Centrale Raad van Beroep, 23-12-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2672, 22/1588 ZW

Deze uitspraak heeft betrekking op de voorwaarden waaraan een verzekerde die na een eerdere arbeidsongeschiktheidsbeoordeling op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) blijvend ongeschikt is gebleven voor zijn oude werk en daarna niet in enig werk heeft hervat, moet voldoen om (opnieuw) aanspraak te kunnen maken op ziekengeld. De Raad komt terug van zijn eerdere rechtspraak dat geschiktheid voor één van de bij de laatste vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid op grond van de Wet WIA geselecteerde (deel)functies voldoende is om een weigering van ziekengeld op grond van artikel 19 van de Ziektewet (ZW) te kunnen dragen. Daarmee gaan voor dit soort zaken de zelfde nieuwe uitgangspunten gelden als voor zaken waarin het ziekengeld na een Eerstejaars Ziektewet-beoordeling (EZWb) is geëindigd en de verzekerde niet in enig werk heeft hervat (zie de uitspraak van vandaag, ECLI:NL:CRVB:2022:2658). Het nieuwe toetsingskader is opgenomen onder 4.7.1.

Appellant is voor het laatst werkzaam geweest als bankwerker/lasser voor 39,54 uur per week. Op 15 augustus 2016 heeft hij zich ziek gemeld. Na afloop van de voorgeschreven wachttijd heeft het Uwv bij besluit van 21 augustus 2018 geweigerd aan appellant met ingang van 13 augustus 2018 een uitkering op grond van de Wet WIA toe te kennen, omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Appellant heeft zich op 2 augustus 2019 ziek gemeld met toegenomen psychische klachten. Appellant is een ZW-uitkering toegekend en bij besluit van 28 januari 2020 heeft het Uwv deze uitkering met ingang van 8 januari 2020 beëindigd.

Tegen de besluiten van 21 augustus 2018 en 28 januari 2020 heeft appellant bezwaar gemaakt en – nadat deze besluiten in bezwaar zijn gehandhaafd – beroep ingesteld. Bij uitspraken van 28 juli 2020 en 5 november 2020 heeft de rechtbank de beroepen ongegrond verklaard. De Raad heeft deze uitspraken van de rechtbank bij uitspraak van 5 oktober 2022 (ECLI:NL:CRVB:2022:2160) bevestigd (zaken 20/3133 WIA en 20/4336 ZW).

Aan appellant is een uitkering op grond van de Werkloosheidswet toegekend. Op 7 februari 2020 heeft appellant zich vanuit die situatie opnieuw ziek gemeld, waarna het Uwv hem een ZW-uitkering heeft toegekend. Op 16 maart 2021 heeft appellant het spreekuur van een arts bezocht. Deze arts heeft na zijn onderzoek geconcludeerd dat appellant geschikt is voor ten minste één van de in het kader van de Wet WIA geselecteerde functies. Bij besluit van 30 maart 2021 heeft het Uwv de ZW-uitkering van appellant met ingang van 25 maart 2021 beëindigd. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is bij besluit van 17 juni 2021 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan dit besluit ligt een rapport van 14 juni 2021 van een arts bezwaar en beroep ten grondslag.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat onvoldoende rekening is gehouden met zijn psychische en lichamelijke klachten. Appellant acht zich niet in staat om fulltime loonvormende arbeid te verrichten. Ter onderbouwing van zijn standpunt wijst appellant op de expertises van verzekeringsarts L.J.R.M. Buisman van 12 december 2019 en psychiater J.K. van der Veer van 10 maart 2020 die in de WIA-zaak (zaaknummer 20/2113 WIA) zijn ingebracht. Tijdens een medische beoordeling eind 2020/begin 2021 heeft het Uwv aangenomen dat appellant rust nodig had en is hij niet geschikt geacht voor de in het kader van de Wet WIA geselecteerde functies. Echter, nog geen drie maanden later, in maart 2021, werd de ZW-uitkering beëindigd. Appellant stelt dat hij toen geenszins tot rust was gekomen en niet in staat was om de functie productiemedewerker industrie (SBC-code 111180) te vervullen. Naast zijn psychische klachten acht appellant deze functie niet geschikt vanwege zijn chronische lage rugklachten. Tenslotte blijkt volgens appellant uit de stukken niet duidelijk of de beoordeling is verricht op grond van artikel 19 van de ZW of artikel 19aa van de ZW. Als het een beoordeling op basis van laatstgenoemd artikel betreft is het onderzoek onzorgvuldig omdat appellant niet is gezien door een verzekeringsarts.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld.

