Centrale Raad van Beroep, 05-11-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2749, 16/5482 ANW-S

2.5.1.

Verzoekster heeft betoogd dat zij als gevolg van de besluiten niet meer zelfstandig kon rondkomen en hierdoor gedwongen werd om leningen af te sluiten. Zij stelt in de periode van 2012 tot en met 2014 een bedrag van € 12.500,- te hebben geleend van [A].

2.5.2.

Voor zover hier reeds sprake is van een schadepost, is deze terug te voeren op een tijdelijk te laag inkomen als gevolg van de onrechtmatige besluitvorming door de Svb. Het gaat hier dus om vermogensschade als gevolg van vertraging in de voldoening van een geldsom. Volgens vaste rechtspraak moet voor de beoordeling van de aanspraak van verzoekster op vergoeding van deze vermogensschade aansluiting worden gezocht bij artikel 6:119 van het Burgerlijk Wetboek (BW), dat de omvang en duur van de verplichting tot vergoeding van schade wegens vertraging in de voldoening van een geldsom normeert (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 3 januari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:86). In het eerste lid van dit artikel is bepaald dat schadevergoeding, verschuldigd wegens de vertraging in de voldoening van een geldsom, bestaat in de wettelijke rente van die som over de tijd dat de schuldenaar in verzuim is geweest. De Svb heeft zich dus terecht op het standpunt gesteld dat op dit punt moet worden volstaan met vergoeding van de wettelijke rente.

2.6.1.

Verzoekster heeft betoogd dat zij als gevolg van de besluiten niet meer zelfstandig kon rondkomen in Egypte en dat zij hierdoor gedwongen werd om in juli 2017 naar Nederland te verhuizen. Zij stelt hierdoor extra vervoerskosten te hebben gemaakt tot een bedrag van € 1.125,-.

2.6.2.

Deze kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking. Nog daargelaten het feit dat verzoekster geen vliegtickets of andere bewijzen van gemaakte kosten heeft overgelegd, heeft zij ook de stelling dat haar beslissing om naar Nederland terug te keren een (in redelijkheid aan de Svb toe te rekenen) gevolg is van de onrechtmatige besluitvorming van de Svb, onvoldoende onderbouwd. Het tijdsverloop tussen de besluitvorming van de Svb en de terugkeer van verzoekster naar Nederland wijst eerder op het tegendeel.

2.7.1.

Verzoekster heeft gesteld dat haar gezondheid achteruit is gegaan als gevolg van de besluiten. Zij stelt dat de medicijnen die zij – onder meer vanwege stressklachten had – haar een bedrag van € 4.907,61 hebben gekost.

2.7.2.

Hoewel een zekere mate van stress als gevolg van de besluiten van de Svb niet onaannemelijk is, heeft verzoekster onvoldoende onderbouwd dat de kosten van de medicijnen een gevolg zijn van deze besluiten. Reeds hierom komen deze kosten niet voor vergoeding in aanmerking.

2.8.1.

Verzoekster heeft gesteld dat de besluiten veel stress en psychisch lijden hebben veroorzaakt. Zij heeft in dit verband een verklaring overgelegd van dr. Y.H. Elbesha waarin is vermeld dat zij in januari 2017 is gediagnosticeerd met een hersenbloeding (CVA) en hiervoor is behandeld. Daarbij is verklaard dat de oorzaak van de hersenbloeding waarschijnlijk een psychologisch trauma en stress is. Verzoekster heeft ook gesteld dat haar kinderen psychisch lijden als gevolg van de besluiten. Aangevoerd is dat er veel onrust was in huis bij verzoekster na het overlijden van de partner van verzoekster, omdat er problemen waren over de erfenis en zij naar Egypte is verhuisd om dit te verwerken. Als gevolg van de besluiten van de Svb kon verzoekster daar echter niet meer in haar levensonderhoud voorzien en moest zij terugkeren naar Nederland. Verzoekster voert een bedrag van € 10.000,- aan immateriële schade op.

2.8.2.

Ook bij de beantwoording van de vraag of voldoende aanleiding bestaat om immateriële schadevergoeding toe te kennen, moet naar vaste rechtspraak van de Raad zoveel mogelijk aansluiting worden gezocht bij het civielrechtelijk schadevergoedingsrecht (zie onder meer de uitspraak van de Raad van 26 oktober 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BY3169). Voor nadeel dat niet uit vermogensschade bestaat heeft een benadeelde overeenkomstig artikel 6:106, eerste lid, van het BW recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding indien de benadeelde in zijn eer of goede naam is geschaad of op andere wijze in zijn persoon is aangetast. De wetgever heeft daarbij oog gehad op ernstige inbreuken op de persoonlijke levenssfeer alsook op andere persoonlijkheidsrechten van de benadeelde. Verder moet worden bedacht dat in gevallen als deze in de regel wel sprake zal zijn van een meer of minder sterk psychisch onbehagen en van een zich gekwetst voelen door een onrechtmatig besluit of daarmee gelijk te stellen handeling van een bestuursorgaan.

