Centrale Raad van Beroep, 21-11-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3712, 17/6630 WIA

1.1.

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als verzorgende IG voor 24 uur per week. Op 13 november 2013 heeft appellante zich ziek gemeld met bekkenklachten. Na bevallingsverlof heeft zij zich op 20 juli 2014 opnieuw ziek gemeld. In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft verzekeringsgeneeskundig onderzoek plaatsgevonden en is geconcludeerd dat appellante in verband met een aanstaande operatie op 22 maart 2016 en een langdurige revalidatie aan het einde van de wachttijd volledig arbeidsongeschikt moet worden geacht. Bij besluit van 14 januari 2016 heeft het Uwv appellante met ingang van 4 maart 2016 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, omdat zij met ingang van die datum 100% arbeidsongeschikt is.

1.2.

Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt en gesteld dat zij in aanmerking behoorde te komen voor een IVA-uitkering. Tijdens de hoorzitting op 9 maart 2016 is gebleken dat appellante had afgezien van de op 22 maart 2016 geplande operatie. Het Uwv heeft daarom alsnog de belastbaarheid van appellante per einde wachttijd (3 maart 2016) in kaart gebracht. In dat verband heeft opnieuw een verzekeringsgeneeskundig onderzoek plaatsgevonden. De verzekeringsarts heeft daarbij vastgesteld dat zware bekkenbelastende werkzaamheden vermeden moeten worden, maar dat appellante belastbaar kan worden geacht met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 26 april 2016 (geldend vanaf 3 maart 2016). Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen een mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld van 17,65%. Het Uwv heeft deze bevindingen aan appellante voorgelegd. Appellante heeft daar op gereageerd en heeft bezwaren aangevoerd tegen zowel de verzekeringsgeneeskundige conclusies als tegen de haar voorgehouden functies.

1.3.

Appellante is vervolgens gezien door een verzekeringsarts bezwaar en beroep. Deze heeft de voor appellante opgestelde FML in stand gelaten. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft op basis van die FML onderzoek verricht naar voor appellante geschikte functies. In verband met diploma-eisen heeft deze een aantal functies laten vervallen. Met inachtneming van de resterende functies is de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 19,79%. Bij beslissing op bezwaar van 12 juli 2016 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv het besluit van 14 januari 2016 herzien, in die zin dat appellante per 4 maart 2016 geen recht heeft op een WIA-uitkering.

1.4.

Bij besluit van 3 augustus 2016 heeft het Uwv de te veel betaalde WIA-uitkering over de periode van 4 maart 2016 tot 1 augustus 2016 teruggevorderd. Het gaat daarbij om een bedrag van € 5.652,03. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 3 augustus 2016. Bij beslissing op bezwaar van 9 november 2016 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard.

2.1.

2.2.

Ten aanzien van de medische herbeoordeling per 4 maart 2016 heeft de rechtbank geoordeeld dat het verzekeringsgeneeskundig onderzoek, waarin de beschikbare medische informatie ten aanzien van appellante is betrokken, zorgvuldig is geweest. Verder heeft de rechtbank overwogen dat door appellante geen medische informatie is overgelegd waarmee twijfel is gewekt over de belastbaarheid op de datum in geding en dat er ook geen reden is om aan te nemen dat de mogelijkheden en beperkingen van appellante op onjuiste wijze in de FML zijn neergelegd. De rechtbank zag evenmin aanleiding om de visie van de arbeidsdeskundige in twijfel te trekken. De rechtbank heeft overwogen dat het Uwv verplicht is de onverschuldigd betaalde uitkering terug te vorderen omdat de uitkering over de periode 4 maart 2016 tot 1 augustus 2016 ten onrechte is uitbetaald. Van dringende redenen op grond waarvan daarvan had moeten worden afgezien, is de rechtbank niet gebleken.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep – kort samengevat – aangevoerd dat haar niet duidelijk was aan welke verplichtingen zij moest voldoen. Appellante acht dat in strijd met het lex certa-beginsel. Bovendien heeft zij de juiste informatie verstrekt door op 12 januari 2016 de geplande operatie te melden en vervolgens tijdens de hoorzitting van 9 maart 2016 het uitstel van de operatie door te geven. Appellante is van mening dat het Uwv niet ondubbelzinnig en schriftelijk aan haar kenbaar heeft gemaakt welke feiten zij spontaan moest melden en welke negatieve gevolgen er zouden zijn bij het nalaten daarvan. De rechtbank heeft vervolgens ten onrechte overwogen dat de wettelijke grondslag van het bestreden besluit duidelijk was.

3.2.

Appellante heeft zich verder op het standpunt gesteld dat niet valt in te zien dat zij niet duurzaam arbeidsongeschikt zou zijn. Volgens prof. dr. A.B. van Vugt is zij uitbehandeld en was er slechts de mogelijkheid van een met onzekerheden omgeven risicovolle operatie, waarvan het eindresultaat pas na twee jaren kan worden bepaald. Theoretische mogelijkheden op een succesvolle uitkomst van een geplande operatie vertegenwoordigen bovendien geen reële mogelijkheid tot verbetering van de arbeidsmogelijkheden (zie de uitspraak van de Raad van 22 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3265). Voor zover wordt toegekomen aan de herbeoordeling van het Uwv is appellante van mening dat zowel de medische als de arbeidskundige beoordeling van het Uwv niet in stand kan blijven. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft appellante in hoger beroep een uitdraai van het huisartsenjournaal en informatie over bekkeninstabiliteit overgelegd.

