Rechtbank Rotterdam, 08-08-2016, ECLI:NL:RBROT:2016:6099, ROT 15/7599

Eiser heeft een schriftelijke huurovereenkomst afgesloten. Niet in geschil is dat daarin een commerciële huurprijs is overeengekomen. De hoogte van de huur, in relatie tot het beschrijving van de gehuurde ruimte, geeft de rechtbank ook geen aanleiding daaraan te twijfelen.

Op grond van artikel 22a, vijfde lid, van de Pw toont de belanghebbende de betaling van de commerciële huurprijs door het overleggen van de bewijzen van betaling. Eiser heeft verklaard dat hij, in tegenstelling tot wat in de huurovereenkomst is vastgelegd, de huur niet per bank overboekte maar contant betaalde. Eiser heeft de contante betaling(en) van de huurprijs op geen enkele manier aangetoond. Hij heeft bijvoorbeeld geen bankafschriften overgelegd waaruit blijkt dat er in de te beoordelen periode kasopnames zijn gedaan voor de gestelde contante betaling van de huur. Dat eiser naar zijn zeggen uit angst voor schuldeisers genoodzaakt was zijn uitkering steeds in één keer contant op nemen, doet hieraan niet af. Eiser heeft ook geen ander bewijs van betaling overgelegd, zoals kwitanties. Of hij de contante betaling(en), zoals hij ter zitting heeft gesteld, op verzoek van [verhuurder] deed, is naar het oordeel van de rechtbank niet van belang. Vanwege het ontbreken van enig bewijs van betaling van de huur heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat niet is gebleken van een commerciële huurovereenkomst tussen eiser en [verhuurder] . Hierdoor behoort [verhuurder] niet tot de in artikel 22a, vierde lid, aanhef en onder b, van de Pw bedoelde personen. De kostendelersnorm is dan ook terecht toegepast. De beroepsgrond faalt.

8. Verweerder heeft eisers recht op bijstand vanaf 16 juli 2015 ingetrokken onder de overweging dat eiser met [verhuurder] een gezamenlijke huishouding voert. Zij hebben hoofdverblijf in dezelfde woning en er zijn voldoende aanknopingspunten voor de conclusie dat er sprake is van wederzijdse zorg tussen eiser en [verhuurder] , aldus verweerder.

9. Eiser voert hiertegen aan dat verweerder ten onrechte de uitkering van eiser heeft ingetrokken en terugbetaling heeft gevorderd van € 337,14. Er is geen sprake van een gezamenlijke huishouding met wederzijdse zorg. Er is sprake van een zakelijke relatie tussen eiser en [verhuurder] . Het verslag van het gesprek tussen eiser en de medewerkers op 16 juli 2015 klopt niet. Eiser heeft toen niet alle vragen goed begrepen, omdat eiser de Nederlandse taal niet vlekkeloos beheerst.

10. Ter beoordeling staat of verweerder terecht heeft aangenomen dat eiser in de periode van 16 juli 2015 tot en met 24 juli 2015 (de datum waarop het primaire besluit II is genomen) een gezamenlijke huishouding heeft gevoerd met [verhuurder] .

Het besluit tot intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit, waarbij het aan het bijstandsverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan op verweerder rust.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder in de bewijslast is geslaagd en overweegt daartoe het volgende.

Naar het oordeel van de rechtbank is voldaan aan beide criteria van artikel 3, derde lid, van de Pw, op grond waarvan verweerder terecht heeft aangenomen dat er sprake is van een gezamenlijke huishouding tussen eiser en [verhuurder] .

Het betoog dat strijd bestaat met het vertrouwensbeginsel omdat verweerder eerder, namelijk bij de toewijzing van eisers uitkering in 2014, geen gezamenlijke huishouding heeft aangenomen, faalt. De omstandigheid dat verweerder de woonsituatie in het verleden niet heeft gekwalificeerd als een gezamenlijke huishouding sluit niet uit dat die situatie later, onder meer op grond van eisers verklaring van 15 juli 2015, wel als zodanig kan worden aangemerkt met als gevolg dat de bijstand naar de norm voor een alleenstaande wordt beëindigd. De rechtbank verwijst in dit verband naar een uitspraak van de CRVB van 20 mei 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1749.

Eiser stelt dat hij erop mocht vertrouwen dat hij recht had op een uitkering omdat verweerder net met hem een traject was gestart waarbij eiser de toezegging had gekregen dat hij een opleiding met baangarantie kon gaan doen. Dit betoog faalt. De start van dit traject, een normale gang van zaken ingeval een belanghebbende een bijstandsuitkering krijgt, kan niet worden beschouwd als een uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezegging over een voortdurend recht op bijstand van eiser.

12. Ten slotte voert eiser tegen de intrekking aan dat verweerder zich daarmee onvoldoende rekenschap heeft gegeven van eisers persoonlijke situatie. Eiser heeft echter geen (zelfstandig) recht op bijstand omdat hij een gezamenlijke huishouding voert. De geschetste persoonlijke omstandigheden maken dit niet anders. Eisers betoog faalt.

13. Met betrekking tot de terugvordering oordeelt de rechtbank dat is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 58, tweede lid, aanhef en onder a, van de Pw. Eiser voldoet, vanwege het voeren van een gezamenlijke huishouding, niet aan de voorwaarden voor een uitkering naar de norm van een alleenstaande. Dit heeft in de te beoordelen periode geleid tot het ten onrechte verstrekken van de uitkering. Verweerder was daarom bevoegd tot terugvordering van de gemaakte kosten van bijstand over te gaan. Hetgeen eiser heeft aangevoerd leidt niet tot het oordeel dat verweerder niet in redelijkheid van deze bevoegdheid gebruik heeft gemaakt.

14. Het beroep is ongegrond.

15. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.