Gerechtshof Amsterdam, 08-11-2011, BU3800, 23-004437-10

TEGENSPRAAK

Onderzoek van de zaak

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de verdachte en de raadsman naar voren is gebracht.

Tenlasteleggingen

Gelet op de in eerste aanleg door de rechtbank toegelaten wijziging is aan de verdachte ten laste gelegd dat:

Zaak A (13/467470-08)

Zaak B (13/420052-09):

Zaak C (13/674103-10)

en/of

hij op een of meer tijdstippen in of omstreeks de periode van 10 maart 2006 tot en met 14 oktober 2006 te Amsterdam en/of Amstelveen en/of Hoorn en/of (elders) in Nederland en/of Frankrijk, (telkens) ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om aan [aangeefster F] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, (telkens) met dat opzet op een of meer van de (scheen)be(e)n(en) van die [aangeefster F] is gesprongen en/of tegen een of meer van de (scheen)be(e)n(en) heeft geschopt en/of getrapt en/of in het gezicht en/of tegen het hoofd, en/of nek en/of rug en/of (elders) tegen het lichaam van die [aangeefster F] heeft geslagen en/of gestompt en/of geschopt en/of getrapt en/of die [aangeefster F] van de trap heeft gegooid en/of geduwd en/of met een mes, althans met een scherp en/of puntig voorwerp, in haar been, in elk geval in haar lichaam, heeft gestoken en/of haar heeft gewurgd, althans (met kracht) met zijn hand(en) haar keel heeft dichtgeknepen (gehouden);

en/of

hij op een of meer tijdstippen in of omstreeks de periode van 10 maart 2006 tot en met 14 oktober 2006 te Amsterdam en/of Amstelveen en/of Hoorn en/of (elders) in Nederland en/of Frankrijk, (telkens) opzettelijk mishandelend [aangeefster F] op een of meer van de (scheen)be(e)n(en) van die [aangeefster F] is gesprongen en/of tegen een of meer van de (scheen)be(e)n(en) heeft geschopt en/of getrapt en/of in het gezicht en/of tegen het hoofd, en/of nek en/of rug en/of (elders) tegen het lichaam heeft geslagen en/of gestompt en/of geschopt en/of getrapt en/of die [aangeefster F] van de trap heeft gegooid en/of geduwd en/of met een mes, althans met een scherp en/of puntig voorwerp, in haar been, in elk geval in haar lichaam, heeft gestoken en/of haar heeft gewurgd, althans (met kracht) met zijn hand(en) haar keel heeft dichtgeknepen (gehouden), waardoor voornoemde [aangeefster F] letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden;

voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven, omdat het hof tot een andere bewezenverklaring en strafoplegging komt dan de rechtbank.

Ontvankelijkheid van het openbaar ministerie

De advocaat-generaal heeft voor feit 6 in zaak B (mishandeling [aangeefster C]) gevorderd dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk wordt verklaard vanwege de omstandigheid dat het feit is verjaard. Om diezelfde reden heeft de advocaat-generaal ook een gedeeltelijke niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie gevorderd voor feit 9 in zaak B (mishandeling [aangeefster D]).

Bespreking van het verweer met betrekking tot de rechtmatigheid van de bewijsvergaring

De raadsman heeft ter terechtzitting in hoger beroep het verweer gevoerd dat alle verklaringen van aangeefsters van het bewijs dienen te worden uitgesloten vanwege onherstelbare vormverzuimen in de zin van 359a van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) bij het horen van de aangeefsters. De raadsman heeft in dit verband betoogd dat de verklaringen van de aangeefsters niet zorgvuldig tot stand zijn gekomen. Er is gehandeld in strijd met het fair trail-beginsel, althans met de beginselen van een goede procesorde als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden. De processen-verbaal van verhoor zijn volgens de raadsman opgemaakt op een methodologisch onjuiste manier, nu er voorafgaande aan het moment waarop de aangeefsters hun verklaringen hebben afgelegd een bijeenkomst is geweest op het politiebureau alwaar de aangeefsters op de hoogte zijn gesteld van de aangifte van [aangeefster A] en met elkaar hebben gesproken, waardoor sprake is (geweest) van onderlinge beïnvloeding. Hierdoor is volgens de raadsman niet vast te stellen welke herinnering afkomstig is van de aangeefsters zelf en welke van een van de andere deelneemsters van de bijeenkomst. Om die reden zijn de verklaringen niet meer op hun betrouwbaarheid te toetsen. De gevolgde werkwijze voldoet niet aan de eisen die daaraan in het licht van een zorgvuldig opsporingsonderzoek moeten worden gesteld. Daarmee is een belangrijk strafvorderlijk voorschrift en rechtsbeginsel in aanzienlijke mate geschonden, hetgeen tot bewijsuitsluiting van alle verklaringen van de aangeefsters dient te leiden en daarmee tot vrijspraak van de verdachte van alle ten laste gelegde feiten.

