Centrale Raad van Beroep, 18-11-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4130, 13/5271 WIA

Belanghebbende was bij appellante werkzaam als verkoopadviseur toen hij op

19 januari 2010 voor dat werk uitviel. Bij besluit van 29 december 2011 heeft het Uwv het tijdvak waarin belanghebbende jegens appellante recht heeft op loon tijdens ziekte, verlengd tot 15 januari 2013. Die verlenging - ook wel loonsanctie genoemd - is opgelegd in aansluiting op de normale wachttijd van 104 weken op de grond dat door appellante onvoldoende re-integratie-inspanningen zijn verricht, terwijl daarvoor geen deugdelijke grond aanwezig was. Daarbij heeft het Uwv toepassing gegeven aan artikel 25, negende lid, van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), in verbinding met artikel 65 van die wet. Appellante heeft tegen het besluit van 29 december 2011 bezwaar gemaakt. Bij besluit van 29 juni 2012 (bestreden besluit 1) is dat bezwaar ongegrond verklaard. Daaraan is ten grondslag gelegd een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 28 mei 2012 en een rapport van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 27 juni 2012.

re-integratie-activiteiten, terwijl belanghebbende wel in staat was om aangepaste arbeid te verrichten. Uitgaande van de beperkte belastbaarheid van belanghebbende heeft appellante hem geen enkele taak aangeboden, is er niet gezocht naar passende activiteiten en zijn er, voor zover er bij appellante dergelijke mogelijkheden niet zouden zijn, in het geheel geen activiteiten in het zogenoemde tweede spoor in gang gezet. Voorts is de rechtbank van oordeel dat het Uwv terecht het verzoek om bekorting van de loonsanctie heeft afgewezen, nu met name onduidelijk is gebleven dat appellante het tweedespoortraject daadwerkelijk heeft ingezet ondanks dat een trajectplan aanwezig is. Tot slot heeft de rechtbank appellante niet gevolgd in haar standpunt dat het Uwv haar een resultaatsverplichting heeft opgelegd. Daartoe heeft de rechtbank erop gewezen dat op grond van de Beleidsregels beoordelingskader poortwachter (Besluit van 3 december 2002, Stcrt. 2002, 236, gewijzigd bij Besluit van

17 oktober 2006, Stcrt. 2006, 224) (Beleidsregels) het uitblijven van een bevredigend resultaat in het algemeen niet leidt tot het opleggen van een loonsanctie wanneer een werkgever voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht.

Blijkens het bestreden besluit 1 is de conclusie van het Uwv met betrekking tot de

re-integratie-inspanningen van appellante neergelegd in het rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 28 mei 2012 en het rapport van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 27 juni 2012. Daarbij wordt het standpunt ingenomen dat vanaf juli 2011 geen sprake meer was van een situatie dat er voor belanghebbende geen benutbare mogelijkheden waren waardoor er geen reden is aan te wijzen waarom belanghebbende niet zou hebben kunnen participeren in een re-integratietraject en waardoor re-integratiekansen zijn gemist. Volgens het Uwv is daarom sprake van onvoldoende re-integratie-inspanningen.

Het Uwv heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat appellante onvoldoende

re-integratie-inspanningen heeft verricht. In het rapport van de arbeidsdeskundige van

