Centrale Raad van Beroep, 01-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2702, 18/6428 WW

Appellante was in dienst van de [werkgever] (werkgever). Bij beschikking van 12 mei 2017 heeft de kantonrechter van de rechtbank Den Haag op verzoek van (onder meer) appellante de arbeidsovereenkomst tussen appellante en de werkgever met ingang van 15 mei 2017 ontbonden en daarbij aan appellante wegens ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever een billijke vergoeding ex artikel 7:671c, tweede lid, aanhef en onderdeel b, van het Burgerlijk Wetboek toegekend. De

werkgever is op 16 mei 2017 in staat van faillissement verklaard. Op 28 mei 2017 heeft appellante bij het Uwv een aanvraag ingediend tot overname van de betalingsverplichtingen wegens betalingsonmacht van de werkgever.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank is van oordeel dat het Uwv terecht de door de kantonrechter aan appellante toegewezen billijke vergoeding niet met toepassing van hoofdstuk IV van de WW van de werkgever heeft overgenomen, omdat deze naar haar aard moet worden toegerekend aan de periode gelegen na het einde van het dienstverband. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat de kantonrechter in zijn ontbindingsbeschikking de door appellante naar voren gebrachte omstandigheden − zoals dat appellante doelbewust niet juist en niet tijdig is geïnformeerd over de door de werkgever opgezette sterfhuisconstructie en dat zij in een praktisch failliete vennootschap is ondergebracht −, die onweersproken zijn

gebleven, ten grondslag heeft gelegd aan zijn oordeel dat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen aan de zijde van de werkgever, zodat een billijke vergoeding moet worden toegewezen. Daarmee is appellante naar het oordeel van de rechtbank gecompenseerd voor de (immateriële) schade die zij heeft geleden door de verwijtbare wijze waarop de werkgever bij de opzet van de sterfhuisconstructie heeft gehandeld. Tegen deze achtergrond is de rechtbank van oordeel dat de aanspraak op schadevergoeding van appellante op haar werkgever, die is ontstaan op de dag dat het dienstverband werd ontbonden, 15 mei 2017, naar haar aard moet worden toegerekend aan de periode gelegen na het einde van het dienstverband. Naar het oordeel van de rechtbank valt niet in te zien dat het hier een aanspraak op loon zou betreffen, nu immers geen sprake is van een (gederfde) tegenprestatie voor arbeid. Ook is geen sprake van dat appellante door het laakbare handelen van de werkgever vanaf een datum gelegen vóór het einde van het dienstverband als individu in haar eer en goede naam is aangetast, welke aantasting dan mogelijk − afhankelijk van alle omstandigheden − zou zijn toe te rekenen aan de relevante periode van artikel 64, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW.

In hoger beroep heeft appellante haar standpunt gehandhaafd dat het Uwv ten onrechte heeft besloten om de billijke vergoeding niet met toepassing van hoofdstuk IV van de WW van de werkgever over te nemen. Volgens appellante kan de billijke vergoeding in het kader van de loongarantieregeling worden aangemerkt als loon dat betrekking heeft op

gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens het dienstverband als bedoeld in artikel 64 van de WW, omdat deze vergoeding is toegekend voor ernstig verwijtbaar handelen of nalaten door de werkgever tijdens het dienstverband. Appellante heeft gesteld dat de termijn van betaling van de billijke vergoeding direct is gaan lopen, dus al tijdens het dienstverband en niet pas vanaf de dag na de ontbindingsdatum.

4. De Raad oordeelt als volgt.

a. het loon over ten hoogste dertien weken, onmiddellijk voorafgaande aan:

de dag waarop de dienstbetrekking door ontbinding eindigt (a-periode) en;

b. het loon over ten hoogste de voor de werknemer geldende termijn van opzegging of de termijn van opzegging, die zou hebben gegolden als deze termijn was aangevangen op de op grond van het tweede lid door het Uwv vastgestelde dag, met dien verstande dat de krachtens artikel 40 van de Faillissementswet ten aanzien van de werknemer geldende termijn, zowel in als buiten faillissement, niet wordt overschreden

(b-periode).

Ter zitting heeft appellante zich op het standpunt gesteld dat de billijke vergoeding

€ 10.000,- is en dat deze vergoeding moet worden toegerekend aan de periode vanaf

1 juli 2016, het moment dat zij door haar werkgever in een sterfhuisconstructie is ondergebracht, althans de periode vanaf 14 februari 2017 tot 15 mei 2017, de datum waarop het dienstverband door ontbinding is geëindigd. Appellante heeft verder gesteld dat, als de billijke vergoeding niet volledig aan de a-periode kan worden toegerekend, toerekening naar rato aan deze periode moet plaatsvinden.