Centrale Raad van Beroep, 27-01-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:297, 15/2693 WIA

2.1.

Het is vaste rechtspraak dat de bestuursrechter bij de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding zoveel mogelijk aansluiting zoekt bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht (zie onder meer de uitspraak van 16 mei 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1466).

2.2.

Niet (meer) in geschil is dat verzoeker door het besluit van 19 maart 2014 schade heeft geleden doordat hem ten onrechte met ingang van 3 oktober 2013 een WIA-uitkering was geweigerd. Verzoeker heeft in zijn brief van 6 mei 2019 de Raad verzocht het Uwv te veroordelen in de geleden schade. Bij nadere brieven en een e-mail heeft verzoeker de schadeposten toegelicht. Het gaat daarbij om een misgelopen aanvullend invaliditeitspensioen van het ABP, een misgelopen arbeidsongeschiktheidsverzekering van Loyalis, belastingschade, een misgelopen aanspraak op een tegemoetkoming van het Uwv voor arbeidsongeschikten, schadevergoeding voor advocaatkosten en psychisch leed vanwege procedures tegen de werkgever en wettelijke rente over de nabetaling van de WIA-uitkering. Ter zitting van de Raad heeft verzoeker voorts een misgelopen kilometervergoeding genoemd als schadepost.

2.3.

Het Uwv heeft in het verweerschrift van 26 februari 2020 te kennen gegeven geen bezwaar te hebben tegen de vergoeding van wettelijke rente over de nabetaling van de WIA-uitkering. Deze is ook nabetaald. Wat betreft de gemiste aanspraak op een tegemoetkoming voor arbeidsongeschikten heeft het Uwv bij besluit van 7 februari 2020 aan verzoeker over de jaren 2014 tot en met 2016 een tegemoetkoming en wettelijke rente daarover toegekend. Verzoeker heeft laten weten het eens te zijn met de vergoedingen aan wettelijke rente over de nabetaalde WIA-uitkering en met de tegemoetkoming voor arbeidsongeschikten. Verzoeker heeft verder afgezien van schadevergoeding vanwege de procedures met zijn werkgever. Partijen hebben op de zitting een nadere afspraak tot overleg gemaakt over de gestelde belastingschade en kilometervergoeding en over het nabetalen van de wettelijke rente over de tegemoetkoming voor arbeidsongeschikten.

2.4.

Daarmee resteren nog de schadeposten door het misgelopen aanvullend invaliditeitspensioen van het ABP en door de misgelopen arbeidsongeschiktheidsverzekering van Loyalis over de periode van oktober 2013 tot juni 2017. Daarover wordt geoordeeld dat een causaal verband tussen het onrechtmatige besluit van 19 maart 2014 en het moment van tot betaling komen van het aanvullend invaliditeitspensioen en de aanvullende arbeidsongeschiktheidsverzekering ontbreekt. Hoewel onmiskenbaar een verband bestaat tussen aan de ene kant de aanspraak op een WIA-uitkering en aan de andere kant de beoordeling van de aanspraak op een aanvulling op die uitkering op grond van een invaliditeitspensioen en een arbeidsongeschiktheidsverzekering, is dat verband niet zo hecht dat sprake is van een causaal verband in de zin van het schadevergoedingsrecht. Daarbij is van belang dat het (onrechtmatige) besluit van het Uwv slechts ziet op de aanspraak op een WIA-uitkering. Het ABP en Loyalis beoordelen verzoekers aanspraken op een aanvulling op de WIA-uitkering en de ingangsdatum van die aanvulling zelf. Zie ook de uitspraak van de Raad van 19 juli 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1165.

4.1.

Wat betreft het overschrijden van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden geldt in vervolgzaken als deze dat de redelijke termijn niet is overschreden als die procedure niet langer dan twee jaar heeft geduurd.

4.2.

Voor het geval van verzoeker geldt dat vanaf de uitspraak van de Raad van 4 juli 2019 tot aan de dag van deze uitspraak twee jaar en zeven maanden zijn verstreken. In de zaak zelf noch in de opstelling van verzoeker zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan twee jaar zou mogen bedragen. De redelijke termijn is dus met zeven maanden overschreden. De overschrijding van de redelijke termijn heeft uitsluitend plaatsgevonden in de rechterlijke fase. Aan verzoeker zal daarom een schadevergoeding van € 1.000,- worden toegekend, te betalen door de Staat.