Hoge Raad, 07-10-2003, AK3589 AN9537, 01719/03 U

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

1. De bestreden uitspraak

De Rechtbank heeft de gevraagde uitlevering van de opgeëiste persoon aan de Republiek Frankrijk ontoelaatbaar verklaard voorzover het overtredingen van de Douanewetgeving betreft (illegale invoer/smokkelarij) en toelaatbaar verklaard voor de overige in de bestreden uitspraak omschreven feiten.

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het middel van de Officier van Justitie

3.1. Het middel richt zich met een rechts- en motiveringsklacht tegen het oordeel van de Rechtbank dat de uitlevering bij gebrek aan dubbele strafbaarheid partieel ontoelaatbaar is, te weten voorzover de feiten waarvoor uitlevering is gevraagd strafbaar zijn gesteld in de Franse douanewetgeving.

De feiten zijn strafbaar gesteld bij de artikelen 38, 417-3 en 414 Douanewet, 222-36, lid 1 en 450-1 wetboek van strafrecht, artt. (de Hoge Raad leest: R 5132-7), R5149, R5179, R5180 en R5181 wetboek van volksgezondheid en artt. (de Hoge Raad leest: 414), 417 e.v., 423 en 432bis Douanewet.

Naar Nederlands recht is de invoer van cocaïne niet verboden op grond van Douanewetgeving (illegale invoer/smokkelarij). In zoverre is de uitlevering niet toelaatbaar.

In totaal scheidden de drie betrokken 266 bolletjes uit, waarin 1900 gram cocaïne zat waarvan de zuiverheidgraad varieerde tussen 84% en 90%.

Zowel tijdens het ophouden door de Douane als tijdens hun inverzekeringstelling noemden [betrokkene 1], [betrokkene 2] en [betrokkene 3] de naam van een zekere [betrokkene 8], iemand van Surinaamse nationaliteit die 'taki-taki' sprak, als zijnde de opdrachtgever van deze actie, waarvan de eindbestemming AMSTERDAM was.

Als verdachte [vertaalster: bij de rechter-commissaris] bleven [betrokkene 1], [betrokkene 2] en [betrokkene 3] bij hun eerste verklaringen.

In twee brieven, gericht aan de rechter-commissaris en bevestigd door een verhoor over de zaak zelf, onthulde [betrokkene 2] dat de organisator van de cocaïnehandel (werver, leverancier van cocaïne en contant geld) in werkelijkheid een zekere [betrokkene 5] was en dat degene voor wie de verdovende middelen bestemd waren [de opgeëiste persoon] heette, van wie hij het telefoonnummer in NEDERLAND (omgeving [woonplaats]) gaf.

In een brief gericht aan de rechter-commissaris wijzigde [betrokkene 1] deels haar verklaringen, waarbij ze vasthield aan het bestaan van [betrokkene 8]. maar daarbij de betrokkenheid, de samenwerking onthulde van een vrouw die mogelijk [betrokkene 5] heet.

Tijdens een door de rechter-commissaris georganiseerde algemene confrontatie,

[stempel: voor eensluidend verklaard afschrift - de griffier - handtekening]

beschuldigden [betrokkene 1], [betrokkene 2] en [betrokkene 3] eenstemming [betrokkene 5] ervan dat zij degene was die hen had aangeworven, van adviezen had voorzien en vervolgens naar het vliegveld van CAYENNE had gebracht.

Op 11 september 2002 werd [betrokkene 5], geboren [geboorteplaats], bij haar aankomst van een vlucht uit CAYENNE staande gehouden.

Tijdens haar verhoor door de politie, gaf zij aan dat ze was benaderd door [betrokkene 6] en haar echtgenoot [de opgeëiste persoon] om deze cocaïnesmokkel met bestemming Amsterdam uit de voeren.

Zij verklaarde verder dat de persoon die de cocaïnebolletjes aan de betreffende drie koeriers had afgegeven, de broer was van [betrokkene 6], [betrokkene 4], die met de koeriers was meegereisd van Saint Laurent du Maroni naar CAYENNE, zodat ze daar het vliegtuig naar PARIJS konden nemen en die haar het benodigde geld had gegeven om de vliegtickets te kopen.

[Betrokkene 5] werd op 13 september 2002 als verdachte aangemerkt; ze gaf bij de Rechter-Commissaris de feiten toe die haar werden verweten, volhardde bij haar eerdere verklaringen en bevestigde dat ze te werk was gegaan volgens de instructies van [de opgeëiste persoon], [betrokkene 4] en [betrokkene 6].

