Centrale Raad van Beroep, 27-03-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1034, 12-4849 AW-T

In dat verband is van belang dat artikel 8:1, tweede lid, van de Awb voor een ambtenaar de rechtsmiddelen van bezwaar en beroep ook biedt in geval van een andere handeling van het bestuursorgaan waarbij de ambtenaar belanghebbende is. De vaste rechtspraak van de Raad laat zien dat het hierbij veelal gaat om op rechtsgevolg gerichte mondelinge, niet schriftelijk bekend gemaakte, besluiten die gelijk gesteld kunnen worden met een besluit (bijvoorbeeld CRvB 27 april 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AX3176 en CRvB 24 maart 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BQ0084). Ter zitting heeft appellant bevestigd, dat S met de beslissing in zijn email van 2 november 2009 aan D gebruik maakte van de in de notitie gegeven mogelijkheid om een voorstel van een leidinggevende tot toekenning van een bijzondere beloning aan een ambtenaar te blokkeren. Hiermee is naar het oordeel van de Raad onmiskenbaar een (niet aan betrokkene schriftelijk bekend gemaakte) beslissing genomen om betrokkene over het jaar 2009 geen bijzondere beloning toe te kennen. Deze beslissing is op rechtsgevolg gericht en voldoet aan de vereisten van artikel 8:1, tweede lid, van de Awb.

Betrokkene heeft door de in 2.1 genoemde publicatie van december 2009 bemerkt dat hem geen bijzondere beloning was toegekend. Nadat betrokkene gebleken was dat S een veto had gegeven heeft betrokkene tegen die weigering op 14 januari 2010 bezwaar gemaakt. Appellants opvatting dat het bezwaar niet-ontvankelijk zou zijn wegens termijnoverschrijding is onjuist. De bezwaartermijn begon niet te lopen op 2 november 2009 maar bij de bekendmaking van de weigering.

Het hoger beroep slaagt in zoverre dus niet. Evenals de rechtbank merkt de Raad besluit 2 aan als de beslissing op een ontvankelijk bezwaar tegen besluit 1.

De Raad kan de rechtbank echter niet volgen in haar oordeel dat besluit 2 geen stand kan houden omdat de gevolgde procedure niet overeenstemt met de regeling daarvan in de notitie. Hoewel de procedurevoorschriften in de notitie niet geheel sluitend en eenduidig zijn, begrijpt de Raad uit het samenstel van regels dat het niet de bedoeling is geweest om het voltallige M1, de hoogste managementlaag van de eenheid, ook de beslissingen te laten nemen over ambtenaren ten aanzien van wie een M1-lid in een eerdere fase een voorstel van een leidinggevende heeft geblokkeerd. De Raad wijst in dat verband enerzijds op de beperking van de rol van het voltallige M1 tot de eindverantwoordelijkheid en daarnaast op de belangrijke rol die aan de leidinggevenden zelf is toegekend. Het past zo bij de strekking van de notitie om het desbetreffende M1-lid bevoegd te achten om zelfstandig een veto ten aanzien van een ambtenaar te geven, omdat er (volgens dat M1-lid) sprake is van een zeer sprekend geval. Aangezien de M1-leden gemandateerd zijn tot het nemen van beslissingen als hier aan de orde kleeft aan besluit 2 ook overigens geen bevoegdheidsgebrek.

Ook al kan de rechtbank dus niet gevolgd worden in haar motivering voor de vernietiging van besluit 2, de Raad schaart zich wel achter de uitkomst van de aangevallen uitspraak. Bij besluit 2 heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat hij in redelijkheid niet verplicht kan worden om te motiveren waarom een medewerker geen extra periodiek(en) worden toegekend. Omdat appellant ook geen motivering heeft gegeven voor de weigering betrokkene een bijzondere beloning toe te kennen, komt besluit 2 in strijd met de artikelen 7:11 en 7:12 van de Awb.

In verband met thans nog niet aan de orde gekomen stellingen van partijen merkt de Raad met het oog op de aanvullende besluitvorming door appellant het volgende op.

Ter zitting van de Raad is gebleken dat een bepaald incident voor S een belangrijke, zo niet de belangrijkste, rol heeft gespeeld bij het nemen van besluit 1. De betekenis van het incident, het zogenoemde stoelenincident, is tijdens het beroep bij de rechtbank voor het eerst aan de orde gekomen. Appellant heeft desgevraagd tijdens de zitting bij de Raad kenbaar gemaakt, dat S de informatie over het incident en betrokkenes deelname daaraan van horen zeggen heeft. Appellant beschikt niet over nadere gegevens. Betrokkene ontkent elke deelname aan en betrokkenheid bij het stoelenincident en heeft te kennen gegeven, dat hij op het desbetreffende tijdstip op een andere locatie van de belastingdienst was.5.5.3. In de notitie wordt onder de Algemene uitgangspunten en kaders een belangrijke verantwoordelijkheid voor het toekennen van een bijzondere beloning gelegd bij de leidinggevende (een M2-lid) van de ambtenaar. De eindverantwoordelijkheid ligt ondanks de mandatering bij M1. In zeer sprekende gevallen - bijvoorbeeld samenloop van een voorstel tot bijzondere beloning en disciplinair traject - kan M1 een veto uitspreken.

De Raad acht het geraden dat appellant bij zijn aanvullende beslissing mede aandacht besteedt aan de feiten en omstandigheden van het stoelenincident en de aanwijzingen in de Algemene uitgangspunten en kaders. Gelet op het overwogene in 5.5.2 en 5.5.3 dient appellant in zijn nadere beslissing te motiveren om welke redenen sprake is van een zeer sprekend geval op grond waarvan er voor M1 aanleiding was een veto uit te spreken over een bijzondere beloning voor betrokkene. Voor zover appellant daarbij wenst te betrekken dat het gedrag van betrokkene weerstanden oproept, behoeft dit nadere uitleg. Betrokkene ontvangt immers al jaren achtereen een bijzondere beloning, terwijl de houding van betrokkene ook al verscheidene malen onderwerp is geweest van een beoordelingsgesprek. Voorts is in de gedingstukken geen enkele onderbouwing voor de rol van betrokkene bij het stoelenincident te vinden. Indien appellant deze rol in aanmerking wenst te nemen bij zijn aanvullende beslissing, dient appellant, in aanmerking genomen de ontkenning van betrokkenheid door betrokkene, daarvoor een feitelijke onderbouwing te geven.