Voor een situatie als hier aan de orde, waarin sprake is van een ziekteperiode van meer dan 52 weken, bevat artikel 19aa van de ZW de voorwaarden voor het recht op uitkering. Uit het eerste lid, aanhef en onder a, van dit artikel volgt dat de verzekerde – ook in het tweede ziektejaar – onverminderd ongeschikt moet zijn voor “zijn arbeid” als bedoeld in artikel 19 van de ZW. Zoals ter zitting met partijen besproken ligt aan het bestreden besluit alleen een beoordeling aan de hand van deze maatstaf ten grondslag. Zoals blijkt uit bijvoorbeeld de uitspraak van 7 juni 2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1268, kan deze beoordeling worden verricht door een arts, niet zijnde een verzekeringsarts. Het onderzoek, mede uitgevoerd door artsen (bezwaar en beroep), voldoet hieraan en is voldoende zorgvuldig.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder ‘zijn arbeid’ als bedoeld in artikel 19 van de ZW verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Deze regel lijdt in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde, na gedurende de maximumtermijn ziekengeld te hebben ontvangen, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt: arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de beoordeling van de aanspraak van de verzekerde op een uitkering op grond van de Wet WIA. Van ongeschiktheid in de zin van de ZW is geen sprake indien de verzekerde geschikt is voor ten minste één van de functies die aan hem zijn voorgehouden bij de laatste vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid op grond van de Wet WIA.¹

Bij uitspraak van heden (ECLI:NL:CRVB:2022:2658) heeft de Raad zijn toetsingskader bij de toepassing van artikel 19 van de ZW gewijzigd. Uit 4.11 van die uitspraak blijkt dat deze wijzing geldt voor alle zaken waarin sprake is van een EZWb, een verzekerde niet in enig werk heeft hervat en zich daarna opnieuw heeft ziek gemeld.

De ziekmelding na een EZWb zonder tussentijdse werkhervatting is in hoge mate vergelijkbaar met een ziekmelding na een WIA-beoordeling.² Het ligt dan ook voor de hand om ook in zaken als de onderhavige, waarin het gaat om een ziekmelding na een WIAbeoordeling en waarin niet in enig werk is hervat, de uitgangspunten te hanteren die zijn neergelegd in de in 4.4 genoemde uitspraak van heden. De onder 4.3 weergegeven rechtspraak zal daarom vanaf heden niet meer worden gehanteerd.

Het voorgaande houdt in dat de Raad bij een ziekmelding na een WIA-beoordeling bij de aan te leggen maatstaf de volgende uitgangspunten zal hanteren.

Voor wat betreft de door het Uwv te verrichten beoordeling geldt daarbij het volgende.

Uit 4.7.1 volgt dat allereerst de vraag moet worden beantwoord of de beperkingen van appellant op 25 maart 2021 zijn toegenomen ten opzichte van de FML van 7 maart 2019 die tijdens de WIA-beoordeling is vastgesteld. De gronden van appellant komen grotendeels overeen met zijn gronden in beroep en de rechtbank wordt gevolgd in haar gemotiveerde weerlegging daarvan in de overwegingen 9 tot en met 10 van de aangevallen uitspraak. Niet gebleken is dat de artsen (bezwaar en beroep) de psychische klachten van appellant en zijn rugklachten hebben onderschat. Appellant heeft geen nieuwe medische informatie overgelegd. De enkele verwijzing naar de expertises van verzekeringsarts Buisman en psychiater Van der Veer leidt niet tot een ander oordeel. Op deze expertises is uitvoerig gereageerd in de onder 1.2 genoemde uitspraak van de Raad van 5 oktober 2022. Zoals in die uitspraak toegelicht heeft de Raad in die expertises geen aanleiding gezien om te twijfelen aan de juistheid van de door de verzekeringsartsen van het Uwv aangenomen beperkingen. Ook uit wat appellant heeft aangevoerd over een eerdere ZW-beoordeling eind 2020/begin 2021 maakt niet dat getwijfeld moet worden aan de conclusies van de artsen (bezwaar en beroep). Uit hun rapporten blijkt namelijk voldoende duidelijk dat van een situatie van geen benutbare mogelijkheden geen sprake (meer) is en dat appellant op de datum in geding belastbaar is overeenkomstig de FML uit 2019. Dat de primaire arts, onverplicht, op 16 maart 2021 een nieuwe FML heeft opgesteld maakt dit niet anders aangezien beide FML-en uitgaan van dezelfde belastbaarheid. De gemachtigde van appellant heeft dit ter zitting erkend. Het verschil zit louter in een andere rubricering van bepaalde aspecten door de invoering van CBBS 5 en het gebruik van iets andere bewoordingen door de (verzekerings)arts in de toelichtingen om dezelfde situatie te beschrijven.

Nu geen sprake is van een toename van medische beperkingen, is een situatie als beschreven in 4.7.1 aan de orde en staat vast dat de in het kader van de Wet WIA geselecteerde functies in medisch en arbeidskundig opzicht op de datum in geding voor betrokkene geschikt zijn. Aan een beoordeling van (eventuele) arbeidskundige gronden wordt dan ook niet toegekomen.

Uit 4.2 tot en met 4.9 volgt dat het Uwv terecht heeft vastgesteld dat appellant met ingang van 25 maart 2021 geen recht meer heeft op ziekengeld. Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.