Centrale Raad van Beroep, 01-11-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:2081, 23/1143 WIA

1.1.

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als verzorgende IG voor 31,95 uur per week. Zij heeft zich op 21 mei 2019 ziekgemeld wegens klachten aan haar been.

1.2.

In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft appellante telefonisch contact gehad met een verzekeringsarts. De verzekeringsarts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 28 mei 2021. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. Hij heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend. Bij besluit van 3 juni 2021 heeft het Uwv geweigerd aan appellante met ingang van 18 mei 2021 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij met ingang van die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 24 januari 2022 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 19 januari 2022 en van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 21 januari 2022 ten grondslag. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft aanleiding gevonden om verdergaande beperkingen aan te nemen ten aanzien van de aspecten bukken en traplopen in een FML van 19 januari 2022. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft op basis van deze FML de functies administratief medewerker, baliemedewerker (service en info) en technische werkvoorbereider, planner geselecteerd en onveranderd een mate van arbeidsongeschiktheid van minder dan 35% vastgesteld.

2.1.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en beslissingen genomen ten aanzien van proceskosten en griffierecht. De rechtbank heeft geoordeeld dat de arbeidsdeskundigen gemotiveerd hebben toegelicht dat het opleidingsniveau van appellante vastgesteld moet worden op 4. Niet in geschil is dat voor de geduide functies een diploma MBO niveau 3 of een opleiding op dit niveau nodig is en dat dit gelijk staat aan opleidingsniveau 4. Ook is niet in geschil dat appellante een diploma MBO Verzorgende IG opleiding heeft dat gelijk staat aan diploma MBO niveau 3. Appellante beschikt ook over opgedane werkervaring op dat niveau. Er is niet gebleken dat appellante op dat niveau niet goed heeft gefunctioneerd. Daarmee voldoet appellante aan het gevraagde opleidingsniveau en denkniveau voor de geduide functies. De enkele omstandigheid dat appellante altijd in de zorg heeft gewerkt is onvoldoende voor een ander oordeel. Bovendien blijkt uit de stukken dat appellante ook zorgdossiers bijhield en de artsenvisite inplande. Voor de functies is ook geen bepaalde opleidingsrichting vereist. Bij de functie van technisch werkvoorbereider, planner is genoemd dat de medewerker in staat moet zijn om een opleidingstraject te volgen van ongeveer zes maanden met e-learning, cursusdagen en een training-on-the-job.

2.3.

Omdat het motiveringsgebrek alsnog is hersteld, appellante daarop heeft kunnen reageren en, ook als dit gebrek zich niet zou hebben voorgedaan, een besluit met gelijke uitkomst zou zijn genomen, is niet aannemelijk dat appellante door schending van het motiveringsbeginsel is benadeeld. De rechtbank gaat daarom aan het motiveringsgebrek voorbij met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht.

2.4.

De rechtbank heeft geconcludeerd dat het Uwv terecht heeft geweigerd een WIAuitkering aan appellante toe te kennen.

3.1.

Appellante heeft aangevoerd dat haar opleidingsniveau en computervaardigheden zijn overschat en dat zij met haar krachten en bekwaamheden niet in staat is de geduide functies te vervullen en dit ook niet binnen afzienbare tijd zal kunnen. Ter onderbouwing van dit standpunt is verwezen naar de verklaring van de werkgever, waaruit blijkt dat appellante nauwelijks over computervaardigheden beschikt en die ook zeer moeizaam aanleert. De rechtbank heeft ten onrechte het Uwv gevolgd in de stelling dat iedereen over voldoende computervaardigheden beschikt om te werken met verschillende computerprogramma’s. De vaardigheden die in de geselecteerde functies vereist zijn, stijgen uit boven de basale vaardigheden die iedereen verondersteld wordt te hebben; alleen de computervaardigheden in functies met niveau 1 en 2 mogen worden verondersteld.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht om bevestiging van de aangevallen uitspraak.

4.1.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

4.2.

In geschil is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 18 mei 2021 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellante een WIA-uitkering toe te kennen.

4.3.

In geding is of het Uwv terecht het opleidingsniveau van appellante heeft vastgesteld op 4 en de geduide functies terecht geschikt heeft geacht voor wat betreft de computervaardigheden.

4.4.

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd over het opleidingsniveau en de computervaardigheden is in essentie een herhaling van wat zij in beroep naar voren heeft gebracht. De rechtbank heeft deze gronden afdoende besproken in de aangevallen uitspraak. Het oordeel over de inhoudelijke beoordeling door de arbeidsdeskundigen en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen van de rechtbank worden onderschreven.

4.5.

De grond van appellante dat gelet op de verklaring van haar werkgever zij met haar krachten en bekwaamheden niet in staat is om de geduide functies te vervullen, slaagt niet. De rechtbank heeft terecht overwogen dat haar werkgever weliswaar heeft aangegeven dat het appellante slechts met moeite en veel hulp lukt de benodigde rapporten op te maken en de opgedane kennis van de systemen snel wegzakt, maar dat is onvoldoende om aan te nemen dat appellante niet in staat is de voor de geduide functies benodigde computervaardigheden te kunnen verrichten of binnen redelijke termijn te kunnen aanleren. Vaststaat dat er in de geduide functies geen ervaring is vereist, dus ook geen ervaring in het werken met computers. Voorts is ter zitting gebleken dat appellante in het kader van de re-integratie vier keer een soort computercursus heeft gevolgd en zij niet onbekend is met het gebruik van een mobiele telefoon, het lezen van e-mail en het raadplegen van websites op internet. De Raad verwijst in dit verband naar zijn uitspraak van 12 december 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3969. Terecht is ook vastgesteld dat er geen medische redenen zijn waarom appellante de computervaardigheden niet binnen redelijke termijn zou kunnen aanleren.

4.6.

De grond van appellante dat door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep onvoldoende is doorgevraagd naar de computervaardigheden van appellante, slaagt ook niet. In bezwaar was de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep weliswaar niet aanwezig bij de hoorzitting, maar de bij rapporten van 21 januari 2022 en 5 oktober 2022 gegeven toelichtingen, onderscheidenlijk in bezwaar en beroep onderbouwen voldoende het standpunt van het Uwv, dat appellante in staat kan worden geacht binnen redelijke termijn de computervaardigheden aan te leren.

4.7.

Uit 4.4 tot en met 4.6 volgt dat het Uwv terecht heeft geweigerd aan appellante een WIAuitkering toe te kennen.

4.8.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd voor zover aangevochten.