Centrale Raad van Beroep, 20-10-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2585, 19/1540 PW

Appellant ontving sinds 5 oktober 2016 bijstand op grond van de Participatiewet (PW), naar de norm voor een alleenstaande ouder en met toepassing van de kostendelersnorm. Aan de toepassing van de kostendelersnorm lag ten grondslag dat appellant zijn toenmalige woning in [plaatsnaam] (uitkeringsadres) deelde met drie andere personen van 21 jaar en ouder, te weten zijn ouders (X en Y) en zijn broer. X en Y huurden de woning op het uitkeringsadres.

Appellant heeft het dagelijks bestuur op 13 mei 2018 verzocht om aanpassing van de norm voor de periodes van 26 mei 2016 tot en met 23 juni 2016, 14 juli 2016 tot en met 5 december 2016, 13 april 2017 tot en met 30 mei 2017 en 11 oktober 2017 tot en met 27 februari 2018 (te beoordelen periodes). In deze periodes verbleven X en Y in Marokko, waar zij ook een woning hadden.

Bij besluit van 27 mei 2018, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 27 augustus 2018 (bestreden besluit), heeft het dagelijks bestuur het verzoek van appellant afgewezen. Hieraan ligt ten grondslag dat X en Y de woning op het uitkeringsadres huren en op dit adres staan ingeschreven in de Basisregistratie Personen (BRP). De enkele omstandigheid dat X en Y een deel van het jaar in Marokko verblijven, maakt niet dat zij niet als kosten delende medebewoners moeten worden aangemerkt.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In artikel 22a, eerste lid, van de PW is bepaald hoe de bijstandsnorm wordt vastgesteld voor een bijstandsgerechtigde die een of meer kosten delende medebewoners heeft.

Het hoofdverblijf van een betrokkene ligt daar waar zich het zwaartepunt van het persoonlijk leven bevindt. Dit moet worden vastgesteld aan de hand van de concrete feiten en omstandigheden. Behalve de aanwezigheid van de betrokkene in de betreffende woning, zijn ook feiten en omstandigheden van belang die een licht werpen op de leefwijze van de betrokkene, zoals de plaats waar hij zijn post ontvangt en behandelt, waar hij zijn administratie bewaart, waar zijn kleding en verzorgingsproducten en andere persoonlijke spullen zich bevinden en waar hij zijn vrienden en familie ontvangt. Vergelijk de uitspraak van 5 november 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3467.

Appellant heeft aangevoerd dat zijn ouders in de te beoordelen periodes hun hoofdverblijf naar Marokko verplaatsten, zodat zij tijdens hun verblijf in Marokko niet hun hoofdverblijf op het uitkeringsadres hadden. Deze beroepsgrond slaagt niet.

Appellant heeft verder aangevoerd dat het besluit tot toepassing van de kostendelersnorm een voor de betrokkene belastend besluit is, waarbij op het bijstandverlenend orgaan de bewijslast rust. Het is aan het bijstandverlenend orgaan om de nodige kennis over de relevante feiten te verzamelen. Deze grond slaagt ook niet.

Hierin is appellant niet geslaagd. Het enkele gegeven dat X en Y in de te beoordelen periodes in Marokko in een eigen woning verbleven, maakt, zoals ook in 4.4.2 is overwogen, niet dat zij daarmee het zwaartepunt van hun persoonlijk leven daar hadden. De duur van de verblijfsperiodes leidt in dit geval niet tot een andere conclusie. In dit verband is tevens van betekenis dat, zoals appellant ter zitting heeft bevestigd, X en Y de huur voor de woning op het uitkeringsadres doorbetaalden gedurende hun verblijf in Marokko, evenals andere vaste lasten. Verder bleven X en Y in de te beoordelen periodes op het uitkeringsadres ingeschreven in de BRP. Het ter zitting door appellant ingenomen standpunt dat een mens nu eenmaal zijn hoofdverblijf altijd met zich meedraagt, waar hij ook verblijft, miskent dat het hoofdverblijf, zoals volgt uit 4.3, wordt bepaald door concrete feiten en omstandigheden en is daarom niet juist.

Gelet op 4.3 tot en met 4.6. heeft het dagelijks bestuur met juistheid aangenomen dat X en Y hun hoofdverblijf in de te beoordelen periodes niet in Marokko hadden. Niet is in geschil dat daaruit volgt dat zij hun hoofdverblijf wel op het uitkeringsadres hadden. Het dagelijks bestuur is daarom terecht X en Y in de te beoordelen periodes blijven aanmerken als kosten delende medebewoners van appellant. Het dagelijks bestuur mocht de aanvraag dus afwijzen.

Gelet op 4.1 tot en met 4.7 slaagt het hoger beroep niet, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Voor een veroordeling tot schadevergoeding in de vorm van wettelijke rente bestaat daarom geen grond, zodat het verzoek daartoe moet worden afgewezen.