Centrale Raad van Beroep, 07-04-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:763, 19/1297 WIA

Op grond van artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA wordt voor de berekening van een uitkering waarop op grond van deze wet recht bestaat, als dagloon beschouwd 1/261 deel van het loon dat de werknemer verdiende in de periode van één jaar die eindigt op de laatste dag van het aangiftetijdvak voorafgaande aan het aangiftetijdvak waarin de ziekte die tot volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid of gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid heeft geleid, is ingetreden.

Op grond van artikel 13, derde lid, van de Wet WIA worden bij of krachtens algemene maatregel van bestuur met betrekking tot de vaststelling van het dagloon, bedoeld in het eerste lid, en de herziening ervan nadere en zo nodig afwijkende regels gesteld. Deze regels zijn gesteld bij het Dagloonbesluit, dat met ingang van 1 juni 2013 in werking is getreden (Dagloonbesluit, Stb. 2013, 185). Voor dit geding is van toepassing het Dagloonbesluit, zoals dat luidt met ingang van 1 april 2017.

Op grond van artikel 13, eerste lid, van het Dagloonbesluit wordt onder referteperiode verstaan de periode van één jaar die eindigt op de laatste dag van het aangiftetijdvak voorafgaande aan het aangiftetijdvak waarin de arbeidsongeschiktheid is ingetreden.

Op grond van artikel 16 van het Dagloonbesluit is het uitgangspunt voor de berekening van het dagloon voor de Wet WIA het in de referteperiode genoten loon. Op grond van artikel 14 van het Dagloonbesluit wordt in dit verband onder loon verstaan loon in de zin van artikel 16 van de Wet financiering sociale verzekeringen.

Artikel 15 van het Dagloonbesluit luidt voor zover van belang als volgt:

1. Voor de toepassing van dit hoofdstuk wordt de werknemer geacht zijn loon te hebben genoten in het aangiftetijdvak waarover een werkgever van dat loon opgave heeft gedaan.

2. Onder loon als bedoeld in artikel 14 wordt mede begrepen het loon waarvan de werknemer aantoont dat dit in de referteperiode vorderbaar maar niet tevens inbaar is geworden. Voor de toepassing van dit hoofdstuk wordt de werknemer geacht dit loon te hebben genoten in het aangiftetijdvak waarin het vorderbaar is geworden.

De beroepsgrond dat voor de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid en voor de vaststelling van het WIA-dagloon ten onrechte twee verschillende beoordelingskaders worden toegepast heeft de rechtbank terecht verworpen. Zoals de Raad eerder heeft geoordeeld, zie bijvoorbeeld de uitspraak van 18 maart 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP8458, zijn maatmanloon en dagloon niet hetzelfde; het gebruik ervan is gebaseerd op verschillende wettelijke bepalingen en zij dienen ook niet dezelfde doelen.

Een algemeen verbindend voorschrift dat geen wet in formele zin is, kan door de rechter in een zaak over een besluit dat op zo’n voorschrift berust, worden getoetst op rechtmatigheid. In het bijzonder gaat het daarbij om de vraag of het voorschrift niet in strijd is met hogere regelgeving. De rechter komt tevens de bevoegdheid toe te bezien of het betreffende algemeen verbindend voorschrift een voldoende deugdelijke grondslag biedt voor het in geding zijnde besluit. Bij die indirecte toetsing van het algemeen verbindend voorschrift vormen de algemene rechtsbeginselen en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur een belangrijk richtsnoer, waarbij de toetsing wordt verricht op de wijze als door de Raad is uiteengezet in zijn uitspraak van 1 juli 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2016. Zoals in die uitspraak is overwogen, kan de enkele strijd met formele beginselen als het beginsel van zorgvuldige besluitvorming (artikel 3:2 van de Awb) en het motiveringsbeginsel niet leiden tot het onverbindend achten van een algemeen verbindend voorschrift. Als de bestuursrechter als gevolg van een gebrekkige motivering of onzorgvuldige voorbereiding van het voorschrift niet kan beoordelen of er strijd met het evenredigheidsbeginsel is, kan hij het voorschrift wel buiten toepassing laten en een daarop berustend besluit vernietigen.

De stelling van appellant dat voor de berekening van het WIA-dagloon moet worden uitgegaan van het loon dat hij bij de [naam instelling] verdiende, omdat dat volgens hem een meer representatief beeld van het inkomensverlies geeft, komt erop neer dat een andere referteperiode zou moeten worden gehanteerd bij de vaststelling van het WIA-dagloon. De referteperiode volgt echter dwingend uit artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA en artikel 13, eerste lid, van het Dagloonbesluit. Deze referteperiode is gerelateerd aan het moment van intreden van de arbeidsongeschiktheid en niet, zoals bij de WW, aan het moment van intreden van het arbeidsurenverlies. De wet- en regelgeving biedt geen ruimte voor een andere referteperiode. De uitkomst van de door het Uwv voor de berekening van het dagloon in aanmerking genomen WW-uitkering en loon bij [BV 1] en [BV 2] is in overeenstemming met de wet- en regelgeving. Er is geen aanleiding om deze in het geval van appellant buiten toepassing te laten.

De door appellant aangehaalde uitspraak van de Raad van 19 juli 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2406, heeft betrekking op de vaststelling van het dagloon voor de WW. Dit betreft een andere situatie dan hier aan de orde en is daarom in deze zaak niet van betekenis.

