Centrale Raad van Beroep, 15-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2776, 16/7532 WIA

1.1.

Bij brief van 12 oktober 2012 heeft het Uwv appellante 2 meegedeeld dat op haar, als eigenrisicodrager voor de WGA, de voor haar risico komende WGA-uitkeringen van haar (ex-)werknemers zullen worden verhaald. Bij besluit van 12 november 2012 heeft het Uwv vastgesteld dat de WGA-uitkeringen van een viertal (ex-)werknemers voor haar rekening komen. Meegedeeld is dat er nog besluiten zullen volgen over de terugbetaling van de uitkeringen. Tegen het besluit van 12 november 2012 is geen bezwaar gemaakt, waardoor de rechtsgevolgen van het besluit zijn vast komen te staan. Bij besluit van 5 maart 2013 (verhaalsbesluit 1) heeft het Uwv op appellante 2 een netto bedrag van € 164.366,- verhaald.

1.2.

1.3.

[naam B.V.] ( [naam B.V.] ) was vanaf 1 juli 2009 eigenrisicodrager voor de WGA. In dat verband heeft appellante 1 op 5 mei 2009 een garantieverklaring ondertekend, waarmee zij zich jegens het Uwv garant heeft gesteld voor de verplichtingen van de eigenrisicodrager. [naam B.V.] is op 22 september 2010 failliet gegaan.

1.4.

Bij brief van 3 september 2012 heeft het Uwv appellante 1 laten weten dat de achterstallige en toekomstige WGA-uitkeringen van de ex-werknemers van [naam B.V.] op haar zullen worden verhaald. Bij besluit van 8 november 2012 heeft het Uwv vastgesteld dat de WGA-uitkeringen van twee ex-werknemers voor rekening van appellante 1 komen. Meegedeeld is dat er nog besluiten zullen volgen over de terugbetaling van de uitkeringen. Appellante 1 heeft tegen het besluit van 8 november 2012 geen bezwaar gemaakt waardoor de rechtsgevolgen van het besluit zijn vast komen te staan. Bij besluit van 27 mei 2013 (verhaalsbesluit 2) heeft het Uwv de WGA-uitkeringen van de ex-werknemers met een totaal bedrag van € 67.275,07 op appellante 1 verhaald. Hiertegen heeft zij bezwaar gemaakt. Bij besluit van 17 januari 2017 (bestreden besluit 2) is het bezwaar van appellante 1 ongegrond verklaard. Appellante 1 is van dat besluit in beroep bij de rechtbank gekomen.

2.1.

Bij aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank Midden-Nederland de beroepen van appellanten tegen bestreden besluit 1 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het standpunt van het Uwv onderschreven dat appellante 1 geen belanghebbende is in de zin van artikel 1:2 van de Awb. Volgens de rechtbank heeft appellante 1 geen rechtstreeks belang bij verhaalsbesluit 1, omdat zij slechts door haar contractuele relatie met appellante 2 in haar financiële belang wordt geraakt. Het standpunt van appellante 1 dat zij door de beslissing van het Uwv dat zij geen belanghebbende in deze zaak is voor het vergoeden van haar schade gedwongen wordt om naar de burgerlijke rechter te stappen, maakt dat volgens de rechtbank niet anders. Ook de beroepsgrond van appellante 1 dat het Uwv in strijd met de beginselen van zorgvuldigheid, evenredigheid en vertrouwen heeft gehandeld, slaagt volgens de rechtbank niet. Voor het Uwv bestaat dus geen reden om van de verplichting tot verhaal van de WGA-uitkeringen af te zien.

2.2.

Bij aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank Gelderland het beroep van appellante 1 tegen bestreden besluit 2 ongegrond verklaard. Volgens de rechtbank kan het Uwv niet worden verweten dat appellante 1 niet op de hoogte was van de WGA-toekenningsbesluiten. Tegen het besluit van 8 november 2012 heeft appellante 1 geen bezwaar gemaakt terwijl dat volgens de rechtbank juist het moment was om onder andere tegen de late besluitvorming bezwaar te maken. Appellante 1 had redelijkerwijs kunnen weten dat er WGA-uitkeringen waren toegekend en dat [naam B.V.] als eigenrisicodrager failliet was gegaan. Gelet op de wettelijke plicht van het Uwv om de WGA-uitkeringen te verhalen, had appellante 1 bovendien kunnen weten dat een verhaalsbesluit te verwachten was. Van strijd met het vertrouwensbeginsel is volgens de rechtbank geen sprake, omdat appellante 1 geen gerechtvaardigd vertrouwen kan ontlenen aan standaardbrieven die het Uwv heeft verstuurd en aan [naam B.V.] waren gericht. Van uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezeggingen die door het Uwv aan appellante 1 zijn gedaan, is geen sprake. Gelet op het dwingendrechtelijke karakter van verhaal vormen de (grote) financiële gevolgen voor appellante 1 volgens de rechtbank geen bijzondere omstandigheid voor het Uwv om van verhaal af te zien.

3.1.

In hoger beroep hebben appellanten de standpunten die zij in bezwaar en beroep naar voren hebben gebracht, herhaald. Appellante 1 heeft volhard in haar standpunt dat zij door verhaalsbesluit 1 rechtstreeks in haar belangen wordt getroffen waardoor zij moet worden aangemerkt als een belanghebbende in de zin van artikel 1:2 van de Awb. Wat beide verhaalsbesluiten betreft, zijn er volgens appellante 1 voor het Uwv wel degelijk redenen om in deze zaken van de wettelijke verplichting om te verhalen af te zien. Appellante 2 heeft haar beroepsgrond dat het Uwv moet afzien van verhaal in hoger beroep herhaald.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraken bepleit.