Op grond van hetgeen met name de drie aangeefsters als getuigen verklaren over de bijeenkomst zou mogelijk de conclusie kunnen worden getrokken dat bij de verbalisanten [verbalisant A] en [verbalisant B] een wat ruime(re) opvatting over het begrip “informatieve bijeenkomst” bestaat c.q. heeft bestaan dan op grond van dat woord/die woorden zou kunnen worden verwacht. Gezien de door [verbalisant B] en [verbalisant A] als getuigen over die bijeenkomst afgelegde verklaringen, rijst evenwel de vraag of die conclusie juist is. De gang van zaken leidt er echter, hoe dat ook zij, toe dat (grote) behoedzaamheid dient te worden betracht bij de individuele beoordeling van de betrouwbaarheid van de verklaringen van de aangeefsters, te meer nu de verslaglegging/weergave van hetgeen tijdens die bijeenkomst is gebeurd (de pagina’s 25 en 26 in het proces-verbaal van bevindingen) uiterst summier is. Geenszins denkbeeldig is dat door de aangeefsters zelf op dan wel na die bijeenkomst (onbedoeld) aan de andere aangeefsters informatie is verstrekt, waardoor niet kan worden uitgesloten dat feiten worden vermengd met hetgeen uit andere bronnen bekend is.

Bij die beoordeling is voorts van belang dat blijkens het dossier diverse aangeefsters elkaar kennen en al langer met elkaar bevriend zijn. Onderlinge beïnvloeding kan aldus gemakkelijk - ook ongemerkt- plaatsvinden. De vaststelling dat in deze zaak beïnvloeding van aangeefsters over en weer mogelijk is, maakt niet dat de door hen afgelegde verklaringen reeds op voorhand onbruikbaar zijn. Het maakt het echter - zoals de rechtbank heeft overwogen en de raadsman in hoger beroep heeft gesteld – (wel) noodzakelijk de afgelegde verklaringen extra kritisch op hun betrouwbaarheid en verankering in de andere bewijsmiddelen te beoordelen. Om die reden is het hof met de rechtbank dan ook van oordeel dat in onderhavige zaak de eventuele toepassing van schakelbewijs met de nodige behoedzaamheid dient te worden bezien. Uitgangspunt dient te zijn dat een of meer overeenkomstige feiten zonder gebruik van schakelbewijs deugdelijk moeten zijn bewezen, alvorens schakelbewijs zou kunnen worden toegepast. Het hof maakt voor de beoordeling van de ten laste gelegde feiten dit uitgangspunt tot de zijne.

Vrijspraak

De advocaat-generaal heeft ter terechtzitting in hoger beroep gevorderd dat hetgeen in zaak A, onder 2, in zaak B onder 1, 2, 3, 4, 5, 7, 9, 10, 11 en 12 en in zaak C onder 1 en 2 is ten laste gelegd bewezen zal worden verklaard. De advocaat-generaal heeft hiertoe dezelfde argumenten aangevoerd als in eerste aanleg door de officier van justitie naar voren zijn gebracht.

De raadsman van de verdachte heeft het hof verzocht de verdachte van alle ten laste gelegde feiten vrij te spreken.

De rechtbank heeft de verdachte vrijgesproken van het in zaak A, onder 1 en 3, zaak B onder 1, 4, 7, 8, en 10 en in zaak C ten laste gelegde. Het hof sluit zich bij dit deel van de beslissingen van de rechtbank aan en neemt de gronden hiervoor van de rechtbank over.

Het hof is voorts van oordeel dat de verdachte van hetgeen hem in zaak A onder 2 ten laste is gelegd dient te worden vrijgesproken. Het hof overweegt hiertoe als volgt.

De aangeefster [aangeefster A] heeft verklaard dat verdachte is begonnen haar te slaan toen zij in Frankrijk waren. Ook na terugkomst in Nederland zou verdachte haar veelvuldig met zijn vuisten heel hard op haar hoofd, buik, armen en benen hebben geslagen. Door deze mishandelingen heeft zij blauwe plekken opgelopen op haar armen, benen en buik. Uit de letselverklaring en de daarbij gevoegde foto’s volgt dat [aangeefster A] op haar rechterbovenarm en linkerbovenbeen geel/groen/blauwe plekken heeft.

De verdachte heeft verklaard dat hij [aangeefster A] nooit heeft mishandeld. Hij stelt dat het letsel voortkwam uit de manier van seks die [aangeefster A] en hij samen bedreven. [aangeefster A] wilde namelijk op een hardere manier seks, waarbij zij aan de verdachte vroeg haar te knijpen en bijten. De verklaring van de verdachte over de voorkeur van [aangeefster A] wordt ondersteund door de verklaring van de getuige [getuige A] dat [aangeefster A] hem vroeg met haar seks te bedrijven alsof hij haar pijn wilde doen en haar stevig vast te pakken bij haar haren en haar te knijpen.

