Centrale Raad van Beroep, 10-05-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:897, 22/2162 WIA

1.1.

[naam 3] (ex-werknemer van appellante, hierna: ex-werknemer) was bij appellante werkzaam als regiomanager. Op 27 november 2019 heeft zij haar werkzaamheden wegens ziekte gestaakt. Ex-werknemer heeft een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd. Omdat daarover niet tijdig een besluit kon worden genomen, heeft het Uwv bij besluit van 3 november 2021 met ingang van 24 november 2021 een voorschot toegekend. Het door de appellante tegen dit besluit gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 15 december 2021 ongegrond verklaard.

1.2.

Bij besluit van 16 december 2021 heeft het Uwv aan ex-werknemer met ingang van 24 november 2021 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond Wet WIA toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is daarbij vastgesteld op 100%. Bij besluit op bezwaar van 10 mei 2022 heeft het Uwv aan ex-werknemer met ingang van 24 november 2021 alsnog een IVA-uitkering toegekend.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank de overige gevolgen van de te late beoordeling door het Uwv niet in haar beoordeling heeft betrokken en is voorbijgegaan aan het ontbreken van een wettelijke grondslag voor het verstrekken van voorschotten en de wijze van toekenning van voorschotten door het Uwv. De wijze waarop het Uwv voorschot verstrekt is in strijd met artikel 4:95, eerste lid van de Algemene wet bestuursrecht.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Een werkgever (ook een niet eigen risico dragende werkgever) is op grond van vaste rechtspraak van de Raad categoraal belanghebbende bij een beslissing van het Uwv over onder meer een WIA-uitkering van een van zijn werknemers, omdat die uitkering gevolgen kan hebben voor de premieverplichtingen van de werkgever. Het is verder vaste rechtspraak dat het enkele feit dat een werkgever als categoraal belanghebbende heeft te gelden, niet reeds meebrengt dat hij ook moet worden geacht een concreet belang te hebben bij het maken van bezwaar of het instellen van beroep dan wel hoger beroep. Voor het aannemen van procesbelang is vereist dat het resultaat dat de indiener van het bezwaarschrift, beroepschrift of hoger beroepschrift nastreeft ook daadwerkelijk bereikt kan worden en het realiseren daarvan voor de betreffende werkgever feitelijke betekenis niet kan worden ontzegd (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 3 juli 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2156).

4.2.

In hoger beroep heeft appellante, ter onderbouwing van haar standpunt, dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat appellante geen procesbelang (meer) heeft bij de beoordeling van haar beroep tegen het bestreden besluit van 15 december 2021, stukken overgelegd, zoals een zogenoemde instroomlijst van 2023. Op grond van die stukken kan worden vastgesteld dat de aan betrokkene in 2021 betaalde bedragen bij de berekening van de premie van appellante zijn betrokken. Echter, het Uwv heeft op 16 december 2021 aan betrokkene vanaf 24 november 2021 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, met het rechtsgevolg voor appellante dat de aan betrokkene in 2021 betaalde bedragen worden doorberekend in de premie van appellante. Appellante heeft (met succes) bezwaar gemaakt tegen het besluit van 16 december 2021. Dit betekent dat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat appellante het door haar beoogde doel niet met het beroep tegen het besluit van 15 december 2021 kan bereiken en dat een oordeel van de rechtbank hierover geen feitelijke betekenis voor appellante heeft. Wat appellante heeft aangevoerd over de rechtsgeldigheid van het aan betrokkene verleende voorschot betreft een louter formeel of principieel belang. Dit is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang.

4.3.

Het verzoek van appellante om vergoeding van schade maakt dit niet anders. De omstandigheid dat schade is geleden als gevolg van bestuursrechtelijke besluitvorming kan tot het oordeel leiden dat een actueel procesbelang aanwezig is. Daarvoor is echter vereist dat de stelling dat schade is geleden als gevolg van de bestuursrechtelijke besluitvorming niet op voorhand onaannemelijk is. Dit is vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 24 december 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3357). In het geval van appellante is hiervan geen sprake op grond van de in 4.2 genoemde redenen. Onder deze omstandigheden wordt op voorhand onaannemelijk geacht dat appellante schade heeft geleden.

4.4.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.