Centrale Raad van Beroep, 10-03-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:642, 18/3913 BBZ

Appellant ontving tot 1 mei 2017 als beginnend zelfstandige bijstand op grond van het Besluit bijstandverlening zelfstandigen 2004 (Bbz 2004). Op 9 februari 2017 heeft appellant per e-mailbericht een aanvraag om verlenging van de bijstand op grond van het Bbz 2004 gedaan voor de periode vanaf 1 mei 2017. Op 10 februari 2017 heeft de bijstandsconsulent van appellant (consulent) hem per e-mail bericht dat zij ervoor heeft gekozen pas in april 2017 een onderzoek te doen naar de exploitatieverwachtingen op basis van de tot dan toe behaalde resultaten. Een onderzoek in februari 2017 zou zinloos zijn, omdat op dat moment geen uitspraken kunnen worden gedaan voor de periode vanaf mei 2017.

Bij brief van 12 mei 2017, door het dagelijks bestuur ontvangen op 15 mei 2017, heeft appellant het dagelijks bestuur in gebreke gesteld in verband met het niet tijdig nemen van een besluit op de aanvraag van 9 februari 2017 en daarbij verzocht hem een dwangsom toe te kennen.

Bij besluit van 18 mei 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 12 december 2017 (bestreden besluit), heeft het dagelijks bestuur het verzoek om toekenning van een dwangsom afgewezen. Aan het bestreden besluit heeft het dagelijks bestuur primair ten grondslag gelegd dat het e-mailbericht van 9 februari 2017 niet als een aanvraag kan worden gekwalificeerd en subsidiair dat het e-mailbericht van de consulent van 10 februari 2017 als besluit op de aanvraag moet worden aangemerkt.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het e-mailbericht van

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het dagelijks bestuur heeft betoogd dat de Raad het hoger beroep wegens misbruik van recht niet-ontvankelijk moet verklaren. Het dagelijks bestuur wordt hierin niet gevolgd. Zoals de Raad eerder heeft overwogen in zijn uitspraak van 22 januari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:307, zijn voor het niet-ontvankelijk verklaren van een bij de rechter ingesteld rechtsmiddel wegens misbruik van recht zwaarwichtige gronden vereist. Zwaarwichtige gronden zijn onder meer aanwezig indien rechten en bevoegdheden zodanig evident zijn aangewend zonder redelijk doel of voor een ander doel dan waartoe zij gegeven zijn, dat het aanwenden van die rechten of bevoegdheden blijk geeft van kwade trouw. Een min of meer overmatig beroep op door de overheid geboden faciliteiten levert in het algemeen op zichzelf geen misbruik van recht op. Elk beroep op die faciliteiten brengt immers kosten met zich voor de overheid en benadeelt de overheid in zoverre. Wel kan het aantal malen dat een bepaald recht of bevoegdheid wordt aangewend, in combinatie met andere omstandigheden, bijdragen aan de conclusie dat sprake is van misbruik van recht. Appellant heeft door hoger beroep in te stellen tegen de aangevallen uitspraak geen misbruik van recht gemaakt. De algemene stelling van het dagelijks bestuur dat er 55 procedures van appellant bij de rechtbank Den Haag lopen en dat er ruim 800 werkprocessen op naam van appellant staan, is daarvoor onvoldoende. Het hoger beroep van appellant betreft een reëel geschilpunt in de rechtsverhouding tussen hem en het dagelijks bestuur. Niet is gebleken van een situatie dat appellant tegen eerdere afwijzingen van verzoeken om een dwangsom beroepen heeft ingesteld op steeds dezelfde gronden die in een eerdere uitspraak van de Raad of van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State al zijn verworpen.

Appellant heeft aangevoerd dat het dagelijks bestuur ten onrechte een tegenstrijdige primaire en een subsidiaire grondslag in het bestreden besluit heeft gehanteerd. Deze beroepsgrond slaagt niet. Geen geschreven of ongeschreven rechtsregel verzet zich ertegen dat een bestuursorgaan zich in een bestreden besluit op een primair en een subsidiair standpunt stelt.

Appellant heeft verder aangevoerd dat de rechtbank, nadat zij tot de conclusie was gekomen dat het bestreden besluit ondeugdelijk was gemotiveerd, het bestreden besluit had moeten vernietigen.

Deze beroepsgrond slaagt ook niet. Dat aan het bestreden besluit een motiveringsgebrek kleeft betekent niet zonder meer dat de rechtbank dat besluit had moeten vernietigen. Artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) biedt de rechtbank immers de mogelijkheid om een bestreden besluit ondanks een motiveringsgebrek in stand te laten indien aannemelijk is dat de belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld. Ofschoon uit de aangevallen uitspraak niet blijkt dat de rechtbank het bestreden besluit ondanks het geconstateerde motiveringsgebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Awb in stand heeft gelaten, bestaat geen aanleiding om de aangevallen uitspraak om die reden te vernietigen. Het motiveringsgebrek kan namelijk met toepassing van artikel 6:22 van de Awb worden gepasseerd, omdat aannemelijk is dat belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld. Ook indien het motiveringsgebrek zich niet zou hebben voorgedaan, zou een besluit met gelijke uitkomst zijn genomen. De volgende overwegingen liggen aan dit oordeel ten grondslag.

Uit 4.4.1 tot en met 4.4.5 volgt dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd, gelet op 4.4.4 met verbetering van gronden.

Het dagelijks bestuur heeft verzocht om appellant te veroordelen in de proceskosten. Ingevolge artikel 8:75, eerste lid, derde volzin, van de Awb kan een natuurlijk persoon slechts in de proceskosten worden veroordeeld in geval van kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht. Daarvan is in dit geval, gelet op wat in 4.1 is overwogen, geen sprake.