Centrale Raad van Beroep, 07-01-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:10, 18-4359 PW

1.1.

Appellant heeft op 23 oktober 2015 bijstand aangevraagd ingevolge de Participatiewet (PW). Bij besluit van 2 november 2015 heeft het college deze aanvraag afgewezen op de grond dat appellant een gezamenlijke huishouding voert met zijn vriendin. Aan dit besluit heeft het college de bevindingen van een op 30 oktober 2015 afgelegd huisbezoek ten grondslag gelegd.

1.2.

Appellant heeft op 9 november 2015 opnieuw bijstand ingevolge de PW aangevraagd. Bij besluit van 25 december 2015 heeft het college deze aanvraag afgewezen. Aan de afwijzing heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant niet alle gevraagde gegevens heeft verstrekt waardoor het recht op bijstand niet is vast te stellen.

1.3.

Appellant heeft op 28 december 2015 wederom bijstand ingevolge de PW aangevraagd. Bij besluit van 30 december 2015 heeft het college deze aanvraag afgewezen op de grond dat appellant geen melding heeft gemaakt van nieuw gebleken feiten en/of veranderde omstandigheden.

1.4.

Op 31 december 2015 heeft appellant opnieuw bijstand ingevolge de PW aangevraagd. In het kader van deze aanvraag heeft het college op 20 januari 2016 opnieuw een huisbezoek afgelegd in de woning van appellant. Bij besluit van 27 januari 2016 heeft het college appellant, naar aanleiding van de aanvraag van 31 december 2015, bijstand toegekend met ingang van 13 januari 2016.

1.5.

1.6.

Op 13 januari 2016 heeft de politie een bezoek gebracht aan de woning van appellant. Naar aanleiding van dit bezoek heeft de behandelaar van de aanvragen om bijstand van appellant A, op 13 januari 2016 per abuis een e-mailbericht aan de gemachtigde van appellant gestuurd. A meldt in dit e-mailbericht onder meer dat appellant tijdens het huisbezoek niet is aangetroffen, dat een zooitje in de woning van appellant is waargenomen en dat hiervan een melding is gemaakt bij de woningbouwvereniging.

1.7.

Bij brief van 23 februari 2016 heeft appellant het college ingevolge artikel 8:90, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) verzocht om vergoeding van de immateriële schade als gevolg van de onrechtmatige huisbezoeken van 30 oktober 2015 en 20 januari 2016. Voorts verzoekt appellant het college om vergoeding van materiële en immateriële schade ten gevolge van het handelen van A, te weten het onnodig traineren van het toekennen van bijstand aan appellant, het laten uitvoeren van een huisbezoek op 13 januari 2016, het laten observeren van appellant, het onnodig melding doen bij de woningbouwvereniging en de gehele opstelling van A jegens appellant.

1.8.

Bij brief van 16 augustus 2016 heeft het college kenbaar gemaakt geen aansprakelijkheid te erkennen voor de door appellant gestelde schade.

1.9.

Op 28 september 2017 heeft appellant bij de rechtbank een verzoek als bedoeld in artikel 8:88 van de Awb ingediend om het college te veroordelen tot vergoeding van de, voor zover in hoger beroep nog van belang, volgende schadeposten:

- de materiële en immateriële schade die appellant heeft geleden als gevolg van de onrechtmatige huisbezoeken van 30 oktober 2015, 13 januari 2016 en 20 januari 2016;

- de materiële en immateriële schade die appellant heeft geleden als gevolg van het onrechtmatig handelen van medewerkers van het college, te weten A en B.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het college veroordeeld tot vergoeding aan appellant van de schade geleden door het onrechtmatige huisbezoek van 30 oktober 2015, ten bedrage van € 200,-. De rechtbank heeft het verzoek om veroordeling tot schadevergoeding voor het overige afgewezen. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat geen sprake is van onrechtmatige besluiten die in oorzakelijk verband staan met de gestelde onrechtmatige huisbezoeken van 13 januari 2016 en 20 januari 2016 dan wel het onrechtmatig handelen door A. Voor zover de gestelde schade een gevolg is van feitelijk handelen door medewerkers van het college kan appellant zich wenden tot de civiele rechter.

