Centrale Raad van Beroep, 11-06-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1211, 17/8279 WIA

1.1.

Appellant was laatstelijk werkzaam als bakker voor 38,03 uur per week bij de ex‑werkgever. Op 2 april 2014 is appellant voor deze werkzaamheden uitgevallen. Bij besluit van 3 maart 2016 heeft het Uwv aan appellant met ingang van 30 maart 2016 een WGA‑uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid op 56,83% is vastgesteld.

1.2.

De ex-werkgever heeft tegen het besluit van 3 maart 2016 bezwaar gemaakt. In het kader daarvan heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep van het Uwv appellant onderzocht op het spreekuur van 24 oktober 2016 en informatie opgevraagd bij de behandelend sector. Deze verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de beperkingen van appellant weergegeven in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 28 november 2016. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van het Uwv heeft vervolgens een van de functies verworpen, daarvoor een andere functie in de plaats gesteld en de mate van arbeidsongeschiktheid opnieuw berekend.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 10 januari 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van de ex-werkgever onder verwijzing naar de rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep gegrond verklaard. Het Uwv heeft de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant vastgesteld op 38,51%.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep de in beroep aangevoerde gronden herhaald. Daar heeft hij aan toegevoegd dat hij op een aantal items zwaarder beperkt is. Zo had het Uwv volgens hem ook beperkingen moeten aannemen op het item 1.7 handelingstempo en had een urenbeperking moeten worden aangenomen. Daarnaast hadden zwaardere beperkingen moeten worden aangenomen op de items 2.8, omgaan met conflicten, 2.12, 4.14 in verband met knieklachten en hadden zwaardere beperkingen moeten worden aangenomen op de aspecten 4.18, 4.19, 4.20 en 5.3 en 5.4 omdat appellant niet vier uur per dag staand werkzaam kan zijn. Daarnaast zijn de geselecteerde functies niet passend voor appellant.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Daarnaast heeft het Uwv gesteld dat appellant geen bezwaar heeft gemaakt tegen het primaire besluit waarbij zijn mate van arbeidsongeschiktheid op 56,83% is vastgesteld. Dit brengt volgens het Uwv met zich mee dat in beroep en hoger beroep slechts de verslechtering die in het bestreden besluit heeft plaatsgevonden doordat de mate van arbeidsongeschiktheid in bezwaar op 38,51% is vastgesteld ter toetsing voorligt.

3.3.

De ex-werkgever heeft zijn standpunt herhaald dat appellant geen procesbelang heeft bij het ingestelde beroep omdat de verlaging van zijn arbeidsongeschiktheidspercentage geen gevolgen heeft voor de hoogte van de WGA-uitkering.

4.1.

Naar aanleiding van het door de ex-werkgever ingediende bezwaar heeft het Uwv bij het bestreden besluit het arbeidsongeschiktheidspercentage van appellant verlaagd. Hoewel de bij het primaire besluit toegekende WGA-uitkering daarmee voor wat betreft de hoogte en duur ongewijzigd blijft, heeft deze wijziging naar vaste rechtspraak nadelige gevolgen voor de rechtspositie van appellant in verband met de hogere inkomenseis (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 15 januari 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1). Nu de rechtspositie van appellant met het bestreden besluit in zijn nadeel is gewijzigd, heeft appellant – anders dan door de ex‑werkgever bij de rechtbank is betoogd – procesbelang bij zijn beroep. Daarnaast staat artikel 6:13 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) noch enig andere rechtsregel er aan in de weg dat appellant in een geval als dit tegen het bestreden besluit beroep instelt bij de bestuursrechter. Aangezien het primaire besluit voor appellant gunstiger was, kan appellant redelijkerwijs niet worden verweten dat hij daartegen geen bezwaar heeft gemaakt. Dat appellant tegen het bestreden besluit gronden aanvoert die hij ook tegen het primaire besluit had kunnen aanvoeren doet hieraan niet af. Anders dan voorheen (onder meer de uitspraak van de Raad van 30 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1536) ziet de Raad geen aanleiding voor het oordeel dat in dat geval uit artikel 6:13 van de Awb voortvloeit dat het beroep van appellant zich dient te beperken tot de nadelige wijziging van zijn rechtspositie die met het bestreden besluit heeft plaatsgevonden. Van belang in dit verband is dat de wetgever met artikel 6:13 van de Awb uitdrukkelijk geen argumentatieve of grondenfuik heeft willen introduceren (Kamerstukken II 2004/05, 29 421, nr. 11). Een belanghebbende wordt door het artikel uitsluitend beperkt in zijn mogelijkheid om beroep in te stellen tegen onderdelen van een besluit waartegen zijn bezwaren zich niet hebben gericht. Binnen de aldus beperkte omvang van een geschil mag hij echter nieuwe gronden aandragen. Nu een arbeidsongeschiktheidsbeoordeling op grond van de wet WIA naar vaste rechtspraak niet bestaat uit onderdelen maar uit besliscomponenten, brengt artikel 6:13 van de Awb geen beperking aan in de gronden die appellant tegen de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling aanvoert.