Het hof constateert dat de aangifte van [aangeefster A] voornoemd weliswaar door de letselverklaring wordt ondersteund, maar (tevens) dat het door de verdachte geschetste scenario ook niet in strijd is met deze bewijsmiddelen. Bij die stand van zaken valt naar het oordeel van het hof niet uit te sluiten dat het letsel van [aangeefster A] het gevolg is geweest van een andere gedraging/andere gedragingen dan de ten laste gelegde mishandeling(en). Nu overig bewijs hiervoor ontbreekt, dient de verdachte van hetgeen in zaak A onder 2 ten laste is gelegd te worden vrijgesproken.

Bewezenverklaring

Ontuchtige handelingen met een minderjarige tussen de 12 – 16 jaar

Aan de verdachte is in zaak B onder 2 (met betrekking tot [aangeefster B]), 5 (met betrekking tot [aangeefster C]) en 11 (met betrekking tot [aangeefster E]) ten laste gelegd dat hij buiten echt ontuchtige handelingen heeft verricht met minderjarigen die de leeftijd van twaalf maar nog niet van zestien jaren hadden bereikt.

De advocaat-generaal heeft gesteld dat in de onderhavige zaken weliswaar geen sprake is van een groot leeftijdsverschil, maar wel van een groot intellectueel en fysiek verschil tussen de verdachte en de aangeefsters [aangeefster B], [aangeefster C] en [aangeefster E]. Volgens de advocaat-generaal is, zeker gezien het soort relatie die de verdachte creëerde - die (telkens) werd gekenmerkt door een sterke door de verdachte uitgeoefende sociale controle en bij aangeefsters gegroeide/ontstane afhankelijkheid en angst - geen sprake van een sociaal-ethisch aanvaarde seksuele relatie. De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de ten laste gelegde ontuchtige handelingen bewezen zullen worden verklaard.

De raadsman heeft gesteld dat er geen sprake is van ontuchtige handelingen in de zin van artikel 245 Sr nu het om vrijwillig seksueel contact gaat tussen personen die slechts in geringe mate in leeftijd verschillen, er sprake was van een affectieve relatie en er geen aanleiding is om aan te nemen dat de aangeefsters de handelingen tegen hun zin hebben verricht dan wel een ondergeschikte positie ten opzichte van de verdachte hebben gehad. In het dossier bevinden zich foto’s, filmpjes en liefdesbrieven tussen verdachte en de verschillende aangeefsters. Uit deze stukken blijkt wederzijdse verliefdheid. De seksuele contacten hebben vrijwillig plaatsgevonden en met de wetenschap en goedkeuring van de ouders van de aangeefsters. De aangeefsters hebben destijds niet tegenover hun ouders en (ook) niet tegenover (een) ander(en) aangegeven dat het seksuele contact met verdachte niet vrijwillig was.

Het hof neemt bij de beoordeling van de vraag of al dan niet sprake is van ontuchtige handelingen in de zin van artikel 245 Sr het arrest van de Hoge Raad van 30 maart 2010 (LJN BK4794 en NJ 2010, 376) tot uitgangspunt. De Hoge Raad heeft in dit arrest overwogen dat artikel 245 Sr blijkens de wetsgeschiedenis strekt tot bescherming van de seksuele integriteit van personen die gelet op hun jeugdige leeftijd in het algemeen geacht moeten worden niet of onvoldoende in staat te zijn zelf die integriteit te bewaken en de draagwijdte van hun gedrag in dit opzicht te overzien. Artikel 245 Sr beschermt deze jeugdige personen ook tegen verleiding die mede van henzelf kan uitgaan. Onder omstandigheden kan aan seksuele handelingen met een persoon tussen de twaalf en zestien jaren het ontuchtig karakter ontbreken. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn indien die handelingen plaatsvinden tussen personen die slechts in geringe mate in leeftijd verschillen. Een scherpe afgrenzing van dergelijke omstandigheden valt in haar algemeenheid niet te geven. In dit opzicht geldt als maatstaf of de desbetreffende seksuele handeling algemeen als sociaal-ethisch is aanvaard. Bij de beantwoording van de vraag of sprake is van dergelijke omstandigheden die meebrengen dat seksuele handelingen niet als ontuchtig kunnen worden aangemerkt, komt het in belangrijke mate aan op de weging en waardering van de omstandigheden van het geval.

Het hof is van oordeel dat de seksuele relatie tussen de verdachte en de aangeefsters niet als algemeen sociaal-ethisch aanvaard dient te worden beoordeeld. Hiertoe overweegt het hof als volgt.

[aangeefster C] (feit 5 in zaak B, ontuchtige handelingen)

Het hof overweegt dat vaststaat dat [aangeefster C], geboren op 20 oktober 1987, ten tijde van de ten laste gelegde periode, de leeftijd van 12 jaren, maar nog niet die van 16 jaren had bereikt. Ook staat vast dat de verdachte in de ten laste gelegde periode op de ten laste gelegde plaatsen meermalen zijn penis in [aangeefster C] vagina heeft gebracht.