3. In hoger beroep heeft appellant zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte niet heeft erkend dat de huisbezoeken van

13 januari 2016 en 20 januari 2016 onrechtmatig waren en dat deze tot een onrechtmatig besluit hebben geleid. Voorts stelt appellant zich op het standpunt dat hij schade heeft geleden door de handelwijze van de bij het college werkzame ambtenaren A en B, dat de incassokosten voor vergoeding in aanmerking komen en dat de schadevergoeding van € 200,- als gevolg van het onrechtmatige huisbezoek van 30 oktober 2015 te laag is.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ingevolge artikel 8:88, eerste lid, van de Awb is de bestuursrechter bevoegd op verzoek van een belanghebbende een bestuursorgaan te veroordelen tot vergoeding van schade die de belanghebbende lijdt of zal lijden als gevolg van:

a. een onrechtmatig besluit;

b. een andere onrechtmatige handeling ter voorbereiding van een onrechtmatig besluit;

c. het niet tijdig nemen van een besluit;

d. een andere onrechtmatige handeling van een bestuursorgaan waarbij een persoon als bedoeld in artikel 8:2, eerste lid, onder a, zijn nagelaten betrekkingen of zijn rechtverkrijgenden belanghebbende zijn.

4.2.

4.3.

Op 13 januari 2016 heeft de politie een huisbezoek bij appellant afgelegd. Appellant heeft aangevoerd dat dit huisbezoek is afgelegd omdat het college ten onrechte informatie aan de politie heeft doorgespeeld. Dit huisbezoek zou dan ook moeten worden beschouwd als onrechtmatige handeling ter voorbereiding van een onrechtmatig besluit als bedoeld in artikel 8:88, aanhef en onder b, van de Awb. Deze beroepsgrond slaagt niet. Het huisbezoek van 13 januari 2016 heeft niet geleid tot een door het college genomen besluit. Los van de vraag of het huisbezoek, dat door de politie is afgelegd, kan worden toegerekend aan het college, kan reeds hierom geen sprake zijn van een onrechtmatige handeling ter voorbereiding van een onrechtmatig besluit. Dit betekent dat geen grond bestaat tot vergoeding van schade geleden door het huisbezoek van 13 januari 2016.

4.5.

Appellant stelt door het onrechtmatig handelen van het college materiële schade te hebben geleden in de vorm van verschuldigde incassokosten. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat de gestelde schade voortvloeit uit de vertraging in de betaling van een geldsom (de bijstand) ten gevolge van het onrechtmatige besluit van 2 november 2015. Artikel 6:119 van het Burgerlijk Wetboek (BW) normeert de omvang en duur van de verplichting tot vergoeding van schade wegens vertraging in de voldoening van een geldsom. Het eerste lid van dat artikel bepaalt dat vergoeding van deze schade bestaat uit de wettelijke rente van die som over de tijd dat de schuldenaar in verzuim is geweest. De strekking van artikel 6:119, eerste lid, van het BW brengt mee dat de daarin gefixeerde hoogte van de schade niet opzij kan worden gezet op de grond dat de rechthebbende meer schade heeft geleden dan overeenkomt met de wettelijke rente. Zie in dit verband de uitspraak van 15 januari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:363, en de rechtspraak van de Hoge Raad (arresten van 14 januari 2005, ECLI:NL:HR:2005:AR0220 en van 14 januari 2005, ECLI:NL:HR:2005:AR2760). Dat appellant niet om vergoeding van de wettelijke rente heeft verzocht, kan hier niet aan af doen.

4.6.

Uit 4.5 volgt dat geen plaats is voor zelfstandige vergoeding van de uit de vertraagde uitbetaling beweerdelijk voortgevloeide kosten.

4.7.

Appellant heeft gesteld dat hij schade heeft geleden door het onrechtmatig handelen van de bij het college werkzame ambtenaren A en B. A heeft volgens appellant alles in het werk gesteld om te voorkomen dat aan appellant bijstand zou worden toegekend, door het bieden van een hersteltermijn van één dag en door het pogen een huisbezoek af te leggen terwijl reeds bekend was dat het huisbezoek van 30 oktober 2015 onrechtmatig was. Voorts heeft A ten onrechte melding gemaakt bij de politie van de aanwezigheid van een vreemdeling bij appellant in de woning en bij de woningbouwvereniging van vermeende wanorde in de woning van appellant, terwijl hiertoe geen aanleiding bestond. B heeft appellant onder druk gezet om toestemming tot een huisbezoek te verlenen en om zijn aanvraag om bijstand aan te passen. Deze beroepsgrond slaagt niet. Los van de vraag of het handelen van A en B tot een onrechtmatige besluit, als bedoeld in artikel 8:88, aanhef en onder b, van de Awb, heeft geleid, heeft appellant zijn stelling dat sprake is van onrechtmatig handelen van A en B niet aannemelijk gemaakt. De omstandigheid dat aan appellant een andere klantmanager is toegekend, is hiertoe onvoldoende. Dit betekent dat geen grond bestaat voor toekenning van schadevergoeding door de gestelde handelwijze van A en B.

4.8.

Uit 4.2 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Gelet hierop bestaat voor een veroordeling tot vergoeding van schade geen grond.