Centrale Raad van Beroep, 15-01-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:363, 17/7483 WWB

1.1.

De Raad heeft bij uitspraak van 13 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4785, voor zover hier van belang, het college opdracht gegeven een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar tegen het besluit van 17 januari 2014, waarbij het college de door appellanten ingediende aanvraag om bijstand van 18 november 2013 had afgewezen. De Raad heeft bepaald dat tegen dat nieuwe besluit slechts bij hem beroep kan worden ingesteld.

1.2.

Het college heeft ter uitvoering van de uitspraak van 13 december 2016 het betreden besluit genomen. Bij het bestreden besluit heeft het college aan appellanten alsnog bijstand toegekend over de periode van 18 november 2013 tot 3 juni 2014. Het college heeft bovendien aangekondigd dat appellanten wettelijke rente wordt toegekend over de uit te betalen bijstand. Die wettelijke rente heeft het college bij besluit van 13 februari 2018 toegekend tot een bedrag van € 985,19.

2. In beroep hebben appellanten zich tegen het bestreden besluit gekeerd.

3. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

3.1.

Gelet op het verhandelde ter zitting behoeven de door appellanten in beroep aangevoerde gronden tegen het bestreden besluit geen bespreking meer. Het beroep tegen het bestreden besluit zal daarom ongegrond worden verklaard. Appellanten willen alleen nog een uitspraak op het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade. Dit betreft schade die het gevolg is van het besluit van 17 januari 2014 tot afwijzing van de aanvraag om bijstand. Het verzoek ziet op kosten die zijn ontstaan omdat appellanten niet aan hun verplichtingen konden voldoen omdat zij verstoken waren van bijstand (incassokosten), om een bedrag van € 500,- aan kosten in verband met door appellanten gevoerde juridische procedures en om schade die verband houdt met het feit dat appellant als gevolg van het besluit van 17 januari 2014 ziek is geworden.

3.2.

3.3.

Ook de door appellanten gevorderde kosten voor het voeren van procedures komen niet voor vergoeding in aanmerking. De regeling voor de vergoeding van proceskosten in de Awb en het Besluit proceskosten bestuursrecht kent een exclusief, forfaitair en limitatief karakter. Dat brengt volgens vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 31 oktober 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3453) mee dat geen plaats is voor een aanvullende vergoeding van proceskosten langs de weg van een verzoek als bedoeld in artikel 8:88, eerste lid, van de Awb om een bestuursorgaan te veroordelen tot vergoeding van schade. Voor zover appellanten civielrechtelijke procedures hebben gevoerd, is dat niet anders. Ook de artikelen 237 tot en met 240 van het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering bevatten een zowel limitatieve als exclusieve regeling van de kosten waarin de partij die bij vonnis in het ongelijk wordt gesteld, kan worden veroordeeld (zie bijvoorbeeld het arrest van 15 september 2017, ECLI:NL:HR:2017:2366).

3.4.

Appellanten hebben tot slot verzocht het college te veroordelen om appellant met rust te laten wat betreft de arbeidsverplichtingen. Zij stellen daartoe dat appellant ziek is geworden als gevolg van de vertraagde uitbetaling van de bijstand en als gevolg van de problemen die dat met zich bracht. Appellant kan daardoor niet meer werken. Hij wil ruimte hebben om een boek te kunnen schrijven. Hij ziet daarmee een manier om uit de bijstand te geraken.

3.5.

Appellanten verzoeken in zoverre om een schadevergoeding in andere vorm dan betaling van een geldsom als bedoeld in artikel 6:103 van het BW. Het verzoek zal ook in zoverre worden afgewezen. Gelet op de aard van de schade, namelijk de vertraagde betaling van een geldsom, is de door appellanten beoogde vorm van schadevergoeding hier niet passend en geboden. Een veroordeling van het college om appellant met rust te laten zou de systematiek van de Participatiewet (PW) doorbreken en het college in strijd met de PW dwingen tot het geheel en definitief nalaten van handelingen die gericht zijn op re-integratie van appellant. Immers, volgens die systematiek gaat het recht op bijstand, tenzij, voor zover hier van belang, de belanghebbende volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is als bedoeld in artikel 4 van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen, gepaard gaat met verplichtingen, waaronder die van artikel 9, eerste lid, aanhef en onder a en c, van de PW. Van laatstgenoemde verplichtingen kan gelet op artikel 9, tweede lid, van de PW slechts een tijdelijke ontheffing worden verleend indien daarvoor dringende redenen aanwezig zijn. Dat appellant volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is, is voorts niet gebleken.

3.6.

Uit 3.2 tot hen met 3.5 volgt dat het verzoek om het college te veroordelen tot vergoeding van schade dient te worden afgewezen.