Ook voor het subsidiaire standpunt van appellant dat voor de hoogte van de in het refertejaar genoten WW-uitkering uitgegaan dient te worden van het ongemaximeerde WWdagloon zijn in de wet- en regelgeving geen aanknopingspunten te vinden.

Over de in april 2015 door [BV 1] aan appellant gedane betaling oordeelt de Raad als volgt. Niet in geschil is dat het loon over de maanden januari en februari 2015 door [BV 1] in april 2015, dus na afloop van de referteperiode, aan appellant is uitbetaald. In geschil is de vraag of dit loon moet worden toegerekend aan de maand februari 2015, zoals appellant heeft gesteld.

Het Uwv is voor de berekening van het WIA-dagloon uitgegaan van het volgens de polisadministratie tijdens het refertejaar door [BV 1] aan de Belastingdienst opgegeven loon, zoals dat ten tijde van de dagloonvaststelling uit Suwinet volgde.

Uit vaste rechtspraak van de Raad, zie bijvoorbeeld de uitspraak van 19 augustus 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2789, volgt dat het Uwv mag uitgaan van de gegevens in de polisadministratie, tenzij appellant aantoont dat deze gegevens onjuist zijn.

Volgens artikel 2 van de Beleidsregels Uwv gebruik polisgegevens (Stcrt. 21 juli 2009, nr. 11028, Beleidsregels), zoals deze luidden ten tijde van de dagloonvaststelling, gebruikt het Uwv, behoudens het bepaalde in artikel 3, voor besluiten over de vaststelling van het dagloon en het maatmanloon de gegevens die aanwezig zijn in de polisadministratie. Ingevolge artikel 3, eerste lid, van de Beleidsregels gebruikt het Uwv, indien het vaststelt dat de gegevens in de polisadministratie niet kunnen worden gebruikt, gegevens uit een andere bron. Uit de toelichting bij artikel 3 van de Beleidsregels komt naar voren dat, als het Uwv heeft vastgesteld dat een gegeven in de polisadministratie niet kan worden gebruikt, omdat de werknemer aantoont dat een gegeven onjuist is, de werkgever alsnog een gecorrigeerde loonaangifte zal moeten doen, opdat het Uwv met het juiste loon rekening kan houden, zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 30 september 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3324.

De Raad volgt niet de stelling van appellant dat de gegevens in de polisadministratie, waarvan het Uwv is uitgegaan en voor zover betrekking hebbend op het loon van [BV 1] over de maanden januari en februari 2015, onjuist zijn en dat het Uwv met de gecorrigeerde loonstaat van [BV 1] van 5 september 2019 rekening had moeten houden. In de verklaring van 28 september 2015 heeft [BV 1] vermeld dat in april 2015 aan appellant het aan hem toekomende salaris over de maanden januari en februari 2015 is uitbetaald en dat met appellant is overeengekomen dat salarisafrekeningen immer na afloop van het voorgaande kwartaal plaatsvinden in de eerste maand volgend op het betreffende kwartaal. Deze wijze van salarisbetalingen blijkt ook uit het overzicht uit Suwinet van 3 mei 2017. Zo is het loon dat in de maand april 2014 is uitbetaald, meegenomen bij de berekening van het WIAdagloon van appellant, omdat dit bedrag volgens de polisadministratie is toegerekend aan de maand april 2014, terwijl het loon betrekking heeft op de maanden januari, februari en maart 2014. De meer dan vier jaar later gecorrigeerde opgave door [BV 1] van het loon over de maanden januari en februari 2015, waarbij het loon over deze maanden alsnog is toegerekend aan de maand februari 2015, op grond waarvan appellant stelt dat eerder sprake was van een onjuiste opgave, valt hiermee niet te rijmen. De verklaring van [BV 1] van 22 juni 2018 dat op 23 februari 2015 sprake zou zijn van een beëindiging van het dienstverband tussen appellant en [BV 1] en dat daarom de betaling in april 2015 dient te worden beschouwd als een eindafrekening, is noch in overeenstemming met de eerdere verklaring van [BV 1] van 28 september 2015 noch met de gegevens in Suwinet van 3 mei 2017. Volgens deze gegevens is van een beëindiging van het dienstverband per 23 februari 2015 geen sprake. Weliswaar hebben na april 2015 geen salarisbetalingen meer plaatsgevonden van [BV 1] aan appellant, maar appellant is op 15 april 2015 wegens hartfalen volledig en duurzaam uitgevallen voor al zijn werkzaamheden.

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het loon dat in april 2015 is uitbetaald ook niet met toepassing van artikel 15, tweede lid, van het Dagloonbesluit tot het voor de dagloonvaststelling in aanmerking te nemen loon kan worden gerekend. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden geheel onderschreven.

Tot slot wordt geoordeeld dat de beslissing op bezwaar van 13 november 2015 in het kader van een procedure over de WW-uitkering niet van betekenis is voor deze zaak. In het kader van de WW was de vraag aan de orde of appellant vanaf 20 februari 2015 nog werkzaamheden had verricht. Onderhavige procedure gaat over de vraag of het loon dat in april 2015 door [BV 1] aan appellant is uitbetaald meegenomen dient te worden voor de berekening van het WIA-dagloon.