Centrale Raad van Beroep, 23-02-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:483, 18/791 PW

1.1.

Appellant ontving vanaf 3 december 2013 bijstand naar de norm voor een alleenstaande, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW).

1.2.

In het kader van een heronderzoek naar het recht op bijstand van appellant heeft een medewerker van de gemeente Rotterdam (medewerker) appellant uitgenodigd voor een gesprek op 1 september 2016 en hem verzocht onder meer bankafschriften van de laatste drie maanden mee te nemen van alle rekeningen op zijn naam. Appellant heeft tijdens dit gesprek verklaard dat hij veel gokt. Naar aanleiding van de door appellant bij het gesprek overgelegde gegevens heeft de medewerker aan appellant verzocht bankafschriften over de periode van 1 augustus 2015 tot 1 juli 2016 over te leggen. Op de door appellant overgelegde bankafschriften staan in de periode van augustus 2015 tot augustus 2016 geldopnames bij gokinstellingen, vaak meerdere keren kort na elkaar, vermeld. De geldopnames varieerden van € 20,- tot € 300,- per opname en van € 167,- tot € 1.270,- per maand. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in de rapportage van 22 september 2016.

1.3.

Het college heeft in de onder 1.2 genoemde onderzoeksresultaten aanleiding gezien bij besluit van 11 oktober 2016 de bijstand van appellant over de periode van 1 augustus 2015 tot en met 31 augustus 2016 te herzien (lees: in te trekken) en de over die periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 11.826,06 van appellant terug te vorderen. Bij besluit van 4 januari 2017 heeft het college de vordering verhoogd met € 3.571,07 aan belasting en premies.

1.4.

Bij besluit van 1 mei 2017 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellant tegen het besluit van 11 oktober 2016 gegrond verklaard, in die zin dat de periode van intrekking wordt beperkt tot de periode van 1 augustus 2015 tot en met 31 juli 2016, met uitzondering van de maand november 2015, en het bruto terugvorderingsbedrag bepaald op € 14.371,59. Het college heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden door zijn gokactiviteiten niet te melden. Het recht op bijstand is achteraf niet meer vast te stellen, omdat een administratie of boekhouding ontbreekt.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De te beoordelen perioden lopen van 1 augustus 2015 tot en met 31 oktober 2015 en van 1 december 2015 tot en met 31 juli 2016.

4.2.

Intrekking en terugvordering van bijstand zijn voor de betrokkene belastende besluiten. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking en terugvordering is voldaan in beginsel op de bijstandverlenende instantie. Dit betekent dat de bijstandverlenende instantie de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen.

4.3.

Niet in geschil is dat appellant in de te beoordelen perioden gokactiviteiten heeft verricht. Appellant heeft aangevoerd dat hij aan een gokverslaving leed en dat hij uit het gokken geen inkomsten heeft gehad. Hij betwist dan ook dat hij zijn inlichtingenverplichting heeft geschonden. Deze beroepsgrond slaagt niet.

4.4.

Vaststaat dat appellant geen melding heeft gemaakt van zijn gokactiviteiten en van de gokopbrengsten. Appellant heeft dan ook, gelet op 4.3.1 en 4.3.2, de inlichtingenverplichting geschonden. Het lag in die situatie op de weg van appellant om aannemelijk te maken dat hij, als hij daarvan wel melding had gemaakt, recht op aanvullende bijstand zou hebben gehad.

4.5.

Appellant heeft aangevoerd dat hij de opgenomen gelden geheel heeft uitgegeven in gokinstellingen, zodat het recht kan worden vastgesteld. Deze beroepsgrond slaagt niet.

4.6.

Appellant heeft aangevoerd dat ten onrechte geen belangenafweging heeft plaatsgevonden en dat het evenredigheids- en het proportionaliteitsbeginsel zijn geschonden. Appellant was gokverslaafd, heeft geen winsten behaald met het gokken en door deze besluitvorming zijn de schulden van appellant verder opgelopen. Deze beroepsgrond slaagt niet.

4.7.

Uit 4.4 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.