3.3.

4.1.

Op grond van artikel 27, eerste lid, van de Wet WIA moet een verzekerde, die een aanvraag voor een uitkering heeft ingediend of recht heeft op een uitkering op grond van deze wet, op verzoek of uit eigen beweging zo spoedig mogelijk alle informatie verstrekken, waarvan het hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat die van invloed kan zijn op het recht op uitkering, de hoogte of betaling daarvan.

4.2.

In artikel 76, eerste lid, van de Wet WIA is onder meer bepaald dat het Uwv een beschikking op grond van deze wet herziet of intrekt, indien als gevolg van het niet of niet volledig nakomen van de artikelen 27 tot en met 32 en de daarop berustende bepalingen het recht op uitkering niet of niet meer kan worden vastgesteld of ten onrechte is vastgesteld of de hoogte van de uitkering ten onrechte op een te hoog bedrag is vastgesteld. Op grond van het derde lid kan het Uwv geheel of gedeeltelijk van herziening of intrekking afzien indien daarvoor dringende redenen zijn.

4.3.

Volgens vaste rechtspraak (bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 5 juli 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2342) is intrekking of herziening van een arbeidsongeschiktheidsuitkering met terugwerkende kracht in het algemeen in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel. In uitzonderingsgevallen is van strijd met dit beginsel geen sprake. Hierbij kan onder meer gedacht worden aan gevallen waarin het toekennen of ongewijzigd voortzetten van de uitkering mede het gevolg is geweest van onjuiste of onvolledige informatieverstrekking door de betrokkene, terwijl de uitvoeringsinstelling een andere (minder gunstige) beslissing zou hebben genomen indien zij wel de juiste feiten had gekend.

4.4.

In artikel 3 van de Beleidsregel is bepaald tot en met welke dag intrekking of herziening van de uitkering met terugwerkende kracht plaatsvindt indien door toedoen van de verzekerde, als gevolg van het niet nakomen van een inlichtingenverplichting of een medewerkingsverplichting, ten onrechte of tot een te hoog bedrag uitkering is verstrekt dan wel het recht op uitkering niet kan worden vastgesteld. Voorts is geregeld tot en met welke dag intrekking of herziening plaatsvindt voor de situatie dat geen sprake is van toedoen of van een niet-nakoming van een verplichting maar het de verzekerde redelijkerwijs duidelijk was of duidelijk kon zijn en bij samenloop van een of meer eerdergenoemde situaties.

4.5.

4.6.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in het oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellante geschikt zijn.

4.7.

Vervolgens is dan de vraag aan de orde of het Uwv de WIA-uitkering met terugwerkende kracht mocht herzien. In de Beleidsregel staat de inlichtingenplicht van een verzekerde centraal. Anders dan door de gemachtigde van appellante wordt gesteld, gaat het bij de inlichtingenplicht om een zelfstandige verplichting die niet nader wordt beperkt of ingevuld door het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten of daarop berustende bepalingen onder de voorwaarden zoals door appellante is betoogd. Voor zover de gemachtigde van appellante met de verwijzing naar het lex certa-beginsel heeft beoogd een beroep te doen op de beschermende werking van de rechtszekerheid geldt daarvoor enerzijds dat het Uwv daaraan een uitwerking heeft gegeven in de Beleidsregel en anderzijds de hiervoor aangehaalde vaste rechtspraak van de Raad inzake het met terugwerkende kracht intrekken of herzien van arbeidsongeschiktheidsuitkeringen.

4.8.

Voor de vraag hoe ver de inlichtingenplicht van appellante strekte en wat appellante in dat verband redelijkerwijs duidelijk kon zijn, is van belang wat in de betreffende periode is voorgevallen en wat tussen partijen in de betreffende periode is toegelicht en besproken.

4.9.

Uit deze beschrijving van de gang van zaken volgt enerzijds dat het appellante duidelijk is gemaakt dat de geplande operatie op 22 maart 2016 voor het Uwv bepalend was voor het besluit om haar met ingang van 4 maart 2016 volledig arbeidsongeschikt te achten en anderzijds dat het haar ook redelijkerwijs duidelijk moet zijn geweest dat zij haar beslissing om de ingreep geen doorgang te laten vinden onverwijld aan het Uwv had moeten melden.

4.10.

Aangezien appellante, in ieder geval, uiterlijk op 24 februari 2016 dat besluit had genomen en dat ook per e-mail aan haar gemachtigde had laten weten, had zij dat in die periode, maar in ieder geval tijdig, voor 4 maart 2016, aan het Uwv kunnen en moeten laten weten. Aangezien appellante dit echter pas op 9 maart 2016 tijdens de hoorzitting heeft gemeld, wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv terecht heeft geconcludeerd dat de inlichtingenplicht uit artikel 27 van de Wet WIA is geschonden. De daarop gerichte gronden van appellante slagen daarom niet.

4.11.

Op grond van wat onder 4.1 tot en met 4.10 is overwogen diende het Uwv de WIA-uitkering van appellante met terugwerkende kracht in te trekken.

4.12.

Tegen de terugvordering van de te veel betaalde uitkering over de periode 4 maart 2016 tot 1 augustus 2016 heeft appellante in hoger beroep geen zelfstandige gronden aangevoerd. Het oordeel van de rechtbank en daaraan ten grondslag liggende overwegingen worden volledig onderschreven.

4.13.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.