Op de WW-uitkering heeft appellant het prepensioen van betrokkene in mindering gebracht.

Tegen dit laatste heeft betrokkene bezwaar gemaakt. Bij besluit van 21 augustus 2014 (bestreden besluit) heeft appellant het bezwaar ongegrond verklaard.

Appellant heeft zich in hoger beroep gekeerd tegen de aangevallen uitspraak, omdat de rechtbank de uitzondering van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB van toepassing heeft geacht op de situatie van betrokkene als gevolg waarvan het prepensioen van betrokkene niet in mindering mag worden gebracht op haar WW-uitkering. Volgens appellant gaat het erg ver om in een situatie als die van betrokkene, waarin zij twee voltijds dienstbetrekkingen gedurende drie maanden in deeltijd naast elkaar vervulde, te spreken van het “naast elkaar vervullen” van beide dienstbetrekkingen in de zin van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB. Deze uitzonderingsbepaling dient terughoudend te worden geïnterpreteerd en is niet voor deze situatie geschreven. Omdat betrokkene de dienstbetrekkingen niet volledig naast elkaar vervulde, kan er volgens appellant geen sprake zijn van “naast elkaar vervullen” in de zin van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB. Ter ondersteuning van zijn standpunt heeft appellant verwezen naar de uitspraak van de Raad van 1 juni 2005 (ECLI:NL:CRVB:2005:AT7491).

Op grond van artikel 34, eerste lid, van de WW in verbinding met artikel 3:5, eerste lid, onder a, van het AIB geldt als hoofdregel dat prepensioen volledig wordt verrekend met de WW-uitkering.

Het prepensioen, dat betrokkene vanaf 1 februari 2014 ontving, is een uitkering als bedoeld in artikel 3:5, eerste lid, aanhef en onder a, van het AIB. Niet in geschil is dat de dienstbetrekking waaruit de werkloosheid is ontstaan een andere dienstbetrekking was dan die waaruit betrokkene het prepensioen ontving.

De vraag is of het prepensioen van betrokkene valt onder de uitzondering, zoals bedoeld in artikel 3:5, tweede lid, van het AIB, en dus niet moet worden aangemerkt als inkomen dat moet worden verrekend met haar WW-uitkering. Nu het hier gaat om een uitzondering op de hoofdregel dient deze bepaling restrictief te worden uitgelegd (zie de uitspraak van de Raad van 29 oktober 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3504).

Uit de tekst van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB, almede de hiervoor in 4.1.5 weergegeven toelichting, volgt dat deze uitzonderingsbepaling alleen van toepassing is als het prepensioen voortvloeit uit een dienstbetrekking die (op enig moment) werd verricht naast de dienstbetrekking waaruit de werknemer werkloos wordt. Deze uitzonderingsbepaling kan bezwaarlijk anders worden begrepen dan dat het gaat om prepensioen dat is aangewend ter compensatie van een verlies aan arbeidsuren uit een dienstverband dat (op enig moment) werd vervuld naast het dienstverband waaruit een werknemer werkloos wordt. Een soortgelijke uitzonderingsbepaling is immers gegeven in artikel 3:5, derde lid, van het AIB voor de situatie dat voor het intreden van de werkloosheid een prepensioen werd ontvangen dat betrekking heeft op een eerder verlies aan arbeidsuren. Een ontvangen prepensioen wordt in die situatie alleen dan niet gekort op de WW-uitkering, als dit prepensioen betrekking heeft op een eerder verlies aan arbeidsuren in de dienstbetrekking waaruit het WW-recht is ontstaan. In alle overige gevallen waarin een prepensioen wordt ontvangen uit een eerdere dienstbetrekking dan waaruit een WW-recht is ontstaan, wordt dit prepensioen in mindering gebracht op de WW-uitkering (zie de uitspraak van de Raad van 6 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2863).

Deze uitleg is in lijn met doel en strekking van artikel 34 van de WW om slechts in een uitkering wegens loonderving te voorzien, voor zover niet een andere inkomensbron in deze loonderving voorziet. De uitzonderingsregeling van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB (voor 1 maart 2012 neergelegd in artikel 34, zevende lid, van de WW) houdt verband met de systematiek van de WW, die meebrengt dat meerdere WW-rechten naast elkaar kunnen ontstaan en (blijven) bestaan. Met deze regeling wordt bewerkstelligd dat een uitkering wordt betaald, die zoveel mogelijk aansluit bij de terugval in inkomen (zie uitspraak van de Raad van 30 mei 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:CA1700).

Wat is overwogen in 4.5 tot en met 4.7 leidt tot de conclusie dat de grond van appellant slaagt. De rechtbank heeft betrokkene ten onrechte gevolgd in haar standpunt dat de uitzonderingsbepaling van artikel 3:5, tweede lid, van het AIB op haar van toepassing is.

De devolutieve werking van het hoger beroep brengt met zich dat wordt toegekomen aan een beoordeling van de gronden in het inleidende beroep en meer in het bijzonder het beroep van betrokkene op het vertrouwensbeginsel.

Dit beroep slaagt niet. Anders dan betrokkene heeft gesteld, is er geen sprake van een aan haar gedane uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezegging van de kant van het tot beslissen bevoegde orgaan, inhoudende dat het prepensioen niet in mindering zou worden gebracht op haar WW-uitkering. Voor zover betrokkene ter onderbouwing van haar beroep op het vertrouwensbeginsel heeft gewezen op digitale informatie op de site van appellant heeft appellant in het bestreden besluit terecht gemeend dat het hier gaat om informatie van algemene aard, die niet is toegespitst op de persoon en de persoonlijke situatie van betrokkene, zodat zij daaraan niet het door haar gestelde vertrouwen kon ontlenen. Ook het beroep op een uitdraai van een antwoord van het Uwv Webcareteam biedt betrokkene geen soelaas. Niet duidelijk is geworden op wiens vragen noch op welke vragen antwoord is gegeven, zodat de betekenis van deze uitdraai niet op waarde kan worden geschat.

Uit 4.5 tot en met 4.10 volgt dat het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond worden verklaard. Het verzoek van betrokkene om vergoeding van wettelijke rente zal worden afgewezen.