Centrale Raad van Beroep, 02-07-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2165, 17/4257 PW

1.1.

1.2.

Bij besluit van 13 juni 2016 heeft het college de bijstand over de maanden november 2015 en februari 2016 herzien en over de maand januari 2016 ingetrokken en de als gevolg hiervan ten onrechte verstrekte bijstand van € 374,01 bruto over 2015 en € 1.066,56 netto over 2016 van appellant teruggevorderd. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat de stortingen en bijschrijving op de bankrekening zijn aan te merken als inkomen. Appellant kon daarover redelijkerwijs beschikken en deze bedragen feitelijk aanwenden om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien. Voorts heeft het college de terugvordering met ingang van 1 juni 2016 verrekend met de lopende bijstand tot een bedrag van € 97,27 per maand, overeenkomend met 10% van de netto uitkering. Het college heeft daarbij de beslagvrije voet vastgesteld op 90% van de toepasselijke (netto) bijstandsnorm. Bij besluit van 24 november 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 13 juni 2016 ongegrond verklaard en de verrekening verlaagd naar € 51,82 per maand met ingang van 29 september 2016, de dag waarop appellant de voor het verhogen van de beslagvrije voet relevante stukken heeft ingediend.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellant heeft, onder verwijzing naar de uitspraak van 3 juni 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1927, net als bij de rechtbank aangevoerd dat het bij de kasstortingen ging om een lening die was aangegaan om in het levensonderhoud te voorzien. De rechtbank heeft die beroepsgrond in de aangevallen uitspraak uitvoerig gemotiveerd verworpen met verwijzing naar vaste rechtspraak. De rechtbank heeft daarbij terecht overwogen dat, nu appellant in de periode dat hij de leningen is aangegaan tevens bijstand ontving, hij voor zijn levensonderhoud niet op die leningen aangewezen was. Deze beroepsgrond slaagt niet.

4.2.

Appellant heeft verder aangevoerd dat sprake zou zijn van beleid dan wel een gedragsregel van het college om een lening niet te korten op bijstand. Deze beroepsgrond treft evenmin doel. Het college heeft ontkend dat hiervan sprake is. Ter zitting heeft mr. Slegers opgemerkt dat de handelwijze van de klantbegeleider om een latere lening niet op de bijstand in mindering te brengen op een fout berustte. Appellant kan daaraan voor het verleden geen rechten ontlenen.

4.3.

Appellant heeft in hoger beroep ook aangevoerd dat het college in het kader van de verrekening niet standaard, zonder gegevens op te vragen en onderzoek te doen, de beslagvrije voet mag vaststellen op 90% van de netto bijstandsnorm. Deze grond treft doel. Uit de uitspraak van 12 januari 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:111, volgt dat het besluit tot verrekening van een schuld met een uitkering een voor de betrokkene belastend besluit is, waarbij het aan het orgaan, dat de schuld verrekent, is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Bij verrekening dient de beslagvrije voet in acht te worden genomen. Ingevolge 475d, eerste lid, van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) bedraagt de beslagvrije voet, voor zover van belang en samengevat weergegeven, 90% van de toepasselijke bijstandsnorm. Ingevolge het vijfde lid wordt de beslagvrije voet op de in die bepaling weergegeven wijze verhoogd met een deel van de premie van de ziektekostenverzekering en van de woonkosten.

4.4.

Gelet op de in 4.3 gegeven bewijslastverdeling had het op de weg van het college gelegen om aan appellant voor aanvang van de verrekening duidelijk te maken, bijvoorbeeld aan de hand van een daartoe beschikbaar te stellen formulier, welke gegevens hij moest verstrekken om te kunnen bepalen of en, zo ja, in hoeverre de beslagvrije voet moet worden verhoogd op grond van artikel 475d, vijfde lid, Rv. Door in het bestreden besluit de verrekening pas met ingang van 29 september 2016 te verlagen naar een bedrag van € 51,82 per maand en in het besluit van 13 juni 2016 met ingang van 1 juni 2016 een bedrag van € 97,27 aan bijstand per maand te verrekenen met de terugvordering, heeft het college het bepaalde in artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht geschonden. De rechtbank heeft dit niet onderkend.

4.5.

4.6.

Het verzoek van appellant om een veroordeling tot het vergoeden van schade in de vorm van wettelijke rente komt voor toewijzing in aanmerking. Het college dient bij de als gevolg van deze uitspraak te verrichten betaling het bedrag van deze rente vast te stellen en uit te betalen. De betaling bestaat uit maandelijks onbetaald gebleven bedragen ten gevolge van een te hoge verrekening vanaf juni 2016. Voor de berekening van de wettelijke rente wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958.