4.2.

Appellant wordt niet gevolgd in zijn standpunt dat hij zwaarder beperkt is dan het Uwv heeft aangenomen. Wat over de medische beoordeling door de rechtbank in de aangevallen uitspraak is overwogen, wordt onderschreven. Het Uwv heeft met het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 28 november 2016 deugdelijk gemotiveerd dat in de FML van 28 november 2016 voldoende rekening is gehouden met de beperkingen van appellant. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft overtuigend gemotiveerd dat hij in de medische informatie van de dermatoloog en de longarts geen aanleiding ziet voor een urenbeperking en dat ook daarnaast geen ziekelijke stoornis aanwijsbaar is die een urenbeperking noodzakelijk maakt. In de FML wordt rekening gehouden met de diverse therapieën die door appellant werden gevolgd. Met de rechtbank wordt eveneens geoordeeld dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep overtuigend heeft toegelicht dat er op grond van de aanvullende gegevens van de orthopeed minder kniebeperkingen voor appellant gelden dan in de FML van 11 februari 2016 is vermeld. Staan en lopen is volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep toegestaan tot maximaal een uur aaneengesloten en mag in totaliteit tot 4 uur per dag voorkomen. De belastbaarheid van de knie is ook ruimer gebleken en heeft aanleiding gegeven de vier items rondom de kniebeperking bij te stellen. Het Uwv heeft met het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 20 april 2017 eveneens overtuigend gemotiveerd dat de informatie van de behandelend internist geen aanleiding geeft tot het aannemen van zwaardere beperkingen.

4.3.

Appellant heeft in hoger beroep een eindrapport van het behandeltraject bij PHI en brieven van 17 december 2018 en 24 maart 2019 van cardioloog Visser overgelegd. Deze informatie en wat appellant in hoger beroep, mede onder verwijzing naar de in beroep overgelegde informatie, heeft aangevoerd, geeft geen aanleiding anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan. Uit het rapport van PHI blijkt dat appellant eerst op 16 mei 2017 met een interdisciplinair behandeltraject is gestart. Het eindrapport ziet dus niet op de datum in geding van 30 maart 2016. Dit geldt eveneens voor de door de cardioloog Visser in december 2018 vastgestelde aandoening CVS. Over de brieven van cardioloog Visser heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 19 februari 2020 voorts overtuigend gemotiveerd waarom er gerede twijfel bestaat over de door de cardioloog in december 2018 bij appellant vastgestelde inspanningsbeperking. Appellant heeft een normale longfunctie waar bij afwezigheid van cardiale klachten tevens mag worden uitgegaan van een normale hartfunctie. De inspanningsbeperking is vanuit dat oogpunt dan ook niet te verklaren. Het gegeven dat er in december 2018 gesproken wordt van een geringe tot matige vorm van CVS en vier maanden later van een ernstige vorm kan de door de cardioloog vastgestelde zeer beperkte belastbaarheid volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep evenmin verklaren. Bovendien heeft inactiviteit veeleer een anti‑revaliderende en contra-effectieve werking.

4.4.

Bij het ontbreken van twijfel aan de juistheid van de medische grondslag van het bestreden besluit is er geen reden om een medisch deskundige te benoemen. Het verzoek van appellant wordt daarom afgewezen.

4.5.

Uitgaande van de juistheid van de FML van 28 november 2016 wordt met de rechtbank geoordeeld dat de functies die aan het bestreden besluit ten grondslag zijn gelegd, gelet op de aan deze functies verbonden belastende factoren, in medisch opzicht passend zijn voor appellant. Wat betreft de geschiktheid van de voor appellant geselecteerde functies heeft de rechtbank met juistheid overwogen dat deze afdoende is gemotiveerd. Verwezen wordt naar het Resultaat functiebeoordeling van de voorbeeldfuncties en de toelichting van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep op de signaleringen van mogelijke overschrijdingen van de belastbaarheid van appellant in de rapporten van 3 januari 2017 en 2 mei 2017.

4.6.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.