De verdachte heeft tegenover de politie op 19 januari 2009 verklaard dat hij van jonge meisjes met een klein postuur houdt, omdat hij over deze meisjes controle kon uitoefenen. Voorts heeft hij verklaard dat hij weet dat de meisjes bang zijn vanwege zijn postuur en hij altijd direct gaat schreeuwen en zijn stem verheft. Hij geeft aan te jaloers en te bezitterig te zijn in een relatie.

[aangeefster C] heeft in haar verklaring bij de politie verklaard dat zij de verdachte heeft ontmoet toen zij veertien jaren oud was. De verdachte was erg jaloers en op een gegeven moment voelde ze zich niet meer op haar gemak, was bang voor de verdachte en wilde bij hem weg. Bij de rechter-commissaris heeft [aangeefster C] verklaard dat de relatie vier tot zes maanden heeft geduurd. De moeder van [aangeefster C] bevestigt de druk die door de verdachte in de relatie op haar dochter werd gelegd. Zij verklaart dat de verdachte [aangeefster C] enorm vaak opbelde en haar dochter niet meer met vriendinnen omging. Zij voelde dat haar dochter geïsoleerd werd. Onder druk van haar heeft [aangeefster C] de relatie beëindigd. Daarna heeft ze nog een keer meegemaakt dat de verdachte [aangeefster C] helemaal verrot schold.

Uit het voorgaande, mede bezien in het licht van hetgeen in het toetsingskader is overwogen, blijkt naar het oordeel van het hof dat de relatie tussen [aangeefster C] en de verdachte een ongelijkwaardige was. [aangeefster C] durfde de relatie, ondanks haar wil hiertoe, niet te beëindigen vanwege de bedreigende houding die de verdachte had. Door het gedrag van de verdachte en de macht die hij (mede daardoor) over [aangeefster C] uitoefende, kan naar het oordeel van het hof niet meer worden gezegd dat aan het bewezenverklaarde seksueel binnendringen het ontuchtig karakter ontbreekt, omdat er sprake zou zijn van een in het algemeen sociaal-ethisch aanvaardbaar vrijwillig seksueel contact tussen personen die slechts in geringe mate in leeftijd verschillen. Het hof is op basis van het voorgaande van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen is dat de verdachte het onder 5 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij meermalen in de periode van 1 april 2002 tot 1 oktober 2002 te Amsterdam, met [aangeefster C], geboren op 20 oktober 1987, die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen heeft gepleegd, die bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [aangeefster C], hebbende verdachte zijn, verdachtes, (stijve) penis in de vagina van die [aangeefster C] geduwd en/of gebracht.

[aangeefster D] (feit 9 in zaak B, mishandeling meermalen gepleegd)

Het hof acht - op grond van hetgeen hierna wordt overwogen - mishandeling van [aangeefster D] wettig en overtuigend bewezen voor zover het betreft het opzettelijk in de keel knijpen van [aangeefster D] waardoor zij pijn en/of letsel heeft ondervonden.

[aangeefster D] heeft in haar aangifte bij de politie onder meer het volgende verklaard. Zij heeft in de periode van 1 januari 2003 tot 19 april 2004 een relatie met de verdachte gehad. Na ongeveer een maand in de relatie begon de verdachte haar te mishandelen. Dit vond plaats te Amsterdam in de woning van de verdachte. De verdachte zou veelvuldig met grote kracht de keel van [aangeefster D] hebben dichtgeknepen. Bij een van die incidenten zou de vader van de verdachte binnen zijn gekomen. Door het knijpen heeft zij pijn ondervonden. Ten overstaan van de rechter-commissaris heeft [aangeefster D] herhaald dat zij door de verdachte is mishandeld doordat hij haar de keel dichtkneep. De moeder van [aangeefster D] heeft tegenover de politie verklaard dat zij ongeveer een maand voordat de relatie tussen [aangeefster D] en de verdachte uitging, van de vader van de verdachte heeft gehoord dat de verdachte bij [aangeefster D] de keel dicht heeft geknepen. De vader van de verdachte zou [aangeefster D] “Gggggh” hebben horen doen en vervolgens de verdachte van [aangeefster D] hebben afgetrokken. Weliswaar heeft de vader van de verdachte bij zijn verhoor bij de rechter-commissaris ontkend te hebben gezien dat de verdachte de keel van [aangeefster D] dichtkneep, maar het hof hecht meer waarde aan de verklaringen van [aangeefster D] en haar moeder, nu de moeder al op 17 maart 2004 aan Bureau Jeugdzorg heeft gemeld dat de verdachte had geprobeerd haar dochter te wurgen.

Het hof acht evenwel niet bewezen hetgeen ten aanzien van de mishandelingen van [aangeefster D] overigens is ten laste gelegd. Het hof overweegt daaromtrent het volgende.

