Centrale Raad van Beroep, 06-10-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2489, 20/2663 WMO15

Appellant, geboren in 1984, heeft fysieke en psychische beperkingen. Hij ontvangt ondersteuning op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Appellant heeft zich bij het college gemeld voor aanvullende ondersteuning en een daartoe strekkende aanvraag ingediend.

Het college heeft bij besluit van 12 april 2018 aan appellant op grond van de Wmo 2015 met ingang van 1 april 2018 een maatwerkvoorziening vervoerskosten verstrekt in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb). Het college heeft bij afzonderlijk besluit van 12 april 2018, voor zover van belang, aan appellant op grond van de Wmo 2015 voor de periode van 1 april 2018 tot en met 30 maart 2021 een maatwerkvoorziening individuele begeleiding voor de doelgroep psychiatrie van 10,5 uur per week in de vorm van een pgb verstrekt.

Het college heeft bij besluit van 26 september 2019 (bestreden besluit) de bezwaren tegen de besluiten van 12 april 2018 gedeeltelijk gegrond verklaard. Het college heeft de hoogte van het pgb voor de maatwerkvoorziening individuele begeleiding voor de doelgroep psychiatrie van 10,5 uur per week vastgesteld op € 28.277,34 op jaarbasis, waarbij het college is uitgegaan van een tarief voor een zorgaanbieder van € 51,79 per uur. Daarnaast heeft het college in plaats van de maatwerkvoorziening vervoerskosten aan appellant voor de periode van 1 april 2018 tot en met 30 maart 2021 een maatwerkvoorziening individuele begeleiding voor de doelgroep psychiatrie van 2,5 uur per week in de vorm van een pgb verstrekt. Het college is hierbij uitgegaan van het tarief voor een informele zorgverlener van € 24,63 per uur. Het college heeft dit besluit gebaseerd op de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Tilburg 2018 (Verordening 2018).

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft hiertoe, voor zover van belang, overwogen dat appellant een zorgovereenkomst heeft gesloten met [bedrijf], vertegenwoordigd door [naam ondersteuner] (ondersteuner). De ondersteuner woont op hetzelfde adres als appellant en maakt deel uit van zijn huishouden. Nu [bedrijf] niet is ingeschreven in het handelsregister en evenmin een AGB-code is ingevuld, wordt uitgegaan van een informele zorgverlener als bedoeld in de Verordening 2018. Het college heeft daarom terecht de hoogte van het pgb voor de individuele begeleiding van 2,5 uur per week gebaseerd op het tarief voor een informele zorgverlener. De rechtbank heeft verder overwogen dat geen aanleiding bestaat de hoogte van het pgb voor de individuele begeleiding van 10,5 uur per week te baseren op het door appellant geclaimde tarief van € 61,65.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft aangevoerd dat de hoogte van het pgb voor de individuele begeleiding van 2,5 uur per week ten onrechte is gebaseerd op het tarief voor een informele zorgverlener. Anders dan de rechtbank heeft overwogen kwalificeert de onderneming van de ondersteuner als zorgaanbieder en niet als informele zorgverlener. Appellant heeft daarnaast herhaald dat de hoogte van het pgb voor de individuele ondersteuning van 10,5 uur per week moet worden gebaseerd op een uurtarief van € 61,65, zoals opgenomen in de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Tilburg juni 2019 (Verordening juni 2019). Artikel 11.5, zesde lid, van de Verordening juni 2019 bepaalt dat ten gunste van de cliënt kan worden afgeweken van de overgangsbepalingen en de Verordening juni 2019 bevat een voor appellant gunstiger tarief dan de Verordening 2018. Appellant heeft verder vergoeding van wettelijke rente gevraagd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het betoog dat op grond van artikel 11.5, zesde lid, niet de Verordening 2018, maar de Verordening juni 2019 van toepassing is, omdat deze verordening een voor appellant gunstiger tarief bevat, slaagt niet. In de Verordening juni 2019 wordt uitgegaan van een geheel ander systeem, waarin de aan appellant verstrekte maatwerkvoorziening individuele begeleiding voor de doelgroep psychiatrie niet voorkomt. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat toepassing van de Verordening juni 2019 tot een gunstiger resultaat leidt.

De rechtbank heeft het voorgaande niet onderkend, zodat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen voor zover daarbij de hoogte van het pgb voor de maatwerkvoorziening individuele begeleiding voor de doelgroep psychiatrie van 2,5 uur per week is gebaseerd op het tarief voor een informele zorgverlener. Door de verschillende indexaties van de tarieven beschikt de Raad over onvoldoende gegevens om zelf in de zaak te voorzien, zodat het college zal worden opgedragen een nieuwe beslissing op het bezwaar te nemen met inachtneming van deze uitspraak. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te bepalen dat tegen het door het college nieuw te nemen besluit slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

Verder veroordeelt de Raad het college tot betaling aan appellant van een vergoeding van schade bestaande uit de wettelijke rente over het aan appellant na te betalen pgb met toepassing van artikel 4:102, tweede lid, van de Awb.