Centrale Raad van Beroep, 21-02-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:391, 21/1918 WIA

1.1.

Appellante ontvangt een WGAloonaanvullingsuitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Daarnaast is zij werkzaam bij de gemeente [vestigingsplaats] via uitzendbureaus. De inkomsten uit deze arbeid worden verrekend met de WGA-uitkering. In verband hiermee wordt de WGA-uitkering bij wijze van voorschot betaald en vindt achteraf de definitieve vaststelling van de WGA-uitkering plaats.

1.2.

1.3.

1.4.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante zich op het standpunt gesteld dat de rechtbank er geen blijk van heeft gegeven dat haar belangen zijn afgewogen en dat de rechtbank niet heeft onderbouwd waarom er geen reden is voor het Uwv om tot een andere afweging te komen. Dit klemt temeer nu appellante ook een procedure heeft lopen over het jaar 2019. Appellante wijst erop dat het buiten beschouwing laten van de onbelaste reiskosten voor de aankomende jaren tot aan haar pensioen een onevenredig resultaat beslaat van in totaal € 27.000,-. Verder stelt zij dat het besluit in strijd is met de in artikel 3:4, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) neergelegde belangenafweging.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

In artikel 61, eerste lid, van de Wet WIA is geregeld op welke wijze de loongerelateerde WGA-uitkering per kalendermaand vastgesteld moet worden. Ter uitvoering van onder meer het achtste lid van artikel 61 van de Wet WIA is in artikel 4:1 van het AIB het begrip inkomen nader omschreven.

4.2.

Artikel 3:1 van het AIB, voor zover hier van belang, bepaalt dat hoofdstuk 3 van toepassing is op het bepalen van het inkomen als bedoeld in de Wet WIA.

4.3.

Volgens artikel 4:1, eerste lid, aanhef en onder a, van het AIB wordt voor de toepassing van de Wet WIA het inkomen herleid tot een bedrag per kalendermaand. Op grond van het derde lid wordt bij de toepassing van het eerste lid het loon door de uitkeringsgerechtigde geacht te zijn genoten in het aangiftetijdvak waarover de werkgever of de inhoudingsplichtige van dat loon opgave heeft gedaan. In artikel 4:1, vijfde lid, van de IAB is bepaald dat bij de toepassing van het eerste lid het belastbaar loon, het belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden, de belastbare winst uit onderneming en de uitkering, bedoeld in de artikelen 2:2, eerste lid, onderdelen c, d en e, en 3:2, eerste lid, onderdelen c, d en e, evenredig worden toegerekend aan de betreffende kalendermaanden in het boek- of kalenderjaar.

4.4.

In geschil is de vraag of de rechtbank op goede gronden heeft geoordeeld of het Uwv de WIA-uitkering van appellante over de periode van 1 januari 2018 tot en met 31 december 2018 juist heeft vastgesteld.

4.5.

In de uitspraken van 6 juni 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1835 en 10 maart 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:533 heeft de Raad overwogen dat het Uwv kon worden gevolgd in het standpunt dat in dat geval toepassing kon worden gegeven aan artikel 4:1, achtste lid, van het AIB, waarbij voor vakantietoeslag (VT) en een extra periode salaris (EPS) wordt uitgegaan van de per tijdvak opgebouwde bedragen, in plaats van de uitbetaalde bedragen. Daarbij heeft de Raad overwogen dat de omstandigheid dat aan betrokkene een lager bedrag aan VT en EPS is uitbetaald dan het totaal van de opgebouwde bedragen, het gevolg is van de keuze die de betrokkene heeft gemaakt om die twee bestanddelen in te zetten voor een ander doel. Betrokkene heeft voor de ingezette bedragen extra vakantie-uren en extra reiskostenvergoeding ontvangen, zodat hij niet wordt gevolgd in zijn stelling dat het Uwv inkomensbestanddelen verrekent die door hem niet zijn genoten.

4.6.

In wat appellante heeft aangevoerd bestaat geen aanleiding om thans anders te oordelen. Ook in onderhavig geding is, zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, de omstandigheid dat aan appellante een lager bedrag aan eindejaarsuitkering is uitbetaald dan in totaal is opgebouwd het gevolg van de keuze die appellante heeft gemaakt om dat bestanddeel in te zetten voor een ander doel. Appellante heeft voor het ingezette bedrag reiskostenvergoeding ontvangen en heeft daarmee het ingezette inkomensbestanddeel genoten. Er is daarom geen aanleiding het bedrag aan ontvangen reiskostenvergoeding in mindering te brengen op het uitbetaalde bedrag van de eindejaarsuitkering.

4.7.

Gelet op het voorgaande is de berekeningswijze van het Uwv niet in strijd met artikel 3:4 Awb en is evenmin sprake van een kennelijk onredelijk resultaat als bedoeld in artikel 4:1, elfde lid, van de AIB.

4.8.

Uit 4.2 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.