[aangeefster D] heeft in haar aangifte verklaard dat als iets deed wat verdachte niet zinde, hij haar dan sloeg hij in het gezicht, haar trapte tegen haar rug en billen, haar trok aan haar haren of kneep in haar benen of geslachtsdeel.

Dit deel van de aangifte van [aangeefster D] vindt weliswaar gedeeltelijk steun in de verklaring van een vriendin, [getuige C], die bij de politie heeft verklaard dat het haar opviel dat [aangeefster D] in die periode wel eens met blauwe plekken op het werk kwam (die blauwe plekken zaten op haar gezicht en armen) en ook in de verklaring van de moeder van [aangeefster D] die tegenover de politie heeft verklaard dat zij bij haar dochter wel eens blauwe plekken heeft gezien op de bovenarmen en op de benen, waarvan [aangeefster D] een keer tegen haar zei dat de verdachte dat had gedaan, maar nu in het overgelegde en door Bureau Jeugdzorg opgestelde aanmeldingsformulier (pagina 102 van het proces-verbaal) - waarop de verdediging een beroep heeft gedaan - is opgenomen dat een nog thuis wonende broer [aangeefster D] slaat en schopt wordt overwogen dat niet uit te sluiten valt dat het door anderen waargenomen letsel van [aangeefster D] het gevolg is geweest van een andere gedraging/andere gedragingen die niet door verdachte zijn gepleegd.

Een en ander brengt mee dat het hof van oordeel is dat wettig en overtuigend bewezen is dat de verdachte het onder 9 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij in de periode van 21 januari 2003 tot en met 19 maart 2004 te Amsterdam opzettelijk mishandelend [aangeefster D] in de keel heeft geknepen, waardoor voornoemde [aangeefster D] pijn heeft ondervonden.

[aangeefster B] (zaak B feit 2, ontuchtige handelingen, en 3, mishandeling(en))

Uit de door [aangeefster B] bij de politie afgelegde verklaring volgt dat de verdachte in de relatie erg bezitterig en jaloers was. Ook vertoonde hij sterk controlerend gedrag. Als zij met een andere jongen praatte, werd hij al boos. Zij durfde niet bij de verdachte weg te gaan omdat hij zei dat als zij bij hem zou weggaan hij haar moeder of haar honden iets aan zou doen. Bij haar verhoor bij de rechter-commissaris op 30 juni 2009 heeft [aangeefster B] de bezitterigheid en jaloezie die de verdachte binnen de relatie betoonde nogmaals uitgebreid en gedetailleerd beschreven.

De zus van [aangeefster B], [getuige D], heeft tegenover de politie verklaard dat haar ouders absoluut niet achter de relatie van haar zus met de verdachte stonden. Toen haar ouders erachter kwamen dat [aangeefster B] een relatie met hem had verbood haar vader dat direct. De moeder van [aangeefster B] heeft uiteindelijk de verdachte gebeld dat de relatie tussen haar dochter en hem over was.

Uit het voorgaande, mede bezien in het licht van hetgeen in het toetsingskader is overwogen, blijkt naar het oordeel van het hof dat de relatie tussen [aangeefster B] en de verdachte een ongelijkwaardige en onevenwichtige was. Door het gedrag van de verdachte en de macht die hij (mede daardoor) over [aangeefster B] had, kan naar het oordeel van het hof niet worden gezegd dat aan het bewezenverklaarde seksueel binnendringen het ontuchtig karakter ontbreekt, omdat er sprake zou zijn van een in het algemeen sociaal-ethisch aanvaardbaar vrijwillig seksueel contact tussen personen die slechts in geringe mate in leeftijd verschillen. Het hof is op basis van het voorgaande van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen is dat de verdachte het onder 2 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij meermalen in de periode van 1 mei 2004 tot en met 6 september 2004 te Amsterdam, met [aangeefster B], geboren op 24 november 1988, die de leeftijd van twaalf jaren, maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen heeft gepleegd, die bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [aangeefster B], hebbende hij, verdachte, zijn (stijve) penis in de vagina van die [aangeefster B] geduwd en/of gebracht.

Voorts acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het bij herhaling mishandelen van die [aangeefster B].

[aangeefster B] heeft bij haar aangifte tegenover de politie verklaard dat de verdachte haar halverwege de relatie begon te slaan. Hij sloeg haar met zijn vuisten, waardoor ze onder de blauwe plekken zat.

