Centrale Raad van Beroep, 19-10-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2258, 21/1794 WIA

Appellant is werkzaam geweest als marketing-, relatie- en kwaliteitsmanager voor 40,62 uur per week. Op 24 augustus 2006 heeft hij zich ziekgemeld vanwege whiplashklachten als gevolg van een verkeersongeval op 31 maart 2004. In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft appellant het spreekuur van een verzekeringsarts bezocht. Deze arts heeft na onderzoek vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen, zoals neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 10 november 2008. In het rapport van 10 november 2008, onder punt 6 “Planning”, heeft de verzekeringsarts vermeld dat de casus wordt overgedragen aan een arbeidsdeskundige en dat een heronderzoek aan de orde is over één jaar. Vervolgens heeft een arbeidsdeskundige geen passende functies kunnen selecteren en is aan appellant met ingang van 21 augustus 2008 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100%. Na het einde van de loongerelateerde WGA-uitkering is deze uitkering bij besluit van 24 november 2009 met ingang van 21 mei 2010 omgezet in een WGA-loonaanvullingsuitkering, eveneens naar volledige arbeidsongeschiktheid. Tegen dit besluit is geen bezwaar gemaakt.

Naar aanleiding van een herbeoordeling in 2014 heeft het Uwv na een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek bij besluit van 26 februari 2014 vastgesteld dat het arbeidsongeschiktheidspercentage is gewijzigd naar 47,53% en daarbij bepaald dat de hoogte van WGA-loonaanvullingsuitkering niet wijzigt tot 1 maart 2016. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 28 oktober 2014 ongegrond verklaard, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is gewijzigd naar 49,75%. Tegen dit besluit is geen beroep ingesteld.

Bij besluit van 2 februari 2016 heeft het Uwv de WGA-loonaanvullingsuitkering met ingang van 1 maart 2016 beëindigd en met ingang van die datum omgezet naar een WGAvervolguitkering. De vervolgens door appellant ingestelde bezwaar-, beroeps- en hogerberoepsprocedure heeft geleid tot de uitspraak van de Raad van 8 maart 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:489, waarin is bepaald dat het Uwv een nieuwe beslissing op bezwaar dient te nemen met inachtneming van wat in de uitspraak is overwogen. Ter uitvoering van deze uitspraak heeft het Uwv bij gewijzigd besluit van 21 april 2021 aan appellant met ingang van 1 maart 2016 een IVA-uitkering toegekend.

Bij brief van 4 augustus 2019 heeft appellant, voor zover in deze hogerberoepsprocedure van belang, het Uwv verzocht alsnog de in het rapport van 10 november 2008 door de verzekeringsarts aangezegde herbeoordeling uit te voeren per november 2009. Appellant heeft daarbij opgemerkt dat in 2008 ten onrechte niet is beoordeeld of de volledige arbeidsongeschiktheid ook als duurzaam moet worden beschouwd en dat daarom per november 2009 alsnog de duurzaamheid van de arbeidsbeperkingen beoordeeld dient te worden. Bij besluit van 11 december 2019 heeft het Uwv geen aanleiding gezien de herbeoordeling per november 2009 uit te voeren, omdat appellant geen nieuw medisch feit heeft aangedragen waaruit zou blijken dat sprake zou zijn van een wijziging in de medische situatie van appellant per november 2009.

Appellant heeft daartegen aangevoerd dat een aangezegde herbeoordeling dient plaats te vinden en dat het Uwv onzorgvuldig heeft gehandeld door deze herbeoordeling niet uit te voeren. Bij besluit van 4 augustus 2020 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant ongegrond verklaard. Daartoe heeft het Uwv overwogen dat appellant geen procesbelang heeft bij zijn verzoek om een herbeoordeling in 2009, omdat door de rechtens vaststaande mate van arbeidsongeschiktheid in 2014 van 49,75% een herbeoordeling over de situatie in 2009 niet kan leiden tot de toekenning van een IVA-uitkering.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd procesbelang te hebben bij het besluit van 11 december 2019, omdat hij meent dat hij reeds per november 2009 in aanmerking dient te komen voor een IVA-uitkering. Ook heeft appellant het standpunt van het Uwv bestreden dat hij geen feiten heeft aangevoerd op grond waarvan hij per november 2009 al dusdanige medische problemen met een blijvend karakter had waardoor hij recht dient te hebben op een IVA-uitkering. In dit verband heeft appellant verwezen naar een expertise van psychiater dr. N. Kaymaz, ingebracht in de procedure omtrent de beëindiging van de uitkering per 1 maart 2016. Ook de door de Raad in die procedure ingestelde deskundige prof. dr. Van Marle kan worden verzocht over de situatie per november 2009 te rapporteren. Appellant was vanaf 2008 al volledig arbeidsongeschikt. De verzekeringsarts heeft toen nagelaten om de duurzaamheid van de klachten vast te stellen en daarom heeft de verzekeringsarts in het rapport van 10 november 2008 een herbeoordeling aangezegd. Deze herbeoordeling is ten onrechte niet uitgevoerd in 2009. In de Memorie van Toelichting bij de Wet WIA (Tweede Kamer, vergaderjaar 2004-2005, 30 034, nr. 3. p. 34) is volgens appellant de rechtsplicht gelegen om alsnog een aangezegde herbeoordeling uit te voeren. Hieruit blijkt dat de zogenaamde professionele herbeoordelingen blijven bestaan op grond waarvan aangezegde herbeoordeling ook moet worden uitgevoerd.

