Centrale Raad van Beroep, 19-07-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1363, 20/3253 TW

Appellant heeft niet-aangeboren hersenletsel als gevolg van een verkeersongeval in 2001. Vanaf 6 december 2002 ontving appellant een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80-100%. Vanaf 1 januari 2008 ontving appellant een toeslag op zijn WAO-uitkering op grond van de Toeslagenwet (TW).

Bij brief van 4 juni 2018 heeft het Uwv appellant geïnformeerd dat gebleken is dat hij niet heeft doorgegeven dat hij vanaf 6 december 2002 een uitkering ontvangt van de Stichting Pensioenfonds Zorg en Welzijn en dat zijn partner vanaf 30 januari 2017 inkomsten ontvangt uit een dienstverband bij [BV] Het Uwv heeft te kennen gegeven van plan te zijn een boete op te leggen. Appellant heeft bij brief van 10 juni 2018 op dit voornemen gereageerd.

Bij besluit van 26 juni 2018 heeft het Uwv de toeslag over de periode van 4 februari 2010 tot en met 30 april 2018 herzien en een bedrag van € 12.016,85 van appellant teruggevorderd, omdat appellant niet had doorgegeven dat hij vanaf 6 december 2002 een uitkering van het Pensioenfonds Zorg en Welzijn ontving en dat zijn echtgenote vanaf 30 januari 2017 inkomsten uit arbeid had. In verband met de schending van de inlichtingenverplichting heeft het Uwv bij een tweede besluit van 26 juni 2018 aan appellant een boete van € 3.571,03 opgelegd. Het tegen deze besluiten gemaakte bezwaar is bij beslissing op bezwaar van 4 oktober 2018 niet-ontvankelijk verklaard omdat het bezwaarschrift te laat was ingediend. Appellant heeft hiertegen geen beroep ingesteld.

Appellant heeft bij brief van 12 februari 2019 het Uwv verzocht om terug te komen van de besluiten van 26 juni 2018 in verband met zijn persoonlijke en sociale situatie als gevolg van niet-aangeboren hersenletsel en de uitzonderlijke psychische belasting die de betaling van de terugvordering en boete meebrengt. Ter onderbouwing heeft appellant verklaringen van behandelaars ingebracht.

Bij besluit van 4 maart 2019 heeft het Uwv het verzoek om herziening afgewezen op de grond dat geen sprake is van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden in de zin van artikel 4:6 van de Awb. De omstandigheden die appellant heeft genoemd in zijn herzieningsverzoek zijn geen nieuwe feiten en omstandigheden die al bestonden vóór het genomen besluit. Ook is geen sprake van evidente fouten of evidente onredelijkheid. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is bij beslissing op bezwaar van 2 augustus 2019 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep opnieuw gewezen op zijn situatie in verband met nietaangeboren hersenletsel en daarbij verwezen naar de bij het verzoek en in bezwaar ingebrachte medische informatie van zijn behandelaars. Ook heeft hij in hoger beroep aanvullende informatie over zijn situatie ingebracht. Volgens appellant heeft de rechtbank onvoldoende rekening gehouden met zijn beperkte (geestelijke) mogelijkheden en met de door hem ingediende zienswijze van 10 juni 2018 op het voornemen een boete op te leggen; hij merkt die zienswijze aan als een – te vroeg – ingediend bezwaarschrift. De (medische) informatie die bij het herzieningsverzoek is ingebracht is volgens appellant wel nieuw en was nog niet bekend bij het Uwv. Het besluit om niet terug te komen van de genomen besluiten is evident onredelijk. Er is sprake van buitengewone omstandigheden en voor appellant staan zwaarwegende belangen op het spel. Naar aanleiding van de conclusie van de AG heeft appellant zich op het standpunt gesteld zich geheel in de conclusie te kunnen vinden en heeft hij verzocht de boete op nihil te stellen in verband met ontbrekende verwijtbaarheid en het Uwv op te dragen een nieuwe beslissing te nemen over het terugkomen van het terugvorderingsbesluit.

Het Uwv heeft in eerste instantie verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Naar aanleiding van de conclusie van de AG heeft het Uwv zich achter de conclusie van de AG geschaard voor zover die inhoudt dat de boete te hoog is vastgesteld.

Het verzoek van appellant van 12 februari 2019 strekt ertoe dat het Uwv terugkomt van zijn besluiten van 26 juni 2018. Uitgangspunt is dat een bestuursorgaan in het algemeen bevoegd is om een herhaalde aanvraag inhoudelijk te behandelen en daarbij het oorspronkelijke besluit in volle omvang te heroverwegen, ook als de rechtzoekende aan de herhaalde aanvraag geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden ten grondslag heeft gelegd. Het bestuursorgaan kan er ook voor kiezen om, als er volgens hem geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn, met toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb de herhaalde aanvraag af te wijzen onder verwijzing naar zijn eerdere besluit. Het voorgaande geldt ook als wordt verzocht om terug te komen van een besluit dat ambtshalve of naar aanleiding van een aanvraag van een derde is genomen.

Het Uwv heeft op het verzoek van appellant van 12 februari 2019 beslist met overeenkomstige toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb. Dit betekent dat in dit geval de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Als het bestreden besluit die toets doorstaat, kan de bestuursrechter niettemin aan de hand van de beroepsgronden tot het oordeel komen dat het bestreden besluit evident onredelijk is. Zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 23 november 2016 (ECLI:NL:RVS:2016:3131), de uitspraak van de Raad van 27 december 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:5115) en de uitspraak van het College van Beroep voor het bedrijfsleven van 24 mei 2017 (ECLI:NL:CBB:2017:190).

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat geen sprake is van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden. Wat appellant hierover in hoger beroep heeft aangevoerd, is in essentie een herhaling van wat hij in bezwaar en beroep heeft aangevoerd. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant voldoende besproken en met juistheid geoordeeld dat geen sprake is van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden. De Raad onderschrijft de overwegingen die aan dat oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen, zoals verkort weergegeven onder 2.

De vraag die vervolgens voorligt is of de weigering van het Uwv om terug te komen van de besluiten van 26 juni 2018 evident onredelijk is.