2.8.3.

Het is aannemelijk dat bij verzoekster gevoelens van psychisch onbehagen en gekwetstheid zijn ontstaan, omdat haar inkomen gedurende een periode lager is geweest dan waar zij recht op had en dit mede aanleiding is geweest voor geldzorgen en problemen in het gezin van verzoekster. Wat verzoekster heeft aangevoerd, levert echter geen ernstige inbreuk in de levenssfeer of aantasting van de persoon op in de zin van artikel 6:106, eerste lid, van het BW. Ook de verklaring van dr. Elbesha is in dit verband niet voldoende. Uit deze verklaring van dr. Elbesha kan weliswaar worden afgeleid dat er waarschijnlijk een verband is tussen de stress van verzoekster en de hersenbloeding, maar daarmee is niet aannemelijk gemaakt dat de stress veroorzaakt door de besluiten een zodanig ernstig psychisch lijden betrof dat sprake is van de bedoelde ernstige inbreuk in de levenssfeer of aantasting van de persoon. Van belang is ook dat de verklaring van dr. Elbesha geen medisch objectiveerbare onderbouwing geeft voor de opvatting dat het psychologisch trauma veroorzaakt is door de onrechtmatige besluiten. Gelet hierop heeft verzoekster niet aannemelijk gemaakt dat zij voor vergoeding in aanmerking komende immateriële schade lijdt of heeft geleden.

3.1.1.

Verzoekster heeft verzocht om de Svb te veroordelen in de daadwerkelijk door haar gemaakte proceskosten in bezwaar, beroep en hoger beroep tot een bedrag van € 22.093,42 in plaats van de forfaitaire vergoeding van de proceskosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb).

3.1.2.

Dit verzoek wordt afgewezen omdat geen sprake is van bijzondere omstandigheden als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Bpb. Niet gezegd kan worden dat de Svb door zijn manier van procederen overmatige proceskosten bij verzoekster heeft veroorzaakt. Eerst in hoger beroep is duidelijk geworden dat de besluiten door ontwikkelingen in de rechtspraak van de Raad zijn ingehaald. Voorts komen de opgevoerde kosten voor de behandeling van bezwaar en beroep van enkele in dit geding niet aan de orde zijnde besluiten over verrekening en terugvordering niet voor vergoeding in aanmerking. Slechts de kosten die in het kader van de ingetrokken (incidentele) hoger beroepsprocedures en onderhavig schadeverzoek zijn gemaakt en op grond van het Bbp kunnen worden toegewezen, komen voor vergoeding in aanmerking .

3.1.3.

Mede gelet op het verhandelde ter zitting van 10 september 2020 overweegt de Raad over de forfaitaire vergoeding van de proceskosten in bezwaar, beroep en hoger beroep als volgt.

3.1.4.

Nu het standpunt van de Svb zoals verwoord onder de overwegingen 1.1. en 1.2 meebrengt dat de besluiten van 17 april 2014 en 11 december 2014 wegens onrechtmatigheid worden herroepen, komen de proceskosten in bezwaar voor vergoeding in aanmerking. Vastgesteld wordt dat 2 punten worden toegekend voor het indienen van bezwaarschriften en 2 punten voor het bijwonen van de hoorzittingen. In totaal dienen 4 punten voor de bezwaarfase te worden toegekend.

3.1.5.

Voor de beroepsfase wordt 1 punt toegekend voor het indienen van het beroepschrift tegen het besluit van 20 november 2015. Deze vergoeding wordt toegekend in aanvulling op (en niet in de plaats van) de bij de aangevallen uitspraak uitgesproken proceskostenveroordeling van 2,5 punt.

3.1.6.

Voor de hoger beroepsfase worden 1 punt voor het indienen van het verweerschrift, 1 punt voor het incidenteel hoger beroepschrift, 1 punt voor het schadeverzoek en 2 punten voor het verschijnen ter zitting op 30 januari 2020 en 10 september 2020 toegekend.

3.1.7.

Niet in geschil is dat het gewicht van de zaken op 1,5 moet worden gesteld. Mede gelet op de overwegingen 3.1.4. tot en met 3.1.6. worden de kosten begroot op € 3.150,- in bezwaar, € 787,50 in beroep en € 3.937,50 in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand. Voorts komen de gevraagde reiskosten in hoger beroep van € 46,82 (openbaar vervoer 2e klas) voor vergoeding in aanmerking. In totaal dient een bedrag van € 7.921,82 aan proceskosten te worden vergoed.