Het Uwv heeft opgemerkt dat vanwege de verwachting dat de medische situatie op lange termijn wezenlijk zal verbeteren en de functionele mogelijkheden tot het verrichten van arbeid op lange termijn wezenlijk zullen toenemen, de verzekeringsarts in het rapport van 10 november 2008 een herbeoordeling heeft gepland over één jaar. Deze herbeoordeling was niet ingegeven om de duurzaamheid van de volledige arbeidsongeschiktheid te beoordelen. De herbeoordeling heeft weliswaar in 2009 niet plaatsgevonden, maar er bestaat geen rechtsregel die verplicht dat een voorgestelde planning door de verzekeringsarts onder alle omstandigheden feitelijk dient te worden verricht. Bovendien is op 24 november 2009 een besluit aan appellant gezonden, waarin is bepaald dat loongerelateerde WGA-uitkering eindigt op 21 mei 2010 en dat vanaf deze datum de uitkering wordt voortgezet als een WGAloonaanvullingsuitkering. Tegen dit besluit heeft appellant geen bezwaar gemaakt. Eerst bij brief van 4 augustus 2019 heeft appellant om een herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid te verrichten per november 2009. Appellant heeft daartoe geen nieuwe feiten aangedragen op grond waarvan alsnog een herbeoordeling is aangewezen.

In hoger beroep is tussen partijen nog in geschil of het Uwv alsnog een herbeoordeling naar de medische situatie van appellant in 2009 dient uit te voeren.

Allereerst wordt opgemerkt dat appellant procesbelang heeft bij zijn verzoek om een herbeoordeling per november 2009, omdat appellant met zijn verzoek een IVA-uitkering per november 2009 nastreeft. Het standpunt van appellant dat het Uwv verplicht was een herbeoordeling per november 2009 te verrichten wordt niet gevolgd. De wetgever heeft de voorheen bestaande wettelijk verplichte herbeoordeling in de arbeidsongeschiktheidswetten afgeschaft bij de Wet wijziging systematiek herbeoordelingen arbeidsongeschiktheidswetten (Wet van 9 juli 2004, Stb 2004, 416). De verwijzing door appellant naar de Memorie van Toelichting geeft geen steun voor het standpunt van appellant dat de herbeoordeling, zoals verzocht bij brief van 4 augustus 2019, alsnog dient plaats te vinden. Uit de passages uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Wet WIA en eerder genoemde Memorie van Toelichting valt geen zelfstandige grondslag voor een verplichting af te leiden op grond waarvan het Uwv gehouden zou zijn een herbeoordeling per november 2009 uit te voeren. In dit verband wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 10 juli 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2337.

Verder is van belang dat appellant geen bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 24 november 2009, waarbij de loongerelateerde WGA-uitkering per 21 mei 2010 is omgezet naar een WGA-loonaanvullingsuitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid ongewijzigd is gebleven.

Voor zover het betoog van appellant moet worden opgevat als een verzoek om terug te komen van het besluit 24 november 2009 heeft de rechtbank terecht overwogen dat appellant niet heeft aangevoerd dat zijn situatie in 2009 in relevante mate is veranderd ten opzichte van 2008. Ook het rapport van dr. N. Kaymaz biedt daarvoor onvoldoende aanknopingspunten, omdat daarin niet specifiek de medische situatie van appellant in 2009 wordt beschreven.

Uit hetgeen in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal, met verbetering van gronden, worden bevestigd.