6.1.

6.2.

Deze beroepsgrond slaagt niet. Naar het oordeel van de rechtbank kan hetgeen door eiseres naar voren is gebracht niet worden aangemerkt als bijzondere omstandigheden als hiervoor (in ro. 5 omschreven) bedoeld. Dat eiseres niet op de hoogte was van de toekenningsbesluiten van WGA-uitkeringen kan verweerder niet verweten worden en dient voor haar rekening en risico te blijven. Verweerder is namelijk niet gehouden om deze beslissingen – ongevraagd – aan eiseres te verstrekken. Het was voor eiseres bovendien mogelijk om via de werkgever op de hoogte te geraken van de toekenningsbesluiten. Verder is van belang dat tegen het toerekeningsbesluit van 8 november 2012 geen rechtsmiddel is aangewend en dat dit besluit dan ook in rechte vast staat. Eventuele bezwaren tegen (de termijn van het nemen van) het toerekeningsbesluit hadden tegen dit besluit ingebracht moeten worden. De enkele omstandigheid dat verweerder pas op 27 mei 2013 een verhaalsbesluit heeft genomen over WGA-uitkeringen betaald vanaf 1 juli 2009 kan niet tot de conclusie leiden dat verweerder niet meer had mogen verhalen. Eiseres wist, althans had redelijkerwijs kunnen weten dat er aan werknemers van de werkgever een WGA-uitkering was toekend, dat de werkgever eigenrisicodrager was en dat de werkgever in 2010 failliet was gegaan. Eiseres had gezien deze omstandigheden en de op verweerder rustende wettelijke plicht tot verhalen kunnen verwachten dat verweerder een verhaalsbeslissing zou nemen.

7.1.

Eiseres heeft vervolgens aangevoerd dat verweerder het thans bestreden verhaalsbesluit in strijd met het vertrouwensbeginsel heeft genomen, omdat bij eiseres het gerechtvaardigde vertrouwen is gewekt dat er niet meer zou worden verhaald over de periode van 2009 tot en met 2012. Eiseres heeft daarbij in de eerste plaats gewezen op de tekst van de standaardbrieven die verweerder aan eigenrisicodragers heeft gestuurd en waarin verweerder heeft aangegeven de eigenrisicodrager maandelijks te informeren over het bedrag dat wordt verhaald. Verweerder heeft volgens eiseres voorts bij herhaling aangegeven dat er geen achterstanden meer zouden bestaan in het verhaal van WGA-uitkeringen op eigenrisicodragers. Dit blijkt volgens eiseres onder andere uit het zogeheten ‘achtmaandenverslag 2009’ van verweerder en een door eiseres aangehaalde folder uit 2010. Eiseres heeft tot slot in dit verband gewezen op de mondelinge uitspraken gedaan door [X.] en [Z.], beiden werkzaam bij verweerder, tijdens een gesprek op 13 april 2011.

7.2.

De rechtbank stelt voorop dat voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel in ieder geval vereist is dat van de kant van het tot beslissen bevoegd orgaan uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezeggingen zijn gedaan, die bij eiseres gerechtvaardigde verwachtingen hebben gewekt.

7.3.

De rechtbank is van oordeel dat daarvan in dit geval geen sprake is. De rechtbank volgt verweerder in zijn standpunt dat eiseres geen gerechtvaardigd vertrouwen kan ontlenen aan standaardbrieven die uitsluitend zijn gestuurd aan eigenrisicodragers op wie maandelijks werd verhaald. Eiseres heeft noch van de werkgever noch als garantsteller van de werkgever een dergelijke brief ontvangen. Ook beschrijft verweerder in het door eiseres overgelegde passage uit het achtmaandenverslag juist wel dat er sprake is van achterstanden in het verhaal van WGA-uitkeringen op eigenrisicodragers. Met betrekking tot de mondelinge uitlatingen van genoemde personen van verweerder, verwijst de rechtbank naar de motivering en toelichting van verweerder in het bestreden besluit. De rechtbank heeft geen aanleiding hieraan te twijfelen. Nu er ook overigens door verweerder geen uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezeggingen zijn gedaan dat de aan [naam A.] en [naam B.] toegekende WGA-uitkeringen niet op de werkgever of eiseres zouden worden verhaald, hetgeen door de gemachtigde van eiseres ter zitting is erkend, is de rechtbank van oordeel dat het beroep op het vertrouwensbeginsel niet slaagt.

8.1.

Tot slot heeft eiseres aangevoerd dat het bestreden besluit in strijd is met het zorgvuldigheids- en evenredigheidsbeginsel. Verweerder heeft volgens eiseres verzuimd om haar belangen bij het bestreden besluit mee te wegen. De aan verweerder te wijten verhaalsactie heeft voor eiseres zodanig onevenredige financiële gevolgen dat verweerder had moeten afzien van verhaal van uitkeringen.

8.2.

Ook deze beroepsgrond slaagt niet. Voorop staat dat de dwingendrechtelijke bepalingen in de Wet WIA omtrent verhaal van uitkeringen op de eigenrisicodrager voor een belangenafweging geen ruimte bieden. De (grote) financiële gevolgen voor eiseres van dit besluit zijn verder niet als bijzondere omstandigheden aan te merken die met zich brengen dat verweerder van verhaal had af moeten zien.”