Aldus is het hof van oordeel dat wettig en overtuigend is bewezen dat verdachte het onder 3 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij meermalen in de periode van 1 mei 2004 tot en met 6 september 2004 te Amsterdam opzettelijk mishandelend [aangeefster B] tegen het lichaam heeft gestompt en/of geslagen en/of heeft geschopt, waardoor voornoemde [aangeefster B] letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden;

[aangeefster E] (zaak B feit 11, ontuchtige handelingen, en 12, mishandeling(en))

Het hof overweegt allereerst dat vaststaat dat [aangeefster E], geboren op 23 januari 1990, ten tijde van de ten laste gelegde periode, de leeftijd van 12 jaren, maar nog niet die van 16 jaren had bereikt. Ook staat vast dat de verdachte in de ten laste gelegde periode op de ten laste gelegde plaats(en) meermalen zijn penis in [aangeefster E] vagina en/of mond heeft gebracht.

De verdachte heeft tegenover de politie op 19 januari 2009 verklaard dat hij van jonge meisjes met een klein postuur houdt, omdat hij over deze meisjes controle kon uitoefenen. Voorts heeft hij verklaard hij dat hij weet dat de meisjes bang zijn vanwege zijn postuur en hij altijd direct gaat schreeuwen en zijn stem verheft. Hij geeft aan te jaloers en te bezitterig te zijn in een relatie.

[aangeefster E] heeft tegenover de rechter-commissaris verklaard dat de verdachte erg jaloers was en dat zij bang voor hem was. De verdachte isoleerde haar, bijvoorbeeld door haar te verbieden met anderen op school te praten. Ze verwaarloosde zichzelf, omdat de verdachte niet wilde dat ze er leuk uitzag. [getuige E], moeder van Myrthe, heeft tegenover de politie bevestigd dat haar dochter vanaf het moment dat zij een relatie kreeg met de verdachte niet meer met vriendinnen omging en er onverzorgd uitzag. Zij stond niet achter de relatie tussen de verdachte en haar dochter en is veelvuldig naar het politiebureau gegaan om haar zorgen hierover te uiten.

Uit het voorgaande blijkt naar het oordeel van het hof dat de relatie tussen [aangeefster E] en de verdachte een ongelijkwaardige en onevenwichtige was. Door het gedrag van de verdachte en de macht die hij daardoor over [aangeefster E] had, kan naar het oordeel van het hof niet worden gezegd dat aan het bewezenverklaarde seksueel binnendringen het ontuchtig karakter ontbreekt, omdat er sprake zou zijn van een in het algemeen sociaal-ethisch aanvaardbaar vrijwillig seksueel contact tussen personen die slechts in geringe mate van leeftijd verschillen. Het hof is op basis van het voorgaande van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen is dat de verdachte het onder 11 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij meermalen in de periode van 1 mei 2005 tot en met 1 september 2005 te Amsterdam, met [aangeefster E], geboren op 23 januari 1990, die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen heeft gepleegd, die bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [aangeefster E], hebbende verdachte zijn, verdachtes, (stijve) penis in de vagina van die [aangeefster E] geduwd en/of gebracht en zijn, verdachtes (stijve) penis in de mond van die [aangeefster E] geduwd en/of gebracht.

[aangeefster E] heeft in haar aangifte tegenover de politie voorts verklaard dat de verdachte geweld jegens haar gebruikte tijdens de relatie. Hij zou haar onder meer een keer met een keukenmes in haar bovenbeen en met een schroevendraaier een keer in haar linkerbovenbeen en drie keer in haar heup hebben gestoken.

[Getuige F], een vriendin van [aangeefster E], heeft tegenover de politie verklaard dat zij heeft gehoord dat [aangeefster E] door de verdachte werd geslagen en dat zij ook gestoken was door een scherp voorwerp. [Getuige F] hoorde van [aangeefster E] dat de blauwe plekken die [aangeefster E] had door de verdachte waren veroorzaakt. Voorts heeft de huisarts van [aangeefster E] in zijn schriftelijke verklaring gemeld dat hij op 4 november 2005 het volgende letsel van [aangeefster E] op haar benen heeft gezien. Op haar rechter dijbeen, midden buitenzijde, heeft zij een donkergekleurd litteken met ook iets dieper gelegen een geringe verdikking. Op haar linkerbil heeft zij drie rode littekens met nog duidelijke verharding eronder met een diameter van 6-8 millimeter.

Het hof is van oordeel dat op basis van het voorgaande ook wettig en overtuigend is bewezen dat verdachte het onder 12 in zaak B ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

Meermalen in de periode van 29 mei 2005 tot en met 1 september 2005 te Amsterdam opzettelijk mishandelend [aangeefster E] met een mes en/of schroevendraaier in het lichaam heeft gestoken, waardoor voornoemde [aangeefster E] letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden.

Hetgeen in de zaak B onder 2, 3, 5, 11, 12 en - voor zover het de niet verjaarde periode betreft - 9 meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het in de zaak B onder 2, 3, 5, 11, 12 - en voor zover het de niet verjaarde periode betreft - 9 bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het in de zaak B onder 2, 5 en 11 bewezen verklaarde levert op:

Met iemand die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren heeft bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen plegen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, meermalen gepleegd.