20 december 2011 is het verloop van de re-integratie van belanghebbende opgenomen. Daaruit blijkt dat belanghebbende vanwege zijn medische klachten niet werkt en dat van de zijde van appellante geen enkele concrete actie is ondernomen gericht op werkhervatting van belanghebbende. Het standpunt van appellante dat belanghebbende niet belastbaar is om loonvormende arbeid te verrichten waarmee een deugdelijke reden bestaat op grond waarvan re-integratie-inspanningen achterwege mogen worden gelaten, wordt niet onderschreven. Uit het rapport van de verzekeringsarts van 1 december 2011, waarvan de bevindingen en conclusies zijn onderschreven door de verzekeringsarts bezwaar en beroep in het rapport van 28 mei 2012, blijkt dat in de periode hier in geding bij belanghebbende geen sprake is van geen benutbare mogelijkheden, omdat werknemer niet aan de daarvoor geldende criteria voldoet. Immers, belanghebbende is niet opgenomen in een ziekenhuis/instelling, zijn prognose is niet infaust noch is sprake van een verslechtering van zijn gezondheidstoestand op korte termijn en is er geen sprake van ernstige psychische problematiek. Volgens de verzekeringsarts laat belanghebbende zich in zijn gedrag door pijnklachten leiden, zoals ook blijkt uit de brieven van de revalidatiearts van Blixembosch van 25 en 30 mei 2011. Aangezien er geen medisch objectieve oorzaak voor de klachten van belanghebbende is te vinden, heeft de verzekeringsarts hem geschikt geacht voor rugsparende werkzaamheden waarbij zeer statische belasting moet worden vermeden. Dat volgens appellante meerdere bedrijfsartsen hebben geoordeeld dat belanghebbende geen benutbare mogelijkheden heeft, doet gelet op de bevindingen van de verzekeringsarts en van de behandelend sector aan het voorgaande niet af. Nu belanghebbende over benutbare mogelijkheden beschikte, hadden reeds om die reden meer re-integratie-inspanningen verricht moeten worden. Volgens vaste rechtspraak en anders dan appellante meent, betreft het hier een inspanningsverplichting en geen resultaatsverplichting, omdat een positief resultaat op voorhand niet hoeft vast te staan (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 15 augustus 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BX5807).

Het standpunt van appellante dat de termijn van de loonsanctie sowieso dient te worden bekort nu het loonsanctie besluit te laat is afgegeven wordt niet gevolgd. Een consistente toepassing van artikel 25, negende tot en met het veertiende lid, van de Wet WIA, brengt mee dat ook aan het te laat nemen van het loonsanctiebesluit slechts gevolgen worden verbonden voor zover alsnog herstel van de tekortkoming heeft plaatsgevonden. Er bestaat geen aanleiding daarover nu anders te oordelen (bijvoorbeeld de uitspraak van 3 september 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3159). Uit het systeem van de wet volgt dat voor een bekorting op grond van het veertiende lid van artikel 25 van de Wet WIA van de loonsanctieperiode van

52 weken, vanwege vertraging in de besluitvorming bij het loonsanctiebesluit dan wel het te nemen besluit naar aanleiding van een hersteldmelding, pas plaats is indien de werkgever overeenkomstig het daaraan voorafgaande twaalfde lid van artikel 25 Wet WIA een melding doet dat hij zijn tekortkomingen in de re-integratieverplichtingen heeft hersteld en deze melding heeft geleid tot een besluit van het Uwv waarbij is aangegeven dat zijn tekortkomingen zijn hersteld. Daarvan is in de onderhavige zaak geen sprake.

Gelet op het bepaalde in artikel 25, twaalfde lid, van de Wet WIA ligt het op de weg van appellante om aan te tonen dat zij de tekortkomingen ten aanzien van de

re-integratie-inspanningen heeft hersteld. Geoordeeld wordt dat appellante daarin niet is geslaagd. In zijn rapport van 28 maart 2012 heeft de arbeidsdeskundige vermeld op welke wijze appellante haar tekortkoming in de re-integratie-inspanningen kan herstellen. Appellante dient daartoe het eerste spoor te verkennen en te analyseren en te onderzoeken of het eigen werk van werknemer geschikt is te maken. Wanneer blijkt dat er geen mogelijkheden in het eerste spoor zijn, moet het tweede spoor worden ingezet. Ook is het mogelijk tegelijkertijd met de analyse van het eerste spoor het tweede spoor in te zetten. Gebleken is dat appellante van het Uwv Werkbedrijf bij beslissing van 6 juli 2012 toestemming heeft gekregen om de arbeidsverhouding met werknemer tot uiterlijk

31 augustus 2012 op te zeggen. Blijkens een telefoonnotitie van 11 juli 2012 is appellante desgevraagd uitgelegd dat zij in dat licht het tweede spoor moet inzetten. Uit de door appellante overgelegde facturen, waaronder die van Coulant re-integratie, blijkt niet dat daadwerkelijk een tweedespoortraject is ingezet. In de factuur van 15 augustus 2012 is slechts vermeld dat het bedrag betrekking heeft op dossiervorming en diagnostiek tweedespoortraject van belanghebbende. Een daadwerkelijke start van het tweede spoor was nog nauwelijks van de grond gekomen. Het Uwv heeft daarom terecht beslist dat de opgelegde loonsanctie niet wordt bekort.