Centrale Raad van Beroep, 18-03-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:626, 18/2329 WAZ

1.1.

Bij besluit van 16 juni 2008 heeft het Uwv appellante, na een medische en arbeidskundige beoordeling, in verband met sinds 25 november 2004 bestaande arbeidsongeschiktheid per 1 juni 2007 een pro-rata uitkering ingevolge de Wet arbeidsongeschiktheidsverzekering Zelfstandigen (WAZ) toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%.

1.2.

In april 2013 heeft appellante bij het Uwv gemeld dat zij met ingang van 29 april 2013 om gezondheidsredenen minder is gaan werken, en heeft zij onder meer om een herkeuring verzocht. Bij besluit van 18 februari 2014 heeft het Uwv, na een medische en arbeidskundige beoordeling, de WAZ-uitkering van appellante per 25 april 2014 ingetrokken, omdat haar mate van arbeidsongeschiktheid minder dan 25% bedraagt. Bij besluit van 2 september 2014 heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 22 januari 2015 heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het besluit van 2 september 2014 niet-ontvankelijk verklaard. Bij uitspraak van 28 mei 2015 heeft de rechtbank het door appellante ingestelde verzet ongegrond verklaard.

1.3.

1.4.

Op 9 september 2017 heeft appellante bij het Uwv een verzoek ingediend om terug te komen van het in 1.1 genoemde besluit van 16 juni 2008, omdat daarbij ten onrechte de eerste arbeidsongeschiktheidsdag is gesteld op 25 november 2004 als gevolg waarvan de berekening van het maatmaninkomen onjuist is geweest. Ter onderbouwing van haar stelling dat het Uwv had moeten uitgaan van een eerste arbeidsongeschiktheidsdag van 9 mei 2005 heeft appellante verwezen naar het (door de Svb op 22 augustus 2017 aan het Uwv opgestuurde) formulier E205, gegevens over de omzet/winst in 2004 en 2005 en een uittreksel van de Portugese sociale dienst. Bij besluit van 21 november 2017 heeft het Uwv het verzoek om terug te komen van het besluit van 16 juni 2008 afgewezen. Het bezwaar tegen het besluit van 21 november 2017 heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 1 februari 2018 (bestreden besluit 2) ongegrond verklaard.

2.1.

Bij de aangevallen uitspraak 1 heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit 1 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv terecht het standpunt heeft ingenomen dat appellante niet is aan te merken als verzekerde voor de WAZ. De rechtbank heeft het beroep op het vertrouwensbeginsel, op artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM en op Verordening (EG) nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 29 april 2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (Vo 883/2004) juncto Verordening (EG) nr. 987/2009 (Vo 987/2009) verworpen.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak 2 heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit 2 gegrond verklaard, bestreden besluit 2 vernietigd maar de rechtsgevolgen daarvan in stand gelaten. Wat betreft het verzoek om herziening voor het verleden heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv in het bestreden besluit 2 terecht heeft geoordeeld dat appellante geen nieuwe feiten of omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb heeft vermeld, zodat er voor het Uwv geen aanleiding bestond om terug te komen van het besluit van 16 juni 2008. Wat betreft het verzoek om herziening voor de toekomst heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv met de rapporten van 16 april 2008 en 21 november 2017 van de verzekeringsarts voldoende heeft gemotiveerd dat hij bij de vaststelling van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag niet is uitgegaan van een verkeerde datum, en dat appellante geen stukken heeft overgelegd op grond waarvan anders geconcludeerd had moeten worden.

3.1.

In hoger beroep tegen aangevallen uitspraak 1 heeft appellante betoogd dat zij (in ieder geval op basis van het beginsel van de rechtszekerheid) wel tot de kring der verzekerden van de WAZ behoort. Volgens appellante heeft zij, naar aanleiding van haar melding toegenomen arbeidsongeschiktheid per 28 januari 2016, dan ook recht op toepassing van de in de WAZ opgenomen Amberregeling. Appellante heeft, onder verwijzing naar diverse verordeningen, betoogd dat essentieel is dat in deze zaak de verplichte correspondentie van het Uwv met Portugal heeft ontbroken. Appellante heeft ook gesteld dat zij door het Uwv lang heeft gemeend dat zij recht had op een WAZ-uitkering, zodat een legitimate expectation is ontstaan. Appellante heeft verder haar beroep op het vertrouwensbeginsel herhaald, en heeft gesteld dat het Uwv in het besluit van 23 september 2016 heeft vermeld dat op zich de mogelijkheid bestaat dat aan haar een WAZ-uitkering wordt toegekend na toename van de beperkingen waarvoor zij tot 25 april 2014 WAZ-uitkering ontving. Tot slot heeft appellante verzocht om vergoeding van de door haar geleden materiële en immateriële schade ter hoogte van € 100.000,-

3.2.