Uit onderzoek van de Centrale Dienst voor Drugsbestrijding (Office Centrale pour la Répression du Trafic illicite de Stupéfiants) bleek dat de hoofdorganisator van deze internationale cocaïnehandel en degene voor wie deze handel in Nederland bestemd was, de volgende identiteit bezat:

Betrokkene staat zeer ongunstig bekend bij de Nederlandse autoriteiten, met name wegens betrokkenheid bij drugshandel in AMSTERDAM in 1997.

[De opgeëiste persoon] woont samen met een zekere [...] of [betrokkene 6], geboren op [geboortedatum] 1967 te [geboorteplaats]. Ze hebben een vast telefoonnummer: 00.31.[001]. Nederlandse nummer zijn: 06.[002], 06.[003] en tenslotte 06.[004]. Nog een ander telefoonnummer kwam naar voren, nummer 00.31.[005] dat gebruikt was door [betrokkene 6], bekend wegens diefstal (feiten gepleegd op 14 oktober 1997) en valsheid in geschrifte, gepleegd op 28 januari 1999. Ze bezitten twee auto's een paarse BMW M3 en een rode Citroën AX. Ze wonen in een appartement, op de begane grond van een huis.

[...] of [betrokkene 6] is eveneens bij de drugshandel betrokken, net als haar broer [betrokkene 4], die niemand anders is dan de leverancier van de vervoerde cocaïne. Deze woont gewoonlijk in SURINAME."

3.4.2. Opmerking verdient voorts dat het vereiste van de dubbele strafbaarheid niet vergt dat een met de buitenlandse delictsomschrijving als zodanig overeenstemmende Nederlandse strafbepaling bestaat. Het materiële feit waarvoor de uitlevering is verzocht en dat strafbaar is naar het recht van de verzoekende Staat, dient binnen de termen van een Nederlandse strafbepaling te vallen. Daarbij doet dus niet ter zake of de buitenlandse strafbaarstelling in alle opzichten overeenstemt met de Nederlandse. Voldoende is dat die buitenlandse strafbaarstelling in de kern hetzelfde rechtsgoed beschermt als de Nederlandse strafbaarstelling. In dat geval kan worden gezegd dat een wettelijke bepaling is aan te wijzen op grond waarvan het materiële feit als eenzelfde inbreuk op de Nederlandse rechtsorde strafbaar is gesteld. Daarvan is sprake indien de strafbaarstelling in de vreemde Staat in het algemeen strekt tot het tegengaan van de in- en/of uitvoer van verboden of gevaarlijke goederen, terwijl in Nederland de strafbaarstelling in het bijzonder strekt tot het tegengaan van de in- en/of uitvoer van verdovende middelen (vgl. HR 4 februari 2003, LJN AF0451). Dat is in deze zaak het geval.

3.6. Het middel is dus terecht voorgesteld.

4. Beoordeling van het eerste middel van de opgeëiste persoon

Het middel kan niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu het middel niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

5. Beoordeling van het tweede middel van de opgeëiste persoon

5.1. Het middel bevat de klacht dat de Rechtbank, met miskenning van art. 47, eerste lid, UW en art. 20 EUV, heeft verzuimd in het dictum van de bestreden uitspraak op te nemen haar beslissing dat de vordering tot overdracht van inbeslaggenomen voorwerpen wordt afgewezen.

Het dictum van de bestreden uitspraak behelst niets met betrekking tot inbeslaggenomen voorwerpen.

5.4. Het middel kan derhalve niet tot cassatie leiden.

6. Beoordeling van het derde middel van de opgeëiste persoon

6.1. Het middel bevat de klacht dat in de bestreden uitspraak niet tot uitdrukking komt of de uitlevering - voorzover deze niet ontoelaatbaar is verklaard - ter fine van vervolging of ter fine van tenuitvoerlegging toelaatbaar wordt verklaard.

6.3. In dat oordeel van de Rechtbank ligt besloten dat het verzoek tot uitlevering is gedaan ter fine van strafvervolging.

6.4. Het middel faalt dus.

7. Slotsom

Nu de Hoge Raad geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, brengt hetgeen hiervoor is overwogen mee dat als moet worden beslist.

8. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren B.C. de Savornin Lohman en J. de Hullu, in bijzijn van de waarnemend-griffier J.D.M. Hart, en uitgesproken op 7 oktober 2003.