Centrale Raad van Beroep, 10-11-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3940, 14/2319 WWB

1.1.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 3 april 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 6 september 2013 (bestreden besluit), heeft het college het verzoek om een nabetaling afgewezen. Het college heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Ingevolge dit artikel mag van degene die een bestuursorgaan verzoekt om van een eerder genomen besluit terug te komen worden verlangd dat hij bij dit verzoek nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden vermeldt die zulk een terugkomen kunnen rechtvaardigen. Het college heeft zich op het standpunt gesteld dat niet is gebleken van nieuw gebleken feiten en/of omstandigheden die aanleiding zouden moeten geven tot een herziening van de uitkeringen van appellant. Appellant heeft over de periode van 13 januari 2011 tot en met 16 september 2012 kunnen beschikken over voldoende middelen om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien. Het feit dat die middelen achteraf door het Uwv van hem worden teruggevorderd, maakt niet dat deze een ander karakter krijgen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft daarbij aangevoerd dat het besluit van het Uwv tot terugvordering van de sinds 13 januari 2011 uitbetaalde ziektewetuitkering en toeslag wel een nieuw gebleken feit of veranderde omstandigheid is, die herziening van de hoogte van de vastgestelde inkomensvoorziening, respectievelijk bijstand rechtvaardigt. Immers, deze terugvordering maakt dat appellant achteraf gezien over deze periode niet over voldoende middelen beschikte om in zijn levensonderhoud te voorzien. Het geld van het Uwv stond achteraf beschouwd niet tot zijn beschikking en appellant is met een flinke schuld achtergebleven. Subsidiair doet appellant een beroep op artikel 16 van de WWB omdat hij meent dat op grond van zeer dringende redenen alsnog aanvullende bijstand zou moeten worden toegekend. Hij heeft erop gewezen dat het Uwv een fout heeft gemaakt door de ziektewetuitkering en toeslag te blijven doorbetalen, terwijl appellant hersteld was verklaard. Appellant was hier zelf niet van op de hoogte, omdat hij het bericht over de hersteldverklaring nooit heeft ontvangen. Door de schuld die hij nu aan het Uwv heeft zal hij de komende jaren aan het afbetalen zijn en zal hij onder het bijstandsniveau komen te leven. Het is naar zijn mening niet redelijk dat de omissie van het Uwv op deze wijze voor zijn rekening komt.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Het gaat hier om de vraag of het college de inkomensvoorziening en bijstand over de periode van 13 januari 2011 tot en met 16 september 2012 (periode in geding) moet herzien naar een hoger bedrag. De Raad is met de rechtbank van oordeel dat het college de in de periode in geding ontvangen ziektewetuitkering en toeslag conform artikel 7 van de WIJ en artikel 32, eerste lid, van de WWB terecht als inkomen heeft aangemerkt en op de voor appellant van toepassing zijnde norm in mindering heeft gebracht. De omstandigheid dat appellant de ziektewetuitkering en toeslag, naar achteraf blijkt, ten onrechte heeft ontvangen en moet terugbetalen leidt niet tot het oordeel dat de ziektewetuitkering en toeslag achteraf bezien niet meer als inkomen moeten worden aangemerkt. De uitkeringen van het Uwv konden destijds immers ingezet worden voor de kosten van levensonderhoud, wat appellant ook heeft gedaan. De bijstand behoeft daarop slechts aan te vullen. Dat appellant nu geconfronteerd wordt met een schuld doet aan het voorgaande niet af. Hierbij wordt verwezen naar de in het bestreden besluit genoemde uitspraak van de Raad van 7 mei 2002, ECLI:NL:CRVB:2002:AE3704. Volgens appellant betreft die uitspraak niet een vergelijkbare situatie, omdat in de zaak die tot die uitspraak leidde het recht op bijstand nog niet was ontstaan tijdens het tijdvak van terugvordering door het Uwv. Deze beroepsgrond treft geen doel. Niet valt in te zien waarom het verschil zou uitmaken of de betrokkene tijdens het tijdvak waarover wordt teruggevorderd al bijstand ontving. Ook in de hiervoor bedoelde zaak ging het, zo blijkt ook uit de voorlaatste overweging in die uitspraak, om de vraag of appellant in het betrokken tijdvak over voldoende middelen van bestaan heeft beschikt om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien. Overigens heeft de Raad ook in andere vergelijkbare zaken, die betrekking hadden op ten onrechte uitgekeerde studiefinanciering, dan wel huurtoeslag, geoordeeld dat het feit dat de betrokkenen de studiefinanciering dan wel huurtoeslag moesten terugbetalen er niet aan afdoet dat zij feitelijk in de periode dat zij deze gelden hebben ontvangen over middelen hebben beschikt om in de noodzakelijke bestaanskosten te voorzien (uitspraken van 28 oktober 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BG1808, van 29 juni 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BN0595 en van 26 november 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2571). Van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb is derhalve geen sprake.

4.2.

Appellant kan geen beroep doen op een dringende reden als bedoeld in artikel 16 van de WWB. Het college heeft terecht in zijn verweerschrift opgemerkt dat dit artikel alleen ziet op situaties waarin geen recht bestaat op bijstand en waarin desondanks bijstand zou moeten worden verstrekt. Die situatie doet zich hier niet voor, omdat appellant in de periode in geding bijstand ontving.

4.3.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.