4.1.

Bij de Wet einde toegang verzekering WAZ is de toegang tot de verplichte arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen per 1 augustus 2004 afgesloten. Verzekerd is slechts nog degene die voor 1 augustus 2004 arbeidsongeschikt is geworden. Het Uwv heeft vastgesteld dat appellante op 25 november 2004 arbeidsongeschikt is geworden. Naar nationaal recht had appellante dus geen recht op een uitkering ingevolge de WAZ.

4.3.

Appellante heeft betoogd dat essentieel is dat in deze zaak de verplichte correspondentie van het Uwv met het Portugese orgaan heeft ontbroken. Wat er ook zij van de stelling dat het Uwv had moeten corresponderen met het Portugese orgaan, niet valt in te zien welke gegevens het Uwv bij de besluitvorming die hier aan de orde is zou hebben gemist.

4.5.

4.6.

Uit de gedingstukken blijkt dat appellante bijzonder ontstemd is over het feit dat zij naar aanleiding van haar arbeidsongeschiktheidsclaim per 28 januari 2016 door het Uwv is opgeroepen en vijf dagen lang intensieve medische expertise-onderzoeken heeft moeten ondergaan, terwijl het Uwv uiteindelijk in bestreden besluit 1 tot de conclusie is gekomen dat zij niet verzekerd was op grond van de WAZ. Overwogen wordt dat dit gevoel van appellante volledig te begrijpen is. Het kan evenwel niet tot een andere conclusie leiden dan dat appellante per 28 januari 2016 niet (fictief) verzekerd was, nationaalrechtelijk noch internationaalrechtelijk.

4.7.

Uit 4.1 tot en met 4.6 volgt dat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat appellante naar aanleiding van haar arbeidsongeschiktheidsclaim per 28 januari 2016 geen recht had op een WAZ-uitkering.

5.1.

Het verzoek van appellante van 9 september 2017 strekt ertoe dat het Uwv terugkomt van het besluit van 16 juni 2008, omdat het Uwv is uitgegaan van 25 november 2004 als eerste arbeidsongeschiktheidsdag in plaats van 9 mei 2005.

5.2.

Het Uwv heeft op dit verzoek om herziening van de WAZ-uitkering beslist met overeenkomstige toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Dit betekent dat de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Als het besluit van het bestuursorgaan die toets doorstaat, kan de bestuursrechter niettemin aan de hand van wat de rechtzoekende heeft aangevoerd tot het oordeel komen dat het besluit op de herhaalde aanvraag evident onredelijk is (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 27 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5115).

5.3.

Onder nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden worden verstaan feiten of omstandigheden die na het eerdere besluit zijn voorgevallen, dan wel feiten of omstandigheden die weliswaar vóór het eerdere besluit zijn voorgevallen, maar die niet vóór dat besluit konden worden aangevoerd. Nieuw gebleken feiten zijn ook bewijsstukken van al eerder gestelde feiten of omstandigheden, als deze bewijsstukken niet eerder konden worden overgelegd.

5.4.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellante bij haar verzoek om herziening van de WAZ-uitkering geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden heeft vermeld in de zin van artikel 4:6 van de Awb. De overwegingen hierover in de aangevallen uitspraak worden onderschreven. Wat appellante in dit geval heeft aangevoerd, leidt niet tot het oordeel dat het bestreden besluit evident onredelijk is.

6. De overwegingen 4.1 tot en met 5.4 leiden tot de conclusie dat de hoger beroepen niet slagen en de aangevallen uitspraken moeten worden bevestigd, waarvan aangevallen uitspraak 2 voor zover aangevochten. Gelet op dit oordeel is voor een veroordeling tot schadevergoeding geen ruimte. Het verzoek daartoe in 18/2329 dient daarom te worden afgewezen.

7. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.