Het in de zaak B onder 3, 12 en - voor zover het de niet verjaarde periode betreft - 9 bewezen verklaarde levert op:

Mishandeling, meermalen gepleegd.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf

De rechtbank Amsterdam heeft de verdachte voor het in zaak A onder 2, in zaak B onder 2, 3, 5, 9 (voorzover het de periode van 21 januari 2003 tot en met 19 maart 2004 betreft), 11 en 12 ten laste gelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren, met aftrek van de tijd die de verdachte heeft doorgebracht in voorarrest. Voorts heeft de rechtbank gelast dat verdachte ter beschikking zal worden gesteld en bevolen dat hij van overheidswege verpleegd zal worden.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte en het openbaar ministerie hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het in zaak A onder 2 en in zaak B onder 1, 2, 3, 4, 5, 7, 9, 10, 11 en 12 en in zaak C onder 1 en 2 ten laste gelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van acht jaren met aftrek van de tijd die de verdachte heeft doorgebracht in voorarrest en dat TBS met dwangverpleging zal worden bevolen.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft zich in de periode van april 2002 tot en met augustus 2005 schuldig gemaakt aan het meermalen plegen van ontuchtige handelingen met toenmalige vriendinnen die de leeftijd van twaalf jaren, maar nog niet die van zestien jaren hadden bereikt. Door het gedrag van de verdachte, dat zich kenmerkt door een ziekelijke bezitterigheid en jaloezie, heeft hij een groot overwicht gekregen op deze meisjes, waardoor zij zich zeer moeilijk konden onttrekken aan de relatie en het daarin voorkomende fysieke of verbale geweld. Door zijn handelen heeft de verdachte een ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers, die zich op dat moment, mede gelet op hun sociale achtergrond en leeftijd, toch al in een kwetsbare positie bevonden. Zoals algemeen bekend mag worden verondersteld ervaren slachtoffers van dergelijke delicten vaak nog zeer lange tijd de nadelige gevolgen hiervan. Voor dergelijke feiten komt in beginsel slechts een gevangenisstraf van aanzienlijke duur in aanmerking. Voorts heeft de verdachte zich schuldig gemaakt aan het meermalen plegen van mishandeling. Ook hiervoor geldt dat hij een ernstige inbreuk heeft gemaakt op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers, hetgeen tevens heeft geleid tot gevoelens van angst bij de slachtoffers.

Ten tijde van het plegen van de in zaak B onder 5 en 9 bewezenverklaarde feiten had de verdachte de leeftijd van 16, maar nog niet die van 18 bereikt. In het feit dat de verdachte nadat hij wel de leeftijd van 18 jaren had bereikt, is doorgegaan met het plegen van soortgelijke feiten, ziet het hof aanleiding om voor voornoemde feiten niet het sanctierecht voor jeugdigen, maar dat voor volwassenen van toepassing te achten.

Blijkens een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie van 10 oktober 2011 is de verdachte niet eerder terzake van soortgelijke feiten strafrechtelijk veroordeeld.

Daarnaast heeft het hof kennis genomen van drie door psychiater [psychiater] uitgebrachte rapporten. In zijn rapport van 23 juni 2009 heeft de psychiater [psychiater] eveneens geadviseerd aan de verdachte de maatregel van TBS met dwangverpleging op te leggen. Volgens de psychiater is er sprake van een antisociale persoonlijkheidsstoornis met narcistische, afhankelijke en borderlinetrekken. Deze stoornis wordt gekenmerkt door een ziekelijke jaloezie en grenzeloosheid in relaties, gebaseerd op onder andere basale insuffiëntiegevoelens, een beperkte frustratietolerantie met een falende impulscontrole, een slecht ontwikkeld geweten en een onvermogen om acute behoeftebevrediging uit te stellen. Er is - aldus ook de psychiater – geen ziekelijke stoornis van de geestvermogens vastgesteld. In relaties leed verdachte aan verlatingsangst, zich uitend in ziekelijke jaloezie. Alleen door het uitoefenen van totale controle over de partner lukt het hem die angst te beperken. Zowel op cognitief gebied, emotioneel gebied, als op het gebied van de ontwikkeling is verdachte echter fors beperkt waardoor hij zijn wil minder goed in vrijheid kon bepalen. Geadviseerd wordt om verdachte als verminderd toerekeningsvatbaar te beschouwen. Indien verdachte opnieuw in een situatie zou komen te verkeren dat hij een relatie krijgt met een jonge vrouw die niet sterk in haar schoenen staat, is de kans zeer groot dat soortgelijke strafbare feiten (indien bewezen) opnieuw zullen plaatsvinden. Het recidiverisico wordt als zeer hoog geschat. Verdachte kan moeilijk alleen zijn en zal hoogstwaarschijnlijk snel een nieuwe relatie aangaan. De behandeling van betrokkene zal intensief moeten zijn. Gedacht wordt aan een intramurale fase van tenminste drie jaren. Het benodigde kader zal dwingend, maar vooral ook stevig moeten zijn. Voorwaarden zijn niet haalbaar vanwege de ontkennende houding van verdachte. In het aanvullende psychiatrische rapport van 14 september 2010 en het tweede aanvullende rapport van 10 augustus 2011 persisteert psychiater [psychiater] bij zijn bevindingen, zoals verwoord in het eerdergenoemde rapport.

