Centrale Raad van Beroep, 01-04-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:849, 19/355 WW

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank het rapport van de verzekeringsarts van 10 november 2016 ten onrechte zo heeft uitgelegd dat hieruit alleen naar voren komt dat appellant op (of rond) 8 augustus 2016 zijn eigen werk wegens ziekte niet heeft kunnen doen. Appellant heeft in hoger beroep medische gegevens van zijn huisarts ingediend, waaruit volgens hem blijkt dat hij in de periode van 4 juli 2016 tot en met 30 mei 2017 arbeidsongeschikt was. Ook heeft appellant een brief van zijn behandelend psycholoog ingediend waaruit blijkt dat hij van 25 januari 2017 tot en met 29 maart 2017 onder behandeling was en dat deze behandeling niet is beëindigd wegens herstel. Appellant heeft voorts verwezen naar de verklaring van zijn ex-collega Blokker, die door hem als getuige is meegebracht naar de zitting.

Met betrekking tot de stelling dat appellant in de periode vanaf 31 mei 2017 (subsidiair vanaf 22 september 2016) tot en met 31 augustus 2017 onbetaald verlof heeft gehad heeft hij aangevoerd dat hij met werkgeefster is overeengekomen dat hij geen arbeid zou verrichten en geen loon zou ontvangen. Wat hierover is overeengekomen is schriftelijk vastgelegd in de vaststellingsovereenkomst. Het feit dat een en ander is gebeurd in het kader van de beëindiging van het dienstverband doet hier volgens appellant niet aan af.

Anders dan appellant stelt heeft de rechtbank het rapport van de verzekeringsarts van 10 november 2016 niet onjuist uitgelegd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat uit dit rapport alleen naar voren komt dat appellant op (of rond) 8 augustus 2016 zijn eigen werk wegens ziekte niet heeft kunnen doen.

Ook met de door appellant in hoger beroep overgelegde informatie van zijn huisarts en behandelend psycholoog heeft appellant zijn ongeschiktheid voor zijn werk als gevolg van ziekte gedurende de door hem gestelde periode niet afdoende onderbouwd. Duidelijk is dat sprake was van een conflict tussen appellant en werkgeefster, dat hij daardoor bepaalde klachten had en dat hij daarvoor hulp heeft gezocht. In lijn daarmee heeft de huisarts de problematiek van appellant consequent aanmerkt als “probleem met werksituatie”. Daarmee is echter niet gezegd dat appellant zijn werk gedurende de gehele door hem gestelde periode door ziekte niet kon verrichten. De huisarts heeft appellant vanwege zijn problematiek in december 2016 verwezen naar de psycholoog. Uit de informatie van de psycholoog komt naar voren dat de behandeling door de psycholoog een zeer beperkt karakter heeft gehad. Appellant is begin 2017 gezien voor een intakegesprek, waarbij is afgesproken de rechtszaak, naar de Raad aanneemt de kort gedingprocedure over de loonvordering, af te wachten. Na de rechtszaak heeft appellant te kennen gegeven enkele gesprekken te willen, maar later heeft hij daar alsnog van afgezien. Ook hieruit kan niet worden afgeleid dat appellant niet in staat was te werken.

Gelet op het door het Uwv in hoger beroep overgelegde rapport van de verzekeringsarts van 29 maart 2017 is veeleer aannemelijk dat appellant slechts een beperkte tijd door ziekte buiten staat is geweest zijn werk te doen. Uit dit rapport blijkt dat de verzekeringsarts appellant, na inlichtingen te hebben ingewonnen bij de bedrijfsarts van werkgeefster en de huisarts van appellant, per 14 september 2016 weer geschikt heeft geacht voor zijn eigen werk.

De door appellant naar de zitting meegenomen ex-collega [naam] heeft verklaard dat hij in appellant in de zomer van 2016 heeft gezien. Hij zag er toen slecht uit, had huidproblemen en zat niet goed in zijn vel. Dit kwam door problemen met de directeur en de verkoopleider van werkgeefster. [naam] heeft toen tegen appellant heeft gezegd dat hij naar de dokter moest gaan. Daarna zag [naam] appellant maandelijks. Hij zag dat het steeds slechter met hem ging. De verklaring van [naam] bevestigt dat sprake was van een probleem in de werksfeer en dat appellant hierdoor bepaalde klachten had. Nu [naam] niet medisch geschoold is voert het te ver uit zijn verklaring conclusies te trekken over de mogelijkheid van appellant om te werken.

Appellant heeft verzocht de verzekeringsarts als getuige te horen om (meer) duidelijkheid te verkrijgen over de gezondheidssituatie van appellant in de relevante periode. Dit verzoek wordt niet ingewilligd. Het horen van de verzekeringsarts is niet noodzakelijk voor de vaststelling van de feiten. De verzekeringsarts heeft in zijn rapporten vermeld wat hem bekend was over de gezondheidssituatie van appellant. Niet te verwachten is dat hij nu, drie jaar na zijn laatste rapport, in staat zal zijn meer informatie te verschaffen dan al in dat rapport is opgenomen. Daar komt bij dat het horen van de verzekeringsarts zich moeilijk laat rijmen met de bewijspositie van appellant als geschetst in 4.4.

Gelet op wat is overwogen in 4.5.1 tot en met 4.5.5 wordt geoordeeld dat een voorverlenging van de referteperiode op grond van artikel 17a, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW niet aan de orde is.

Appellant heeft zich primair op het standpunt gesteld dat hij van 31 mei 2017 tot het einde van de referteperiode op 31 augustus 2017 onbetaald verlof heeft genoten. Deze periode telt 13 weken. Gelet op de in 4.5.5 vermelde conclusie voldoet appellant ook als wordt aangenomen dat hier sprake is van onbetaald verlof in de zin van artikel 17a, eerste lid, aanhef en onder c, van de WW niet aan de referte-eis. Dit betekent dat voor wat betreft deze periode in het midden kan worden gelaten of sprake is van onbetaald verlof in voornoemde zin.

Gelet op wat is overwogen in 4.6.1 tot en met 4.6.2 wordt geoordeeld dat, zo al een voorverlenging van de referteperiode op grond van artikel 17a, eerste lid, aanhef en onder c, van de WW aan de orde is, deze uitsluitend betrekking kan hebben op de periode van 31 mei 2017 tot het einde van de referteperiode op 31 augustus 2017. Nu deze periode slechts 13 weken beslaat en appellant hiermee niet aan de referte-eis kan voldoen zal in het midden worden gelaten of ten aanzien van deze periode is voldaan aan de voorwaarden voor een voorverlenging van de referte-periode.