Voorts heeft het hof kennis genomen van het rapport van Reclassering Nederland van 25 november 2008, betreffende de verdachte. Hierin heeft de rapporteur op grond van de recidivekans, de criminogene factoren en de interventies in het verleden – onder meer- geadviseerd dat de verdachte een ambulante behandeling bij De Waag zal ondergaan. Op basis van de diagnose is geconcludeerd dat er enige mogelijkheden zijn voor gedragsbeïnvloeding en de verdachte heeft bij de rapporteur een gemotiveerde indruk gemaakt om hieraan mee te werken.

Het hof ziet in hetgeen door de rapporteurs omtrent de persoon van de verdachte is bevonden echter wel aanleiding toezicht van de Reclassering te bevelen, waarbij ook het volgen van een ambulante behandeling bij De Waag kan worden opgedragen. Het hof merkt hierbij op dat het van groot belang voor de verdachte wordt geacht dat ten spoedigste wordt aangevangen met een behandeling van de beschreven problematiek.

Alles afwegende is het hof van oordeel dat de verdachte dient te worden veroordeeld tot een (gecombineerde) gevangenisstraf van hierna te melden duur, waarvan een deel voorwaardelijk zal worden opgelegd vanwege de noodzakelijk geachte bijzondere voorwaarde. Het hof ziet aanleiding af te wijken van de door de advocaat-generaal gevorderde straf, nu het hof minder bewezen acht dan de advocaat-generaal.

Onttrekking aan het verkeer

Het in de zaak B onder 2, 3, 5, 11,12 en - voor zover het de niet verjaarde periode betreft - 9 ten laste gelegde en bewezen verklaarde is begaan met behulp van de hierna te noemen in beslag genomen en nog niet teruggegeven voorwerpen. Zij zullen aan het verkeer worden onttrokken aangezien het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met het algemeen belang en de wet.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 24c, 36b, 36c, 36f, 57, 77b, 245 en 300 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het in de zaak B onder 2 en 3 bewezen verklaarde handelen van verdachte rechtstreeks schade heeft geleden. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering zal worden toegewezen.

Om te bevorderen dat de schade door verdachte wordt vergoed, zal het hof de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen op de hierna te noemen wijze.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het in de zaak B onder 11 en 12 bewezen verklaarde handelen van verdachte rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag zal worden toegewezen.

Voor het overige is het hof van oordeel dat behandeling van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in haar vordering niet worden ontvangen en kan zij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Om te bevorderen dat de schade door verdachte wordt vergoed, zal het hof de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen op de hierna te noemen wijze.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart het openbaar ministerie ter zake van het in zaak B onder 6 en onder 9, voor zover het de periode voorafgaand aan 21 januari 2003 betreft, ten laste gelegde niet-ontvankelijk in zijn strafvervolging.

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het in de zaak B onder 2, 3, 5, 9, 11 en 12 ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het in de zaak B onder 2, 3, 5, 9, 11 en 12 bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 39 (negenendertig) maanden.

Bepaalt dat een gedeelte van de gevangenisstraf, groot 6 (zes) maanden, niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van 2 (twee) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt of omdat de verdachte aan wie een bijzondere voorwaarde zijn gedrag betreffende is opgelegd ten behoeve van het vaststellen van zijn identiteit geen medewerking heeft verleend aan het nemen van een of meer vingerafdrukken of geen identiteitsbewijs als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht ter inzage heeft aangeboden, dan wel de hierna te noemen bijzondere voorwaarde niet heeft nageleefd.

Stelt als bijzondere voorwaarde dat de verdachte zich gedurende de proeftijd stelt onder het toezicht van Stichting Reclassering Nederland te Amsterdam en zich zal gedragen naar de voorschriften en aanwijzingen, door of namens deze instelling te geven, ook indien deze voorschriften en aanwijzingen inhouden het volgen van een ambulante behandeling bij De Waag.

Geeft eerstgenoemde instelling opdracht de verdachte bij de naleving van de opgelegde voorwaarden hulp en steun te verlenen.

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, Sr bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Beveelt de onttrekking aan het verkeer van de in beslag genomen, nog niet teruggegeven voorwerpen, te weten:

Gelast de teruggave aan verdachte van de in beslag genomen, nog niet teruggegeven voorwerpen, te weten:

Verwijst de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Bepaalt dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.

Verklaart de benadeelde partij in haar vordering voor het overige niet-ontvankelijk en bepaalt dat zij in zoverre haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Verwijst de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Bepaalt dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.